59. სერაბიმი, რომელიც წმიდა წინასწარმეტყველმა ეზეკიელმა იხილა, არის სახე მართალ და ერთგულ სულთა, რომელნიც სრულყოფილების მისაღწევად იღვწიან. ეზეკიელის მიერ ნახულ სულს ექვსი ფრთა ჰქონდა, ერთიანად თვალებით აღსავსე; ჰქონდა აგრეთვე ოთხი პირისახე, რომელნიც ოთხივე მხარეს იყვნენ მიქცეულნი: ერთი პირისახე ადამიანის პირისახის მსგავსი, მეორე - მოზვრისა (ზვარაკისა), მესამე - ლომის მსგავსი და მეოთზე - არწივისა. პირველი სახე სერაბიმისა, ადამიანის მსგავსი, მართალ მორწმუნეთ აღნიშნავს, რომელნიც ამქვეყნიურ ცხოვრებაში კეთილად ჰგიებენ და ღმრთის მცნებებსაც აღასრულებენ. თუკი რომელიმე მათგანი მონაზვნად შედგება, ამგვარად იგი მოზვერს (ზვარაკს) ემსგავსება, იმიტომ, რომ მძიმე შრომას ეწევა მონოზნური ცხოვრების წესთა აღსრულებაში და უმეტესწილად სხეულებრივ საქმეებს აკეთებს. ის მონაზონი კი, რომელიც სრულყოფილებას მიაღწევს საერთო-სამონაზვნო ცხოვრების წესთა აღსრულებაში და განმარტოებული ცხოვრებისათვის გასული ბრძოლას დაუწყებს უხილავ დემონებს,- ასეთი მონაზონი ლომის მსგავსია, ველურ მხეცთა მეფესი. ხოლო თუკი ასეთი მონაზონი დაამარცხებს ამ უხილავ მტრებს კაცთა მოდგმისა, მთლიანად დაიმორჩილებს თავის ვნებებსა და გულისწადილთ, მაშინ იგი ზე-აღტაცებულ იქმნება სულიწმიდის მიერ და ღვთაებრივ სახილველთ იხილავს: ამ შემთხვევაში იგი არწივს ემსგავსება. მისი გონება ყოველივეს მიჰხვდება და დაინახავს, რაც კი შეიძლება მას ეწიოს ექვსი მხრიდან (წინიდან, უკნიდან, მარცხნიდან, მარჯვნიდან, ზემოდან და ქვემოდან), და ამით ასეთი სრულყოფილი მონაზონი სერაბიმის იმ ექვს ფრთას ემსგავსება, მთლიანად რომ თვალებითაა სავსე. ამგვარად, ადამიანი ამ გზის გავლის შემდგომ სრულ სულიერ სერაბიმად გარდაიქმნება და სამარადჟამო ნეტარებას დაიმკვიდრებს.
