13. გწამდეს უფალი ჩვენი იესო ქრისტე და მთელის არსებით გიყვარდეს იგი; განიშორე თავი არაწმიდა ზრახვებისაგან და ხორციელი სიამეების ნდომისაგან, და როგორც სოლომონის იგავებშია ნათქვამი - „ნუ სცთები მაძღრობით გულისათა“ (24,15). ერიდე ცუდად განდიდებას საკუთარი თავისას, განუწყვეტლივ ილოცე და ფსალმუნები იგალობე ძილად მოსვლის წინაც და ძილისგანაც აღდგომის ჟამს; კარგად შეისწავლე ყველა ის მცნება, საღმრთო წერილი რომ გვაძლევს დასამარხად, მარად გახსოვდეს წმიდანთა საქმენი, რათა ღვთის მცნებათა მეხსიერმა სულმა შენმა სწორედ უფლის წმიდანთა და მოწამეთ მოშურნეობა დაისახოს სამაგალითოდ. განსაკუთრებით ეიცადე, რომ პავლე მოციქულის ეს შეგონება აღასრულო: „გული გიწყრებოდენ, და ნუ სცოდავთ: მზე ნუ დაჰვალნ განრისხებასა თქვენსა“ (ეფეს. 4,26). და მიიჩნიე, რომ ეს სიტყვები, საერთოდ, ყოველი ცალკეული მცნებისათვის არის ნათქვამი: რათა არც მხოლოდ მრისხანებით არ შევეგებოთ მზის ჩასვლას და არც სხვა რაიმე ცოდვით არ გავლიოთ დღე, რადგან კარგი იქნება, და ასეც ჯერ-არს, თუკი ჩვენ არ შევიქნებით განკითხული არც მზის მიერ დღის შეცოდებისათვის, და არც მთვარის მიერ ღამეული დანაშაულისათვის, ანდა თუნდაც ბოროტი ზრახვისა და ფიქრებისათვის.
14. თუკი გვინდა თავი დავიცვათ ცოდვისაგან, უნდა შევისმინოთ და აღვასრულოთ მოციქულის სიტყვა, როცა შეგვაგონებს: „თავნი თვისნი გამოიცადენით, უკუეთუ ხართ სარწმუნოებასა შინა. თავნი თვისნი განიკითხენით. ანუ არა უწყითა თავნი თვისნი, რამეთუ იესო ქრისტე თქვენ შორის არს? გარნა თუ გამოუცდელ რაიმე ხართ.“ (1კორ. 13.5). ამიტომ, დაე, ყოველმა ჩვენგანმა ყოველდღე ჩააბაროს ხოლმე საკუთარ თავს ანგარიში თავის დღიურ თუ ღამეულ საქციელთა გამო, და თუ როდისმე შესცოდავს, მოინანიოს, და კვალად ნუ შესცოდავს. და თუკი არ აღმოჩნდება რაიმე შეცოდება ამ დღისა თუ ღამის განმავლობაში, ნუ დაიქადებს ამას და თავსაც ნუ მოიწონებს, უცოდველი ვარო, რათა საცთურს არ ეწიოს; არამედ დაე, სათნოებით ჰგიებდეს და გულმოდგინებას ნუ მოაკლდება; ნუ განიკითხავს თავის მოყვასს და საკუთარ თავსაც ნუ მიიჩნევს მართლად, „ვიდრემდის მოვიდეს უფალი, რომელმანცა განანათლოს დაფარული იგი ბნელისაი და განაცხადნეს ზრახვანი იგი გულისანი...“ (1კორ. 4,5). ხშირად ხომ ჩვენგანაც კი დაფარულია, რასაც ვიქმთ. მაგრამ უფალი კი ყოველივეს ხედავს და თავის დროზე ყველაფერს გამოააშკარავებს, თუნდაც ჩვენ არ ვუწყოდეთ ჩვენი შეცოდებანი. ამიტომ საშიროა ყველაფერში უფლის განსჯას მივენდოთ და შემწყნარებელნი ვიყოთ ერთურთისადმი, თითქოის ერთმანეთის მოვალენი ვართო; და როგორც პავლე მოციქული შეგვაგონებს, ერთმანეთის სიმძიმე ვიტვირთოთ და „ესრეთ აღვასრულოთ შჯული იგი ქრისტესი (გალატ. 6,2). „რამეთუ უკუეთუ ვისმე ეგონოს, ვითარმედ არს რაიმე, და იგი არაი იყოს, თავსა თვისსა აცთუნებს“ (იქვე, 3). ამიტომ განვიკითხოთ საკუთარი თავი, ყოველივესთვის პასუხი მოვთხოვოთ მას და შევეცადოთ შევივსოთ იმის დანაკლისი, რითაც ნაკლულევანნი ვართ.
