გმადლობ შენ უფალო ღმერთო ჩემო, ყოვლითა გულითა ჩემითა, მდაბალსა დიდსა და სამარადისოსა ყოველსა ზედა და ყოვლისათვის, რამეთუ დამბადე მე არა რასაგან არა-ყოფილი ესე, და განმაძლიერე მე და შემიწყალე მე, და დამიფარე მე, და დამიცევ მე, და განაგენ დღენი ჩემნი ვიდრე აქამომდე. და განმაძლიერე ცოდვილი ესე და უღირსი, ცხოვრებასა ამას სოფლისასა, და არა მტანჯე მე საქმეთა ჩემთაებრ, რამეთუ ვიყავ მე ბევრისა სიკვდილისა თანამდებ, აურაცხელთა ბრალთა და ბოროტთა შეცოდებათა ჩემთათვის, და უჯეროთა უსჯულოებათათვის, რომელნი აღუასრულენ ცხოვრებასა ჩემსა. ხოლო აწ გევედრები შენ უფალო, და ვესავ კეთილთა სიტკბოებათა და მრავალთა მოწყალებათა შენთა, რომელნი ჰყუენ ნათესავსა ზედა კაცთასა, და აწ რათა ღირს-მყო მე მოქცევად შიშსა შენსა, და დაჯერებასა შენსა, დაცუასა მცნებათა შენთასა, ყოვლითა სიტყვითა სულიერითა, ყოვლითა სიწმინდითა ხორცთათა და სულისათა, და ყოვლითა უბრალოებითა და უბიწოებითა. გევედრები უფალო მრავალ-მოწყალეო, რათა არა ივლიანე უსჯულოისაებრ წარვჰსწყმდე ცოდუათა ჩემთათვის, არამედ მანასესებრ ინებე მოქცევაი ჩემი შიშსა შენსა, ვითარცა მოწყალე ხარ უფალო, და განჰსწმიდე სული ჩემი ყოვლისაგან ურვისა ბოროტისა, და ყოვლისაგან გულის-სიტყვისა მწიკულევანისა და ყოვლისაგან გულის-თქმისა შეგინებულისა და საძაგელისა, და ყოვლისაგან სიტყვისა უშუერისა. დამიცევ მე უფალო ყოვლისაგან შურისა და ხდომისა, და ყოვლისაგან ოცნებისა, და მაჩუენებლობისა, და ტყუილისა და ზაკვისა. და მიხსენ მე უფალო ყოვლისაგან შემთხუევისა საძულველისა, და ურვისა, და ყოვლისაგან ბოროტად სიყვარულისა, და ყოვლისაგან სურვილისა მავნებელისა, და ყოვლისაგან ზუაობისა, და ყოვლისაგან განსაცდელისა ბოროტისა. თავ-მოთნებისა, და სიტყვისა შეურაცხისა, და ყოვლისაგან ქებისა, და ცუდდიდებობისა, და გმობისა და ყოვლისაგან გულის-წყრომისა, და ძვირის-ხსენებისა, და ყოვლისა შფოთისა, და ყოვლისაგან წინა აღმდგომისა და სიტყვისგებისა, რისხვისაგან და ლალვისა მიხსენ მე უფალო, ცოდვისა მიზეზთაგან, და ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა საეშმაკოისა და კაცობრივისა და ყოვლისაგან აღძვრისა ხორცთასა და სულისა უცხო-ქმნილისა, განმწმინდე წყალობითა შენითა მხსნელო. და აწ შეგივრდები უფალო ვედრებით, რათა მომანიჭო მე მომცე ყოველი კეთილი, და უმჯობესი სარგებელი სულისა ჩემისა, და გარეწარმხადენ და შემინდუენ ყოველნი ბრალნი ჩემნი, და შეცოდებანი ჩემნი, რომელნი შეგცოდენ შენ, გინათუ გონებით, გინათუ სიტყვით, გინათუ საქმით, ნებსით, გინათუ უნებლიეთ, ცნობით და უმეცრებით, მძინარემან, გინა მღვიძარემან, არამედ შეგივრდები შენ უფალო სახიერო, ნურღარა მიმიშუებ მე, და ნუცა მაუფლებ მე შეცოდებად შენდა მომართ, და ნუცა შემიყუანებ მე განსაცდელსა, უფალო ღმერთო კაცთ-მოყვარეო. არამედ მიხსენ მე ბოროტისა ეშმაკისაგან, და ყოველთაგან საქმეთა მისთა, და უკეთურებათა მისთა, და ღონის-ძიებათა მისთა, და ყოვლისაგან სივერაგისა კაცთასა და მანქანებისა, რამეთუ შენ ხარ ღმერთი ჩემი, და დამბადებელი ჩემი, მწყალობელი ჩემი, და მჰსგავსად უძღებისა მის შვილისა ნუგეშინისმცემელი ჩემი, შემწე ჩემი და ხელის-აღმპყრობელი ჩემი, და შენდა მომართ არს სასოება ჩემი, და შენ გევედრები, უფალო ღმერთო ჩემო, ვინმე რისხვასა შინა მოიხსენოს წყალობაი, ვითარ შენ ღმერთო. კაცი განრისხებული იქმნ ბოროტსა, ხოლო შენსა რისხვასა უსწრის წყალობამან. რამეთუ ვინ არს მსგავს შენდა ძვირ-უხსენებელო უფალო, რომელმან უდაბნოს კლდე განაპე, და განაძღე წყურიელი ერი შენი. აწცა უფალო გარე-წარაქციე სამართლად რისხვა შენი ჩემგან. ნუმცა ჰსძლევენ ცოდუანი ჩემნი აურაცხელითა მოწყალებითა შენითა, რათა არა უხაროდენ მტერსა ჩემსა ჩემ ზედა. და შემიწყალე მე აურაცხელითა მოწყალებითა შენითა რამეთუ შენდა ჰშუენის მადლობა და თაყვანისცემა სამებისა წმიდისა, აწ და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.