60. სიწმიდე, მარადი და უცვლელი სიმშვიდე, სრული მოწყალება, რომელნიც ღმრთისაგან არის კურთხეული - არის ღმერთის მიერ დადებულ მცნებებში. ეცადეთ სრულად აღასრულოთ ეს ბრძანებანი ღვთაებრივი სულისა, რომელთა ძლითაც თქვენი სულები განცხოველდება და რომელთა მეოხებითაც თვით უფალს შეიძენთ თქვენს არსებაში: ეს, მცნებათა აღსრულება, ჭეშმარიტად უხიფათო გზაა. სხეულისა და გულის სიწმიდის გარეშე არავის ძალუძს სრულყოფილი იყოს ღმერთის წინაშე. სწორედ ამიტომ არის ნათქვამი წმიდა სახარებაში: „ნეტარ იყვნენ წმიდანი გულითა, რამეთუ მათ ღმერთი იხილონ“- ო (მათე 5,8). სულიერი სურლყოფილება გულის სიწმიდისაგან აღმოცენდება, რადგან სწორედ გულში ადამიანისა არის დავანებული ბუნებრივი სიკეთე და არაბუნებრივი ბოროტება. ამ ბოროტებისაგან იბადება მშვინვიერი ვნებები კაცისა, როგორიცაა: სხვათა განკითხვა და დაგმობა, სიძულვილი, ზვაობა და ცუდად განდიდება თავისა და კიდევ მრავალი სხვა ამის მსგავსი. ბუნებრივი სიკეთე კი კაცის გულისა აღმოაცენებს ღვთის სათნო საქმეთ: ღმერთის შემცნობლობის სურვილს, მოშიშებას ღმერთისა და სიწმიდეს, ანუ სულის შეურყვნელობას ყველა ვნებათაგან და გულისწადილთაგან. თუკი ცოდვილი ადამიანი გადასწყვეტს მოშორდეს ცოდვას, გამოსწორდეს და ღმერთს შეუდგეს, ისე, რომ ბოროტის წინააღმდეგ სულიერი ღვაწლით შეიარაღდება - სინანულის ცრემლებით, გულის შემუსვრილობით, მდაბალი ოხვრა-კვნესით, მარხვით, მღვიძარებით, სიღატაკითა და ღმრთისადმი აღვლენილი მრავალი ლოცვა-ვედრებით, მაშინ უფალი, თავისი სახიერებით, შეეწევა ასეთ ადამაინს და განაგდებს მისგან ყველა მშვინვიერ ვნებასა და გულისწადილს. მრავალმა მონაზონმა და ქალწულებაში მყოფმა დიდი ხნის მანძილზე ვერ ისწავლა ეს მეცნილრება სიწმიდისა სწორედ იმის გამო, რომ ისინი უგელვებელჰყოფდნენ თავიანთი სულიერი მამებისა და მოძღვრების რჩევა-დარიგებას და მხოლოდ საკუთარი გულის სურვილებს მისდევდნენ. ამ მიზეზის გამო კი ისინი ძლეულ იქნენ ბოროტი სულების - კაცთა სულების დამღუპველების მიერ, რომელნიც ფარული ისრებით დღე და ღამე მოსწყლავენ მათ და მოსვენებას არ აძლევენ არც ერთ ადგილას, ასე რომ, ამგვარ ბერ-მონაზონთა და ქალწულთა გულები აღსავსეა ხოლმე ხან ამპარტავანებით, ცუდი მედიდურობით, ხან უკეთური შურით მოყვასისადმი, გმობა-განკითხვით ძმისა, ხანაც მრისხანებით, შფოთითა და აღრეულობით და კიდევ სხვა მრავალი ბოროტი ვნებით. ამგვარი ბერ-მონაზვნები სახარების ხუთი უგნური ქალქულის ხვედრს გაიზიარებენ, რადგანაც არაგონიერად ცხოვრობენ - ლაგამს არ ამოსდებენ თავიანთ ენას, წმიდად არ დაიცავენ თვალებსა და სხეულს ბილწ გულისწადილთაგან, და თავიანთ გულებსაც - არაწმიდებისაგან და მრავალი სხვა ბოროტი რაიმესაგან, რომელთა გამო ტირილი მართებთ, და ყოველივე ამას იმის გამო იქმან, რომ არაწმიდანი არიან; ისინი მხოლოდ შესამოსელით კმაყოფილდებიან ბერ-მონაზონისა, სელის კაბით, რაც მხოლოდ გამოხატულებაა უმანკოებისა და კეთილკრძალულებისა, და ამიტომაც მოკლებულნი არიან ზეციურ ზეთს თავიანთი სულის ლამპართა დასანთებად. და სიძეც არასდროს არ განუღებს ესევითართ თავისი სამკვიდრებლის კარს, და ეტყვის მათაც, როგორც სახარების იგავში უთხრა ხუთ უგუნურ ქალწულს: „ამინ გეტყვი თქვენ, არა გიცნი თქვენ!“-ო (მათე 25,12). ყოველივე ამას იმის გამო გწერთ, რომ თქვენი ხსნა მსურს, რათა თავისუფალნი და მართალნი იყოთ, და რათა ქრისტეს წმიდა სარძლოებს დაემსგავსოთ, რომელიც ყოველი სულის სიძეა, როგორც ამას პავლე მოციქული ამბობს: „...გაშურებ თქვენ ღმრთისა შურსა, რამეთუ მიგათხოვენ თქვენ ერთსა მამაკაცსა ქალწულად წმიდად წარდგინებად ქრისტესა“ (2კორ. 11,2).