15. იმისათვის, რომ ცოდვისაგან მოვიზღუდოთ თავი, ესეც უნდა აღვასრულოთ: დაე, ყოველმა ჩვენგანმა შენიშნოს ხოლმე და ჩაიწეროს თავისი საქციელნი და სულის მოძრაობანი თითქოსდა იმისთვის, რომ სხვას გააცნოს ისინი, და დარწმუნებული იყავით, რომ ამის აღმსრულებელი, განცხადებულობის შიშით უსათუოდ აღიკვეთს ცოდვის ქმნას და ეცდება ფიქრადაც კი არ გაივლოს რაიმე ბოროტი და უჯერო. რადგან განა არის ისეთი შემცოდე, რომელსაც ენდომებოდა ვინმე უყურებდეს ცოდვის ჩადენისას?! ანდა შემცოდეთაგან ვინ არ ეცდება იცრუოს, ოღონდ კი დაფაროს ადამიანთაგან თავისი ცოდვა?! ერთმანეთს რომ ვაკვირდებოდეთ, ჩვენ არასდროს არ მივეცემით სიძვას, და ამგვარადვე, თუკი ჩავიწერთ ხოლმე ჩვენს ფიქრებსა და ზრახვებს იმ მიზნით, რომ ერთმანეთს გავუზიაროთ, ამით უკეთესად დავიცავთ თავს არაწმიდა ზრახვებისაგან, რადგან განცხადებულობისა მოგვერიდება. ამრიგად, დაე, საკუთარ საქციელთა და ზრახვათა ჩაწერამ შეგვიცვალოს თანამოსაგრეთა თვალები, რათა არათუ არ ჩავიდინოთ, არამედ ფიქრადაც არასდროს არ გავივლოთ რაიმე ბოროტი - ჩაწერის დროს ხომ იმგვარსავე სირცხვილს ვიგრძნობთ ჩვენი შეცოდებების გამო, როგორსაც მაშინ, თუკი ვინმე დაგვინახავს და გვამხელს! თუკი ასე მოვიქცევით, ანუ აღვნუსხავთ ხოლმე ჩვენს ყოველდღიურ საქციელთ და სულის ყოველ მოძრაობასაც, მაშინ შეგვეძლება დავითრგუნოთ სხეული და დავიმორჩილოთ, უფლის მოსაწონი ცხოვრებით ვიცხოვროთ და კაცთა მოდგმის მტრის მზაკვრებაც დავძლიოთ.
