მრავალნი და დიდებულნი ნიჭნი მომეცნეს მე დამბადებელისა და ღმრთისა ჩემისაგან, ხოლო მე უბადრუკი ესე, ყოვლისავე მის მოვიწყე და უმადლო ვიქმენ, ვჰბაძევდ პირ-უტყუთა უგუნურთა და მივემსგავსე მათ, დავგლახაკენ სათნოებათაგან და განვმსდიდრდი ვენბათაგან, და ცოდვითა აღვივსე და სირცხვილითა, და ჴვებულ ვიქმენ კადნიერებისა მისგან საღმრთოსა, დასასჯელ ვიქმენ ღმრთისაგან და მხილებულ ცოდვათაგან, და სირცხვილეულ ბოროტთა საქმეთა ჩემთაგან, პირველ სიკუდილისა მომკვდარ ვარ, და პირველ სასჯელითა-თვით დაჰსჯილ, და პირველ საუკუნეთა მათ სატანჯველთაგან ვიტანჯები გულის-სიტყვათაგან სასო-წარკვეთილებისათა, ამის-თვის შენდა მომართ ხოლო მოვივლტი მსწრაფლ შემწისა ჩემისა, ღმრთის-მშობელო, ყოვლად-წმიდაო, დედაო მაცხოვრისაო, შენ გევედრები თანა-მდები ესე ბევრეულისა მის ტალანტისა, რომელმან ესე უძღებებით წარვაგე მამული იგი სიმდიდრე, და უმეტეს ვჰსცოდე მეძვისა მის და მანასესა, და მდიდრისა მის უწყალოსა, მონა ვიქმენ გულის-თქმათა, შემწყნარებელ გულის-სიტყვათა ბოროტთა, მეტყველ სიტყვათა ხენეშთა და უცხო ყოვლისაგან საქმისა კეთილისა. აწ უკუე გევედრები შეიწყალე სიგლახაკე ჩემი, და მწყალობელ ექმენ უძლურებასა ჩემსა, რამეთუ დიდი კადნიერება გაქუს შენგან შობილისა ღმრთისა მიმართ, ვითარ იგი სხუასა არავის აქუს, ყოველივე ძალ-გიძს დედაო ღმრთისაო, და ყოვლისავე შემძლებელ ხარ, რამეთუ უზესთაეს ხარ ყოველთა დაბადებულთა, და არა არს შეუძლებელ შენდა, რომელიცა გენებოს, ნუ შეურაცხ-ჰყოფ ცრემლთა ჩემთა, ნუ მოიძაგებ სულთქმასა ჩემსა, ნუ განიშორებ ვედრებასა ჩემსა და ტკივილსა ამას გულისა ჩემისასა, არამედ დედობრივითა მით მეოხებითა შენითა, სახიერი იგი და ტკბილი ძე შენი, და ღმერთი ჩვენი მოწყალე-ჰყავ ჩემ ზედა, და ღირს-მყავ მე ცოდვილი ესე და უღირსი მონა შენი, მოგებად პირველსავე მას სათნოებათა სიკეთესა, და განშორებად უშვერებისა მისგან ვნებათასა, განთავისუფლებად ცოდვისაგან, მონებად სიმართლისა, აღძარცვად სიხენეშესა მას ჴორცთა გულის-თქმათასა, და შემოსად ბრწყინვალებასა მას სულიერისა სიწმიდისასა, მკუდარ-ყოფად სოფლისაგან და განცხოველებად ღმრთის-მსახურებით, მოგზაურსა თანა-მავალ მექმენ მე, ზღვასა თუ განვვლიდე შემწე მეყავ, და მარადის მბრძოლ ექმენ მტერთა ჩემთა ეშმაკთა, რომელნი იგი მბრძვანან მე მაღლით, მღვიძარებასა შინა განმაძლიერებელ მექმენ, მეძინოს თუ მფარველ მეყავ, ჭირსა თუ მივეცე მიჴსენ, სულმოკლებასა შინა ნუგეშინის-მცემელ მექმენ, მავნებელთაგან განმარინე და ცილის-მწამებელთაგან უბრალო მყავ, სიკვდილად თუ მივიწიო მსწრაფლ-მეწიე, და უხილავნი იგი მტერნი ჩემნი საშინელებით იოტენ, რათა ჰსცნან მტერთა მათ ჩემთა ბოროტთა ეშმაკთა ვითარმედ მე მონა შენი ვარ. ჰე ყოვლად-წმიდაო დედუფალო ღმრთის-მშობელო, შეისმინე უძლური ესე ვედრება მონისა შენისა, მოჰხედენ სულსა ჩემსა და განარინე ესე, და მტერთა ჩემთაგან მიხსენ მე, და ნუ მარცხვენ მე სასოებისაგან ჩემისა, სასოო ყოელთა კიდეთა ქუეყანისათაო, მხურვალბა