61. ოქრო მრავალგზის განიწმიდება ცეცხლით, რათა უდიდესი გამოხურვებითა და გამოწრთობით კიდევ უფრო კარგი შეიქნას, მსგავს სახედვე ჩვენს უფალსაც იესო ქრისტეს თავისი სახიერებით სურს განწმიდოს და უკეთესი გახადოს ადამიანი, რისთვისაც გამოსცდის მას, გულისმიერ ბრძოლებში გამოაწრთობს და სინანულის ცრემლებში გამოახურვებს, ასე რომ, ამგვარად განწმედილი ადამიანი არც ფიქრითა და არც გახსენებით აღარ მიუბრუნდება იმ უსამართლოებებსა და დამცირებებს, რაც მას ადამიანთაგან შეხვედრია; არამედ სიმდაბლით დამორჩილდება ღმერთს და მთელს თავის სასოებას მასზე დაამყარებს, ამასთან, ყოველთვის მზად იქნება კეთილ საქმეთა აღსრულებისათვის, როგორც ეს წმიდა დავით წინასწარმეტყველს უთქვამს: „განმზადებულ არს გული ჩემი, ღმერთო, განმზადებულ არს გული ჩემი; გაქებდე და გიგალობდე დიდებითა ჩემითა“ (ფსალმუნი 107,2). ასე იფიქრეთ ხოლმე, ძმანო, რომ თქვენს თანამოღვაწეთაგან შეიძლება შეგემთხვათ განსაცდელი - დამცირება, გმობა-განკითხვა თუ უსამართლო რამ მოქმედება; ასე ჰგონებდეთ, რომ თქვენ რომელიღაც ძმობის წევრთაგანაც შეიძლება დაგატყდეთ თავს ამგვარი რამ. ამიტომაც, როცა ასეთი განსაცდელი შეგემთხვევათ ბერ-მონაზონთაგან, მტკიცედ იდექით, ნუ შეშინდებით და სასოს ნუ წარიკვეთთ, არამედ მადლი შესწირეთ უფალს ყოველივე იმისთვის, რაც თავს დაგტეხიათ, რადგანაც თვინიერ მისა არაფერი ასეთი არ ხდება, და რაც ხდება, მხოლოდ მისი ნებით არის დაშვებული. ეს კი იმ მიზეზით ხდება, რომ გმობა-კიცხვის დათმენა და ბრძოლა საკუთარ ამპარტავნებასთან აუცილებელია ღვთის მონისათვის, რადგანაც მონაზონი, რომელიც ღმერთის სახიერებით და მოწყალებით არ იქნება განცდილი მრავალი საცთურის, ხორციელი სიძნელის, შრომის მწუხარებისა და გლოვა-ჭირის საშუალებით იქამდე, სანამ სრულიად არ მიეჩვევა მოთმინედ აიტანოს ხოლმე ყოველივე განსაცდელი და სიმდაბლითა და სიკეთით ჰგიებდეს ყოველთვის, ყველა შემთხვევაში, - თუკი მონაზონი ყოველივე ამას არ გაივლის და არ გამოიწრთობა განსაცდელთა ცეცხლში, მაშინ იგი, გამოუცდელი, ვერ გახდება ღირსი უფლისაგან აღთქმული პატივისა და დიდების მიღებისა.