16. მე ვფიქრობ, რომ მადლი სულიწმიდისა უფრო მალე იმ ადამიანებს აღავსებს, რომელნიც მთელის არსებით შეუდგებიან ბერ-მონაზვნურ მოღვაწეობას და თავიდანვე განუჩინებენ საკუთარ თავს მტკიცედ დაუდგნენ მტრის შემოტევას და სულ მცირედიც კი არ დაუთმონ მოწინააღმდეგეს ორთაბრძოლაში, და ასე იყოს მანამ , სანამ საბოლოოდ არ სძლევენ მას. თუმცა თავდაპირველად სულიწმიდა, რომელმაც მოუწოდა ადამიანებს ბერ-მონაზონური მოსაგრეობისათვის, ყოველივეს მოსახერხებელად და კეთილად მოუწყობს მათ, რათა ამ სახით დაუამოს სინანულის ღვაწლში შესვლა, და მხოლოდ ამის შემდეგ დაანახვებს მათ ჭეშმარიტებით ამგვარი ღვაწლის ძნელად სავალ გზას. შეეწევა რა მათ ყოველ საქმეში, სულიწმიდა იმასაც განუცხადებს მოსაგრებს, თუ რა სიძნელეები აქვს სინანულის ღვაწლს, და გაუნსაზღვრავს მათ სახეს იმისას, თუ როგორ მოეპყრონ როგორც სხეულს, ასევე სულს მანამდე, სანამ მთლიანად არ მიაქცევენ ორივეს ღმერთისაკენ - თავისი დამბადებლისაკენ. ამ მიზნის მისაღწევად სულიწმიდა განუწყვეტლივ შეაგონებს მათ დაუცხრომლად იმუშაკონ სხეულითაც და სულითაც, რათა ორივე, თანაბრად განწმედილები, ერთნაირად შეიქნან ღირსნი საუკუნო ცხოვრების დამკვიდრებისა. ამისთვის ბერ-მონაზვნებმა უნდა გამოიწრთონ სხეული გამუდმებული მარხვით, შრომით და ხშირი მღვიძარებით, სული კი - სულიერი მუშაკობით და დიდი გულმოდგინებით ყველა სახის მსახურებასა და მორჩილებაში, რაც კი სხეულის მეშვეობით აღესრულება. ამიტომ ყოველთვის უნდა ვეცადოთ ხოლმე ყველა საქმე გულმოდგინედ და ღვთის შიშით განმსჭვალულებმა აღვასრულოთ, და არაფერი არ გავაკეთთ ზერელედ და დაუდევრად, და მაშინ ყოველი ჩვენი საქმე ნაყოფიერი და სულისათვის სასარგებლო იქნება.
17. აღძრავს რა მონანულს სულიერი ღვაწლისათვის, სულიწმიდა, რომელმაც მოუწოდა ადამიანებს სინანულისაკენ, ნუგეშსაც მოუვლენს მას და ასწავლისკიდეც საშუალებას იმისას, რომ ამ გზაზე შემდგარი კვლავაც უკან არ მოიქცეს და რაიმე ამაქვეყნიურს არ მიეახლოს. ამისთვის იგი სულიერ თვალებს აუხელს მონანულს და ძალას მისცემს სიწმიდის მთელი მშვენიერების ჭვრეტისა, რაც მხოლოდ სინანულის ღვაწლით მიიღწევა, და ამ გზით აღანთებს მონაზვნის გულში ძლიერ მისწრაფებას საკუთარი თავის სრულყოფილი განწმედისაკენ თანა-სხეულითურთ, ისე, რომ ორივე, სულიცა და სხეულიც ადამიანისა, ერთნაირად განწმედილნი შეიქნენ. რადგანაც სწორედ ამაში მდგომარეობს სულიწმიდის განმსწავლელი წინამძღვრობის მიზანი, რომ მთლიანად განწმიდოს სული და სხეული ადამიანისა და აღიყვანოს იგი ლამის პირველყოფილ მდგომარეობამდე, რომელშიც ბედნიერად ჰგიებდა დაცემამდე; ამასთან სულიწმიდის ძლით სულსა და სხეულში კაცისა აღიხოცება ყოველივე, რაც კი აღრევია მათ ეშმაკის შურით ისე, რომ აღარაფერი ექნება მტრისა. და მაშინ, როცა ადამიანი თავის პირველყოფილ მდგომარეობას დაუბრუნდება, ანუ კვლავ ისეთი იქნება, როგორიც იგი ღმერთმა შეჰქმნა, მაშნ სხეული ყოველივეში გონების ბრძანებას დაემორჩილება, რომელიც თავისი ძლიერი ნებელობით შეზღუდავს მას ჭამა-სმაში, ძილში და ყოველს სხვა მოქმედებაშც, რადგან განუწყვეტლივ სულიწმიდისაგან იქნება დამოძღვრილი. აკი ნეტარი პავლე მოციქულიც ამბობს, „აღვიკრძალავ ხორცთა ჩემთა და დავიმონებ, ნუუკუე სხვათა უქადაგებდე და მე გამოუცდელ ვიყო“-ო (1კორ. 9,27).