ჴორციელთა ბრძოლათა განაქარვე, და ღელვანი უჯეროსა გულის-წყრომისანი დაამდოვრენ, ზვაობა და სილაღე ამაოსა სიჭაბუკისა გონებისაგან ჩემისა უჩინო-ჰყავ, ოცნებანი იგი ღამისანი სულთა მათ ბოროტთანი, და გონებად-მოსლვანი დღისანი არა-წმინდათა გულის-სიტყვათანი გონებისაგან ჩემისა მოჰსპენ, ასწავე ენასა ჩემსა სიტყვაი კეთილი და თვალთა ჩემთა მართლიად ხედვა, წრფელსა მას გზასა სათნოებათასა წარმართენ ფერხნი ჩემნი, ალაგსა მას ღუთისა მცნებათასა, და ჴელნი ჩემნი წმინდა-ჰყუენ, რათა ღირსებით აღვიპყრობდე მეუფისა მიმართ მაღლისა, აღავსე პირი ჩემი ქებითა, რათა კადნიერებით ჰხადოდეს ღმერთსა, მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა, განახვენ სასმენელნი ჩემნი სმენად ჯერისაებრ თაფლისა უტკბილესთა მათ სიტყვათა წმინდათა წერილთასა, და ქმნად მათდა მადლითა შენითა და შეწევნითა. მომეც ჟამი სინანულისა, და გულს-მოდგინება მოქცევისა, უცნაურად სიკვდილისაგან მიხსენ მე, და დასჯილებისაგან გონებისა განმარინე, მერმე განყოფასა ამას სულისა ჩემისასა უბადრუკთა ამათ ჴორცთა ჩემთაგან წარმომიდეგ, სასოო ჩემო და შემწეო, და ჭირი იგი მოუთმენელი აღმისუბუქე უღონოსა ამას. იწროებასა და ჭირსა შინა ნუგეშინის-მცემელ მექმენ, ჰამრობასა მას მწარესა მეზვერეთა მათ ჰაერისათა, და მთავართა მათ ბნელისათა თანა-წარმხადე, ჴელით-წერილნი მრავალთა მათ ცოდვათა ჩემთანი განხეთქენ, სახიერსა მას და კაცთ-მოყვარესა ღმერთსა დამაგე, მარჯვენით მისსა სანატრელსა მას დგომასა დღესა მას განკითხვისასა ღირს-მყავ, საუკუნეთა მათ და მოუთმენელთა სატანჯველთაგან მიხსენ, ტკბილთა მათ და წარუვალთა კეთილთა ღმრთისათა მკვიდრად გამომაჩინე, ამას აღსარებასა შევჰსწირავ შენდა ყოვლად-წმიდაო დედუფალო ღმრთის-მშობელო, ნათელო დაბნელებულთა ამათ თვალთა ჩემთაო, და ნუგეშინის-მცემელო ჭირვეულისა ამის სულისა ჩემისაო, შემდგომად ღმრთისა სასოო ჩემო და შესავედრებელო, შეიწირე ვედრება ჩემი სიტკბოებითა და წყალობითა, და აღჰხოცენ ყოველნი ბრალნი და უსჰჯულოებანი ჩემნი, და ღირს-მყავ მე ცხოვრებასა ამას დაუსჯელად ზიარებად უხრწნელსა მას და ყოვლად-წმიდასა ხორცსა და სისხლსა ქრისტეს ძისა და ღმრთისა შენისასა ხოლო საუკუნესა მას მერმესა მკვიდრად მიჩინე, სერობასა მას ტკბილსა ზეცისასა, საშვებელსა სამოთხისასა, სასუფეველსა ცათასა სადა იგი არს მკვიდრობა ყოველთა წმიდათა საუკუნითგან მოხარულთა ქრისტე იესუს მიერ უფლისა ჩვენისა, რომლისა არს დიდება თანა მამით, და სულით წმიდითურთ, აწდა მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.
შეიწირე ლოცუა ჩვენი ყოვლად-წმინდაო ღმრთის-მშობელო, დედაო ქრისტესო, ცაო და ქერუბიმო, საყდარო უფლისაო, სვეტო ცეცხლისაო, ღრუბელო ნათლისაო, ტაკუკო ოქროსაო სავსეო მანანათა ცვარითა მით ზეცისათაო, კიდობანო ჰსჯულისაო, კარაო სიწმიდისაო, მეოხო და მოღვაწეო ყოველისა სოფლისაო, ყოვლად-წმიდაო დედუფალო ღმრთისმშობელო, იღვაწე სულთა და ხორცთა ჩვენთა თვის წინაშე ძისა შენისა და ღმრთისა ჩვენისა.