62. მოთმინედ გადაიტანეთ ყველა ის განსაცდელნი - ჭირნი და მწუხარებანი, რომელნიც კი ამაქვეყნიურ ცხოვრებაში შეგემთხვევათ, და მადლიც შესწირეთ მათს გამო უფალს უდიდესი სიმდაბლით, რათა ჭეშმარიტი სიხარული იგემოთ თქვენი შრომისათვის. ასე ჰქმენით ხოლმე მსგავსად ნეტარი სუსანასი, ეშმაკთან ბრძოლაში მხნე დედაკაცისა, რომელმაც სძლია ბილწი გულისწადილით შეპყრობილი ორი უსჯულო ბერიკაცის სიბოროტეს და მათი ცილისწამების გამო მრავალ უბედურებასა და მწუხარებას ეწია, მაგრამ რომელიც ღმერთმა მისი მოთმნიებისა და სულიერი სიმტკიცის გამო აღამაღლა, მისი მტრები კი დააშოშმინა. აგრეთვე, ასე ჰქმენით ხოლმე მსგავსად წმიდა თეკლასი, კიდევ უფრო მეტად მხნე დედაკაცისა, რომელიც არ შეუშინდა არც მშობელთაგან მოყენებულ ტანჯვა-წამებას, არც წყლულებს, არც ცეცხლსა თუ სხეულის დაგლეჯა-დაფლეთას, არც განძვინებულ გარეულ მხეცებს, და რომელსაც ღმერთმა ბოლოს ჭეშმარიტი სიხარული გულისა საჩუქრად გაწეული შრომისა მომადლა, როცა მისმა შეურყეველმა რწმენამ ჩააქრო მგზნებარე ცეცხლი, ხახა შეუკრა სისხლმოწყურებულ ლომებს და გააწბილა მისი ყველა მტერი. და კიდევ, ასე ჰქმენით ხოლმე მსგავსად წმიდა იოსებისა, მდაბლისა და მორჩილისა ღმრთისა წინაშე და ადამიანთა წინაშეც, რომელიც ღმერთის შეწევნამ იხსნა უცილობელი სიკვდილისაგან, როცა ღვიძლი ძმები ემტერნენ და დევნა დაუწყეს იქამდე, რომ მისი მოკვლაც კი დაპრიეს შურით და სიძულვილით აღძრულებმა იმის გამო, რომ მამამ, იაკობმა სწორედ იგი გამოარჩია ძმათაგან და ყველაზე მეტად შეიყვარა; ბოროტი შურით ძლეულმა ძებმა მონად გაჰყიდეს იგი, და ამ მონობაში მყოფი იმ ბატონის ცოლმა, რომელსაც ემსახურებოდა, ძალზე დიდ უბედურებას მიამთხვია და საპყრობილებში ჩააგდებინა, სადაც მართალ ჭაბუკს სიკვდილი ელოდა; მაგრამ ღმერთმა არ მიატოვა თავისი რჩეული, რადგანაც იოსები კეთილდრძალული, მდაბალი იყო, მქონე წმიდა და შეურყვნელი სხეულისა და სულისა, და იგი არ დაცემულა ცოდვით განსაცდელის ჟამს, არამედ ღმერთის შეწევნით ყოველთვის მას სასოებდა და ამის ძლით მოთმინედ გადაიტანა ყველა ის უბედურება, რაც სხვათა სიბოროტით დაატყდა თავს. და ამის გამო ღმერთმა საკადრისი მიაგო იოსებს - იმდენად განადიდა ამქეყნიურ ცხოვრებაშივე, რომ როცა, ბოლოს, მთელი ეგვიპტის მთავრად და ეგვიპტის ყველა სამფლობელოს განმგებლად დაადგინა, მოძულე ძმებიც დამორჩილდნენ და თავიანთი დანაშაულიც მოინანიეს. ამ ზემოხსენებულმა წმიდა ადამიანებმა, და კიდევ მრავალმა სხვამ, მათმა მიმდევარმა, თავიანთ ღვაწლისა და ბრძოლის დასაწყისშივე კი არ მიიღეს ღმერთისაგან ასეთი პატივი და თავიდანვე კი არ განიდიდნენ, არამედ მხოლოდ მას შემდეგ, ოდეს განისწავლნენ და გამოიცადნენ ღმერთისაგან - განიწმიდნენ და გამოიწრთვნენ უბედურებათა და მწუხარებათა ცეცხლში, რის შემდეგაც ისწავლეს, თუ როგორ უნდა გაუძლონ განსაცდელს და არ დაეცნენ გინება-კიცხევითა და მრავალ სხვა განსაცდელთა ჟამს. ასე რომ, როცა ღმერთმა იხილა, რომ ეს ადამიანები მხნედ შეხვდნენ ყველა თავსდატეხილ უბედურებასა და მწუხარებას, სასო კი არ წარიკვეთეს, არამედ მარად უფალ ღმერთს სასოებდნენ, - აი, მხოლოდ ამის შემდეგ მომადლა მან თავის რჩეულებს პატივი ღვთაებრივი შემწეობისა, მტრები და მოძულენი კი სასტიკად არცხვინა და მათ დაამორჩილა.