18. ცნობილია, რომ ადამიანის სხეულში სამი სახის ხორციელი ძალა მოქმედებს. პირველი - ბუნებრივი ძალაა, თანდაყოლოლი მისწრაფება მოძრაობისაკენ, რომელიც თავისთავად, სულის დაუკითხავად არაფერს არ აღმოაცენებს ცოდვისმიერსა და სულის დამამძიმებელს, არამედ მხოლოდ შეგვაგრძნობინებს თავს, რომ ეს ძალა არსებობს და მოქმედებს ჩვენს სხეულში. მეორე ძალა ზედმეტი საზრდოს მოღებისაგან აღიძვრის და მოქმედებს ჩვენს სხეულში, როცა ნოყიერი და ჭარბი საჭმელისაგან განხურვებული სისხლი ჩვენს სხეულს სულის წინააღმდეგ აღაშფოთებს და არაწმიდა სურვილებს დაჰბადებს მასში. სწორედ ამის გამო გვაფრთხილებს მოციქული, „ნუ დაითვრიბით ღვინითა, რომლითა არის სიბილწე, არამედ აღივსენით სულითა“-ო. (ეფეს. 5,18). ასევე უფალი ჩვენი იესო ქრისტე ამასვე დაუდებს აღთქმად თავის მოწაფეებს, და მაშასადამე ჩვენც: „ეკრძალენით თავთა თქვენთა, ნუუკუე დამძიმდენ გულნი თქვენნი შვებითა და მთვრალობითა და ზრუნვითა ამის სოფლისაითა, და მეყსეულად მოიწიოს თქვენ ზედა დღე იგი“ (ლუკა. 21,34). ის ადამიანები კი, ვინც ბერ-მონაზვნური მოღვაწეობის მოშურნეობით აღვსებულან და ამ გზით მოსურვებიათ სრულყოფილი სიწმიდის მოპოვება, განსაკუთრებით უნდა ცდილობდნენ ამ შეგონების აღსრულებას, რათა ისე იცხოვრონ, რომ, მოციქულის მსგავსადვე შეეძლოთ თქვან - „აღვიკრძალავ ხორცთა ჩემთა და დავიმონებ“-ო (1კორ. 9,27). მესამე ძალა ადამიანის სხეულში ბოროტი სულების გამოისობით მოქმედებს, რომელნიც შურით აღივსებიან ხოლმე სიწმიდისაკენ მსწრაფველის მიმართ და ცდილობენ ამ ძალის ამოქმედებით აცთუნონ იგი, უკვე დამდგარი სიწმიდის გზაზე (ანუ ბერ-მონაზონი), ანდა უკანვე მიაქციონ ის სული, რომელსაცჯერ მხოლოდ სურს ამ გზას დაადგეს (ანუ ჯერეთ მხოლოდ მსურველი ბერმონაზვნეობს ღვაწლში შედგომისა). აი, ეს სამი ხორციელი ძალა მოქმედებს ყოველი ადამიანის სხეულში ყოველს დროში.