63. მარად მოთმინედ ჰგიებდით და ნუ მისცემთ ნებას თქვენს გულებს დაუძლურებისა, რაჟამს ჭირში შთავარდეთ, არამედ მადლი შესწირეთ ღმერთს ყოველივეს გამო, რათა მადლითვე მოგეგოთ საზღაური უფლისაგან. დაე, იყოს თითოეულ თქვენგანში მშვიდობა, ჭეშმარიტება, სიყვარული ღმერთისა და ურთიერთკეთილგანწყობა! დაე, შორს იყოს თქვენგან განხეთქილება, ცილისწამება, წინააღმდეგობა ერთმანეთისა, ბოროტი შური და ურჩება, ამპარტავნება და ცუდად განდიდება თავისა. და ნუ გაანაწყენებთ ვინმეს ადამიანთაგან, ნურც დაცინვა თუ გაკიცხვა ვისიმე იქნება თქვენს შორის, ნურც სიძულვილი და შეუწყნარებლობა ერთმანეთისა! თუკი რომელიმე სავანეში ამგვარი ბოროტი საქმენი აღმოცენებულა ძმათა შორის, იქ ღვთის რისხვაც ეწევათ. ყოველთვის გახსოვდეთ, რომ ჩვენი ცხოვრება ამქვეყნად მეტად ხანმოკლეა. ამიტომ გაუფრთხილდით მას და ნუ დახარჯავთ მცონარებაში, ვინძლო იმ წამს არ გეწიოთ ამა ქვეყნიდან გადასახლების ჟამი, რა წამსაც ცუდად განურისხდებით მოყვასს, და კაცის მკვლელად არ იქნეთ შერაცხულნი, როგორადაც ეს საღმრთო წერილშია ნათქვამი: „რომელსა არა უყუარდეს ძმაი თვისი, სიკვდილსა შინა დადგრომილ არს. და ყოველსა, რომელსა სძულდეს ძმაი თვისი, იგი კაცის-მკვლელი არს, და იცით, რამეთუ ყოველსა კაცის-მკვლელსა არა აქვს ცხოვრებაი საუკუნოი მის თანა დადგრომად“ (1იოანე 3,15). და აკი თვით მაცხოვარიც ამასვე შეგვაგონებს, როცა ამბობს, „იყვენით თქვენ მოწყალე, ვითარცა მამაი თქვენი მოწყალე არს. ნუ განიკითხავთ და არა განიკითხნეთ; და ნუ დასჯითი და არა დაისაჯნეთ; მიუტევნეთ და მოგეტევნენ“-ო (ლუკ. 6,37). თუკი რომელიმე თქვენგანს ცილისწამება შეხვდება ბოროტ ადამიანთაგან, დაე, სიხარულით მიიღოს ეს განსაცდელი, და ყოველივე თვისი უფალს მიუძღვნას, რომელიც ერთი არის მართალი მსაჯული და მრისხანე შურისმგებელი. ხოლო თუკი რომელიმე თვით შესწამებს ცილს მოყვასს, დაე, იჩქაროს თავის დამდაბლება უფლის წინაშე და პატიების თხოვა თავისი მოყვასისაგან, და მაშინ უფალი შეუნდობს ესევითარს. არ დაუშვათ, რომ მრისხანედ იყოთ და მზის ჩასვლამდე არ განაგდოთ მრისხანება თავისაგან, როგორც ამას პავლე მოციქული გვასწავლის. ასე რომ, ძირფესვიანად ამოიგლიჯეთ ხოლმე გულიდან მასში აღმოცენებული ბოროტი ზრახვები ერთურთის წინააღმდეგ, რათა ჩანასახშივე აღკვეთოთ მრისხანება და ბოროტის ნდომა მოყვასისათვის, რაც სიძულვილისაგან და შურისაგან აღენთება. ეს ორი ვნება ადამიანის გულისა თავისი არსით ყველაზე ბოროტია, და ამის გამო ყველაზე საძულველიც ღმერთისათვისაც და ადამიანთათვისაც. ამიტომაც არცერთი ამ ვნებათაგანი არ უნდა ჰგიებდეს არც მორწმუნის გულში, და არც ღვთის მონის, ანუ ბერ-მონაზონის გულში. მაში, დაე, ჩვენგანაც ნურავინ ნუ დაიქადებს ( თავისი უკიდურესი უგნურებით) და ნუ იტყვის - მე აღვმატებულვარ უძლურ ძმაზე, მიძლევიეს მისთვის და არც დავინდობო. დაე, უწყოდეს ამგვარმა მონაზონმა, ვინც ამას იტყვის, რომ სიკვდილისათვის მიუბარებია თავისი სული, და იმ ადგილს დაიმკვიდრებს, სადაც არის ტირილი და კბილთა ღრჭენა, დაუძინარი მატლი და მარად მგზნებარე ცეცხლი საუკუნო სატანჯველისა.
64. მაშ, განვიღვიძოთ, ძმანო, ძილისაგან, სანამ ამა მოკვდავ და ხრწნად სხეულში ვიმყოფებით! მარად ვიგლოვოთ საკუთარი თავი და დღითა და ღამით სრულის გულით დავიტიროთ ხოლმე თავი, რათა ასეთი სინანულითა და თვითდამდაბლებით ეგების თავიდან ავიცილოთ ის საშინელი ტანჯვა-წამება, ოხვრა-კვნესა, ტირილი და ათასი სხვა სიძნელენი, რომელთაც დასასრული არ ექნებათ! ვეკრძალოთ ფართო კარებიდან შესვლას და ფართო გზით სიარულს, რომელსაც დასაღუპად მივყავართ, არამედ შევიდეთ „იწროისაგან ბჭისა“ და ვიაროთ ვიწრო, ძნელად სავალი გზით, რომელსაც საუკუნო ნეტარი ცხოვრებისაკენ მივყავართ, თუმცა კი მცირენი ვლენან ამ გზით. ვიწრო გზით მავალი ადამიანები ჭეშმარიტი მუშაკნი და მოქმედნი არიან, რომელნიც ბოლოს სიხარულით მიიღებენ უდიდეს საზღაურს თავიანთი მცირე ღვაწლისათვის და ცათა სასუფეველს დაიმკვიდრებენ. ხოლო ის მორწმუნე ქრისტესი, ვინც ჯერ მცონარებს, ნუ ანელებს გულმოდგინებას, იჩქაროს ამ გზაზე დადგომა, ვიდრე დრო არის, ვიდრე არ დაგვიანებულა, რათა საჭირო ჟამს, როცა სიძე - უფალი მოვალს, უზეთოდ არ იყოს მსგავსად ხუთი უგნური ქალწულისა, და თან ისე, რომ ახლოსაც არავინ აღმოჩნდეს ისეთი, ვინც ზეთს მიჰყიდიდა. იმ უგნურ ქალწულთაც ხომ ასე დაემართათ, არ იფხიზლეს და საჭირო ჟამს ვერავინ ნახეს ისეთ, ვისგანაც ზეთს შეიძენდნენ თავიანთი ლამპრებისათვის. მაშინ მათ ტირილით შეჰღაღადეს სიძეს: „ უფალო, უფალო, განგვიღე ჩვენ!