19. თუმცა, თუკი ადამიანი მოთმინებით აღიჭურვება და მტკიცედ აღასრულებს ღმერთის მიერ მოცემულ მცნებებს, მაშინ სულიწმიდა წინამძღვრად გაუხდება მის გონებას და ასწავლის, თუ როგორ, რა გზითა და საშუალებებით განიწმიდოს სული და სხეული ამ ძალათა ზემოქმედებისაგან. ხოლო თუკი სიწმიდის გზაზე შემდგარი ადამიანი როდისმე დაუძლურდება გრძნობით და თავს ნებას მისცემს უგულებელჰყოს ღვთის მცნებები და დაუდევრად მოეპყრას უფლის დადგინებებს, ამ შემთხვევაში იგი ბოროტი სულების მიერ ძლეული შეიქნება, რომელნიც მთელს მის სხეულს მოიცავენ და წაბილწვას დაუწყებენ ამ ხორციელი ძალის საშუალებით. და გაწამებული სული იმ ზომამდე იქნება დაკნინებული, რომ აღარ ეცოდნიება, რა მოიმოქმედოს და სასოწარკვეთილი ვეღარ დაინახავს, თუ საიდან შეიძლება მასთან რაიმე სახის შეწევნა მოვიდეს. მაგრამ მას შემდეგ, თუკი იგი, უკვე გამოფხიზლებული, კვლავ უფლის მცნებათა აღსრულებას მიუბრუნდება და ქედს მოუდრეკს მის უღელს, ანდა შეიგნებს რა ვალდებულების ძალას კვლავ ღმერთის სულს - სულიწმიდას მიენდობა. აი, სწორედ მაშინ სული ადამიანისა კვლავ აღივსება მხსნელი განწყობილებით და შეიცნობს, რომ სიმშვიდე მხოლოდ ღმერთში უნდა ეძიოს და რომ მხოლოდ ღვთის მცნებათა აღსრულებით არის შესაძლებელი მისთვის მშვიდობით ყოფნა.
20. სრულყოფილი სიწმიდისაკენ მისწრაფებაში სულმა დასხეულმა ადამიანისა თანაბრად და თანხმობით უნდა იტვირთონ სინანულის ღვაწლი და ყოველგვარი სიმძიმე, მონაზონურ მოსაგრეობას რომ ახლავს თან.და როცა მისი გონება ღირსი შეიქნება იმგვარი მადლისა, რომ საკუთარი თავის შეუცოდებლად და გაუნებივრებლად დაუწყებს ბრძოლას თავის ბილწ გულისწადილთ, მაშინ თვით სულიწმიდა დამოძღვრავს ხოლმე მას ამ ბრძოლაში, ყოველივეს ასწავლის და განამტკიცებს. ამგვარად განძლიერებული სული კაცისა წარმატებულად დაიწყებს იმ არაწმიდა ძალების მოგერიებას, ბილწ გულისთქმათაგან რომ მომდინარეობენ. ეს ღვთაებრივი სული, შერწყმული და შეთანხმიერებული ადამიანის გონებასთან, ანუ სულთან, იმის ძლით, რომ ამ უკანასკნელმა გადაწტვიტა მკაცრად აღასრულოს უფლის მცნებები, იქით მიმართავს მთელს მის ძალისხმევას, რომ ყველა ბილწი გულილსწადილი და ვნება განდევნოს სულისაგან - როგორც სხეულის მიერ წარმოშობილი და სულთან აღრეული, ასევე თვით მასში არსებული სხეულისაგან დამოუკიდებლად, სულიწმიდა ასწავლის ასეთ სულს, თუ როგორ უნდა ჰქონდეს წესრიგში მთელი სხეული - თხემით ტერფამდე; რათა თვალები ადამიანისა ყოველთვის სიწმიდით გამოიმზირებოდნენ, ყურნი სიმშვიდით მოისმენდნენ ყოველივეს და არასდროს არ დასტკბენ ბეზღობით, შესმენით, გაკიცხვითა თუ გმობით; რათა ენა მისი მხოლოდ კეთილს უბნობდეს, თითოეულ სიტყვას ასწონ-დასწონიდეს და არასდროს