“ უფალმა კი ასე მიუგო მათ: „ ამინ გეტყვი თქვენ, არა გიცნი თქვენ“ (მათე 25,11-12). და ასეთი ხვედრი ამ უგნურ ქალწულებსმხოლოდ იმ მიზეზით ეწიათ, რომ მცონარნი იყვნენ და სიძის ლოდინში ძილს მისცეს თავი. შემდეგ კი თუმცა გაეღვიძათ და ზრუნვაც დაიწყეს ზეთის საშოვნელად, მაგრამ უკვე გვიან იყო, რადგან უფალი სახლისა უკვე მოსულიყო და კარებიც ჩაეკეტა, როგორც ეს წმიდა სახარებაშია ნათქვამი. სხვა მაგალითსაც გეტყვით, ამის მსგავსსავე: როცა მართალი ნოე კიდობანში შევიდა, მთელი თავისი სახლეულით - ძეებითურთ, რძლებითურთ და ყოველივეთი, რაც კი იყო მასთან, და როცა დახშა კარი კიდობანისა წარღვნის წყალთა გამო, ბოროტის მოქმედ ადამიანებს რომ მოუვლინა ზეცით ღმერთმა, მას, ნოეს, კიდობანში მყოფს, უკვე აღარ გაუღია კარი და თავის ძეთაც არ მისცა ნება ამ საშინელი უბედურების ხილვისა, რაიც ადამიანებს დაატყდათ თავს, მათი უკეთურების მიზეზით. და მით უმეტეს, კიდობნის კარის დახშვის შემდგომ ამ ბოროტ ადამიანებს არ შეეძლოთ მასში შესვლა და თავის გადარჩენა, თუმცა კი წვიმა ორმოც დღესა და ღამეს გრძელდებოდა. ასე რომ, უკეთურნი ვერ აღმოჩნდნენ მართალთა გვერდით და საშინელი სიკვდილით წარწყმდნენ ყველანი წარღვნის წყალთაგან სწორედ მცონარებისა და დაუმროჩილებლობის მიზეზით, რადგანაც მანამდე ნოე მთელი ასი წლის განმავლობაში, სანამ კიდობანს აგებდა, განუწყვეტლივ მოუწოდებდა მათ, უკეთურებას განშორებოდნენ და ღვთის მცნებების მიხედვით ეცხოვრათ, მაგრამ ცოდვილი ადამიანები არ შეისმენდნენ ნოეს რჩევას, არ სჯეროდათ მისი სიტყვებისა, და ამიტომაც დაიღუპნენ.
65. ერთ ადგილზე იყოლიეთ ძმობა, და მშვიდობით, ერთსულოვნებით, მორჩილებით, ღვთის მოშიშებით და ლოცვა-ვედრებით მოაწყვეთ სავანე. და მაშინ, თუკი ყოველივე ამას შეიძლებთ, თქვენს სრულყოფილებაში მოგემადლებათ სიკეთე ღვთის სახლისა, რომელსაც სიხარულითა და სიმხნევით იპყრობთ. და მაშინ დაე, დაგამშვენოთ თქვენ, ყოველივე ამის გარდა, ჭეშმარიტმა რწმენამ, სასოებამ, სიმშვიდემ, კეთილგანწყობამ ძმათა მიმართ! ვინც შეიძენს ამ ღვთაებრივ მადლთ, იგი საქორწინო სამოსით იქნება შემოსილი და ყოველივეში სულიწმიდის მცნებათა აღმსრულებელი იქნება. მაშ, ჰგიებდით ყოველთვის სიმდაბლით და მოთმინებით, რათა განიშოროთ თავისაგან ბოროტი ვნებები და ბილწი გულისწადილნი.