არ დაუშვებდეს მეტყველებაში რაიმე არაწმიდა შეერიოს ბილწი გულისთქმისაგან მომდინარე; რათა ხელები, უპირველესად ყოვლისა, ლოცვითი ღვაწლისათვის იწყებდნენ მოძრაობას და მხოლოდ იმისთვის ირჯებოდნენ, რომ უხვად გასცემდნენ მოწყალებას და სასარგებლო რამ შრომას ეწეოდნენ; რათა მუცელიც ამგვარი ადამიანისა ყოველთვის ჯეროვანი ზომიერებით მიიღებდეს საზრდოსა და სასმელს, მხოლოდ იმდენს, რამდენიც აუცილებელია სხეულის შენარჩუნებისათვის და არსებობოსათვის, რათა არ დაემონოს გემოთმოყვარების საცთურს და არ გარდახდეს ზღვარს; რათა ფეხნი კაცისა ყოველთვის მართლად დგამდნენ ნაბიჯს და ღვთის ნებით მხოლოდ კეთილ საქმეთა აღსასრულებლად ირჯებოდნენ. და როცა ადამიანი ამგვარად განისწავლება სულიწმიდის მიერ და გაინწმიდავს სხეულს ყოველივე უჯეროსაგან, იგი შეეჩვევა ყოველთვის კეთილი საქმის აღსრულებას, და მთლიანად სულიწმიდას დამორჩილებული ბოლოს იმ ზომამდე შეიცვლება ხოლმე, რომ გარკვეულწილად სულიერი სხეულის იმ ნიშან-თვისებებს ეზიარება და შეიძენს, რომელნიც, ჩვეულებრივ, მართალთა მკვდრეთით აღდგინების შემდეგ უნდა შეიძინონ, ანუ მეორედ მოსვლის ჟამს ჩვენი უფლის იესო ქრისტესი, რომელიც „მომავალ არს განსჯად ცხოველთა და მკვდართა“.
21. ადამიანის სულს, როგორც უკვე მითქვამს, საკუთრივ თავისი, სხეულისაგან დამოუკიდებლად არსებული ვნებანი და უჯერო სურვილნი აქვს. ესენი შემდეგია: ამპარტავნება, სიძულვილი, შური,მრისხანება, მცონარება და სხვა მისთანანი. როცა სული მთელი თავისი ძალისხმევით ღმერთს მიუძღვნის თავს, მაშინ ყოვლად გულუხვი და მოწყალე ღმერთი ჭეშმარიტი სინანულის სულს მოჰმადლებს მას და განსწმედს ყველა ამ ვნებათაგან; ამასთან იმასაც ასწავლის, თუ რა ღონეს მიმართოს ხოლმე, რომ კვლავაც არ იქნას ძლეული მათგან, და ძალასაც მიანიჭებს მტრების დასამარცხებლად, რომელნიც განუწყვეტლივ წინ აღუდგებიან ამგვარ სულს და ცდილობენ ათასგვარ ცთუნებათა საშუალებით კვლავ მიიტაცონ იგი. და თუკი სული კაცისა მტკიცე იქნება თავის მოქცევაში ღმერთისაკენ და კეთილად დაემორჩილება ყოველივეში სულიწმიდას, რომელიც მას სინანულს ასწავლის, მოწყალე ღმერთი შეიწყალებს მას იმ ღვაწლთა და შრომათა გამო, მრავალს მოკლებული და შეჭირვებული რომ აღასრულებს; ხანგრძლივი მარხვისა გამო, ხშირი სიფხიზლის, ღვთის სიტყვის განუწყვეტელი სწავლის, დაუმცხრალი ლოცვა-ვედრების გამო, ყოველგვარი საერო შვებისაგან განკრძალვის, ყველასადმი წმიდა გულით სამსახურის, სიმდაბლისა და სულიერი გლახაკობის გამო. მასასადამე, თუკი ყოველივე ამაში მტკიცე და გულმოდგინე იქნება სული კაცისა, ყოვლად მოწყალე ღმერთი შემწყნარებელი თვალით შეხედავს მას, გამოიხსნის ხოლმე ყველა საცთურისაგან და გამოიტაცებს მტრის ხელთაგან.
22. მამა ღმერთმა , თავისი სახიერებისა გამო „არა ჰრიდა ძესაცა თვისსა“ (რომ. 8,32). მხოლოდშობილსა და „ჩვენ ყოველთათვის მისცა იგი“ (იქვე), რათა გამოესყიდა ადამიანი ცოდვისა და უკეთურებისაგან. და ძემ ღვთისა, ჩვენი,კაცთა ხსნისათვის დაიმდაბლა თავი, გადამოხდა ზეცით, კაცის სხეულით შეიმოსა, განგვკურნა ჩვენ სულიერი ავადმყოფობისაგან და იმგვარად განაგო, რომ ხსნის გზა მოენიჭებინა ჩვენთვის. მაშ, გევედრებით ძმანო, სახელითა უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი, მარად უწყოდეთ და გონებით ატარებდეთ ხსოვნას ამ დიადი ღვთაებრივი განგებულებისა, ანუ იმისას, რომ ჩვენი ხსნისათვის იგი, ღმერთი - სიტყუაი ყოველივეთი დაგვემსგავსა ჩვენ, ადამიანებს, გარდა ცოდვისა. და ყოველისათვის, ვინც გონიერებით არის დაჯილდოებული, ჯერ-არს გონიერად უწყოდეს ეს და იმის მოშურნებოით აღივსოს, რომ თვითონაც, უფლის ამქვეყნად გარდამოსვლის ძლით, განთავისუფლდეს ცოდვებისაგან და იხსნას სული თვისი. ამტომაც ის ადამიანები, რომელთაც ჯეროვნად შეიმეცნეს და თავისდა სასარგებლოდ გამოიყენეს უფლის ეს დიადი საქმე, მისი ნამდვილი მონები არიან. მაგრამ მხოლოდ ცოდნა ამ საქმისა ჯერ კიდევ არ მოასწავებს მცოდნის სრულყოფილებას. სულიერი სრულყოფილება ღვთის შვილებას მოგვაპოვებინებს, და მისი წყალობით თავის დრომდე ღვთაებრივი ნათელით განათლებაც მოგვემადლება. ასე რომ, როცა უფალმა ჩვენმა იესო ქრისტემ დაინახა - მოწაფეები ღვთის შვილებას მიახლებულან და სულიწმიდისაგან დამოძღვრილებმა უკვე შემიცვნესო მე - ჭეშმარიტი ღმერთი, ასე მიმართა მათ: „არღარა გეტყვი თქვენ მონად, რამეთუ მონამან არა იცინ, რასა იქმნ უფალი მისი. ხოლო თქვენ გარქუ მეგობრად. რამეთუ ყოველი, რაოდენი მესმა მამისა ჩემისგან, გაუწყე თქვენ“ (იოანე 15,15), ხოლო მათ კი უფლის მოწაფეებმა, რომელთაც შეიგნეს, რადაც ქმნილან იესუ ქრისტეს მიერ, ამგვარად უნდა შეჰღაღადონ მად, მსგავსად პავლე მოციქულისა: „...არა მოგვიღებიეს სული იგი მონებისაი, რაითამცა კვალად გვეშინოდა, არამედ მიგვიღებვიეს სული იგი შვილებისაი, რომლითა ვღაღადებთ: აბბა. მამაო! იგივე სული ეწამების სულსა ამას ჩვენსა, რამეთუ ვართ შვილნი ღმრთისანი“ (რომ. 8,15-16). იმ ადამიანმა კი, ვინც არ გამოავლენს სრულს მზადყოფნას ცოდვისაგან განთავისუფლებისა და არ იგულმოდგინებს საკუთარი სულის ხსნისათვის, ასეთმა,დაე, უწყოდეს,რომ მხსნელი უფლის მეორედ მოსვლა ამქვეყნად მის განსაკითხავად დაგანსასჯელად აღესრულება. ამიტომ იყო, რომ თავიდანვე სვიმეონ უფლის მომრქმელმა ამგვარად იგლობა: „აჰა ესერა ესე დგას დაცემად და აღდგინებად მრავალთა ისრაელსა შორის და სასწავლად სიტყვის-საგებელად“ (ლუკა 2,34). შემდეგ კი პავლე მოციქულმაც იგივე განაცხადა - „ქრისტეს სურნელებანი ვართ ღმრთისა მიერ ცხორებულთა მათ შორის და წარწყმედულთა: რომელთამე სულად სიკუდილითი სიკვდილადდა რომელთამე სულად ცხორებითი ცხორებად“-ო (11კორ. 2,15-16).