66. ვინც ყოველივეში ღმერთის ნებას დაემორჩილება, - ხოლო ამგვარი მორჩილება თაფლის გოლეულზე უტკბილესია ადამიანის სულისთვის და ყოველგვარი სიხარულით აღავსებს მას, - მას ეს ნება ღმრთისა თვით შეეწევა და ყველა საქმეში განამტკიცებს, მისცემს ძალას საკვირველ საქმეთა აღსრულებისა და ყველა გზას განუმზადებს სავალად, რადგან ასეთი ადამიანი სათნო-ეყოფა უფალს. და მაშინ მტერთაგან ვერც ერთი ვერ შეიძლებს წინ აღუდგეს და დააბრკოლოს, რადგანაც ასეთი მორწმუნე ყოველთვის ღმერთის ნებით ვალს. ხოლო ისეთ ადამიანს, რომელიც თავისი საკუთარი ნებით ვალს და იქცევა ყოველივეში, ღმერთი არც ერთ საქმეში არ შეეწევა, და იგიც, უბედური, მარტო დარჩება დემონთა წინაშე.ესენი კი, ბოროტი სულები, როგორც ვიცით, დღისითა და ღამით იწრიალებენ მის გულში, და ამგვარად საშუალებას არ მისცემენ თუნდაც ერთ რომელიმე საქმეში მოიპოვოს სიმშვიდე, უძლურად და არაფრის შემძლედ აქცევენ მას ყველა საქმეში, როგორც გარეგანში, ასევე შინაგანში, და კიდევ მრავალს სწევენ, ბოროტსა და სულისათვის მავნეს. ასეთ მორწმუნეებს, არასრულყოფილთ სულიერ ღვაწლში, ეშმაკი ზოგჯერ სიხარულსა და მხიარულებას მოუვლენს ხოლმე, მაგრამ ეს არ შეიძლება იყოს ჭეშმარიტი სიხარული, რადგან ეშმაკისაგან მოვლენილი ყოველივე საბოლოოდ მხოლოს სიძნელე და მწუხარებაა. ეშმაკისაგან მოვლენილი სიხარული მხოლოდ მოჩვენებითი სიხარულია, რადგან იგი ღმერთსაგან არ არის. ჭეშმარიტი სიხარული ღმერთისაგან გამოვალს და მხოლოდ იმ ადამიანს მიემადლება, ვინც განუწყვეტლივ დაშვრება იმისათვის, რომ საკუთარი ნება უარყოს და ყოველივეში ღმრთის ნება აღასრულოს. ადამიანის გულში სამი ნება შეიძლება მოქმედებდეს: ღმერთისა, თვით ადამიანისა და ეშმაკისა. ბოლო ორ ნებას ღმერთი არ შეიწყნაარებს, არამედ მხოლოდ იმ ნებას იწონებს ადამიანში, რომელიც თვით მისგან მომდინარეობს. მაშ, შეიმეცნეთ, ძმებო, საკუთაარი თავი, უარყავით ყოველივე გარეგანი და მხოლოდ ღმერთს ნებას დაემორჩილეთ! რადგანაც ადამიანისათვის ამქვეყნად უდიდესი მნიშვნელობა აქვს ყოველს საქმეში მარად ღვთის ნების მოძიებას. გარწმუნებთ, რომ თუკი თქვენ არ უარჰყპფთ საკუთარ ნებას მთლიანად და ყოველივეში უფალს არ დაემორჩილებით სულიერი მამა-მოძღვრებისადმი დამორჩილების გზით, მაშინ თქვენ ვერც შეცნობას შეიძლებთ ღმრთის ნებისას და ვერც მის აღსრულებას, და მოაკლდებით უკანასკნელ უფლისმიერ ლოცვა-კურთხევას.