მოხერხებულად რომ შეძლო შენი ნების მხოლოდ ღვთის სათნოსაყოფად და სადიდებლად წარმართვა, ხშირად გაიხსენე, რომ უფალმა უამრავჯერ მოგაგო პატივი და შენდამი სიყვარული გამოავლინა. არაფრისგან თავის ხატად და მსგავსად შეგქმნა და ყველა სხვა ქმნილება შენს სამსახურებლად განაჩინა. სატანის მონობისგან გამოსახსნელად ანგელოზი კი არა, საკუთარი მხოლოდშობილი ძე მოავლინა, რათა მას ოქრო-ვერცხლის განხრწნად ფასად კი არა, თავისი ძვირაფსი სისხლითა და ყველაზე მტანჯველი სიკვდილით გამოესყიდე. მას შემდეგ უფალი ყოველ წამს გიფარავს მტრებისგან, თავისი ღმრთაებრივი მადლით იბრძვის შენთვის, საყვარელი ძის სისხლისა და ხორცის წმიდა საიდუმლოთი გასაზრდოებს და გიცავს.
ყოველივე ეს შენდამი ღვთის უდიდესი პატივისა და სიყვარულის ნიშანია. იმდენად დიდი პატივია, რომ ვერც კი ჩავწვდებით, რამხელა მოწყალებას იჩენს ჩვენდამი - არარა და გარყვნილი ადამიანებისადმი - ჩვენი უდიდსი მეუფე. ამის მიხედვით განსაჯე, თუ რაოდენი პატივი და მოწიწება უნდა მივაგოთ მის უსაზღვრო დიდებულებას, ვინც ჩვენთვის ამდენი საოცრება მოიმოქმედა. ჩვენ ხომ აუცილებლად მივაგებთ პატივს, დიდებას, მადლობას და თაყვანს მიწიერ ხელმწიფეთ, რომლებიც გვწყალობენ, მაშ, როგორ მადლობას უნდა ვწირავდეთ ყოველთა მეუფეს, რომელმაც ასე შეგვიყვარა და ქველისმოქმედ გვყო.
მუდამ გახსოვდეს, ღვთაებრივი დიდებულება თავისთავად ყოველგვარი პატივის, თაყვანისცემისა და გულწრფელი მსახურების ღირსია მისსავე სათნოსაყოფად.
იცოდე, ამ უხილავ ბრძოლაში ჩვენში არსებული ორი ნება ებრძვის ერთმანეთს. ერთი სულის გონიერ ნეაწილს მიეკუთვნება და ამიტომაც გონიერი, უმაღლესი ნება ეწოდება. მეორე ჩვენს მგრძნობელობით ნაწილს ეკუთვნის და გრძნობადი, უმდაბლესი, ზოგადად კი ვნებიანი, ხორციელი, უტყვი ნება ეწოდება. უმაღლეს ნებას ყოველთვის კეთილი სურს, უმდაბლესს - მხოლოდ ბოროტი. ერთიც დე მეორეც თავისათავად ხდება, ამიტომ არც კეთილი სურვილი გვეთვლება სიკეთედ და არც ბოროტი - ბოროტებად, ეს ჩვენს თავისუფალ ნებელობაზეა დამოკიდებული. როდესაც საკუთარი ნებით ვიხრებით კეთილი სურვილისკენ, სიკეთედ გვერაცხება, ხოლო როდესაც ბოროტი სურვილისკენ გადავიხრებით - ბოროტებად. სურვილები ერთმანეთის თანმდევია. კეთილი სურვილის გაჩენას მაშინვე წინ აღუდგება ბოროტი და, პირიქით. ჩვენი ნება თავისუფალია და რომლისკენაც გადაიხრება, იმჯერად ის იმარჯვებს. სწორედ ესაა უხილავი სულიერი ბრძოლა. მისი მიზანი უნდა იყოს ის, რომ თავისუფალ ნებას უმდაბლესი, ხორციელი და ვნებიანი ნებისკენ გადახრის საშუალება არ მივცეთ. ის მხოლოდ გონიერ უმაღლეს ნებას უნდა დაემორჩილოს, რადგან ეს უკანასკნელი ღვთის ნებაა, რომელიც ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში უდა დავიცვათ. ეს ჩვენი არსებობის უმთავრესი კანონია. ღვთისა გეშინოდეს და დაიცავი მცნებანი მისნი, რადგან ეს არის კაცის თავი და თავი (ეკლ.12,13), ამბობს ბრძენი ეკლესიასტე. ორივე სურვილი თავისკენ უხმობს ჩვენს ნებელობას და ცდილობს, დაიმორჩილოს. დათრგუნე უმდაბლესი სურვილი, დაემორჩილე უმაღლესს და გაიმარჯვებ, ხოლო თუ უმდაბლესს მიანიჭებს უპირატესობას და უმაღლესს უგულვებელჰყოფ, დამარცხდები. წმიდა მოციქული პავლე ჩვენში მიმდინარე ბრძოლის შესახებ წერს: და ვპოულობ ამ რჯულს: კეთილის ქმნა მსურს, მაგრამ ბოროტი კი მიძევს წინ, რადგან შინაგანი კაცისამებრ, მხოლოდ ღმრთის რჯულით ვტკბები. მაგარმ ჩემს ასოებში სხვა რჯულსა ვხედავ, რომელიც ერუჩება ჩემი გონების რჯულს, და იმ ცოდვილი რჯულის ტყვედ მაქცევს, რომელიც არის ჩემს ასოებში (რომ. 4, 21-23). და შემდეგ ყველას დაუდგენს, როგორც კანონს: სულისამებრ იარებოდეთ და ნუ აღასრულებთ ხორციელ სურვილს (გალ. 5,16). ამის მიღწევა კი ხორცთან ბრძოლის გარეშე შეუძლებელია.
თავიდან მძიმე შრომა და დიდი გმირობა მართებს მას, ვინც, ვიდრე ამსოფლიურ ხორციელ ცხოვრებას ღვთის სათნოყოფას და მის მსახურებას ამჯობინებდა, მანამდე ხშირად იკმაყოფილებდა ხორციელ, ვნებიან სურვილებს და ამით ბოროტი ჩვევები შეიძინა. მათი თავისუფალი ნების ერთ მხარეს დგას გონეირი ნების მოთხოვნები, რომელთაც ღმერთი წარმართავს, მეორე მხარეს კი - ჯერ კიდევ ძლიერი ხორციელი, ვნებიანი სურვილები, რომლებიც ებრძვიან პირველს და ისე ექაჩებიან თავისკენ, როგორც საქონელი უღელს. ამ დროს მხოლოდ ღვთის მადლი აძლევს ადამიანს ერთხელ განზრახულის აღსრულების ძალას. ორთაბრძოლის ხაგრძლივობა და გამარჯვებისკენ სწრაფვა მოწინააღმდეგეს ასუსტებს, თუმცა ბრძოლა მაინც გრძელდება.
ამიტომ ნურავინ იოცნებებს ჭეშმარიტ ქრისტიანულ კეთილგანწყობაზე, ქრისტიანულ სათნოებებსა და ღვთისადმი ჯეროვან მსახურებაზე, თუ მანამდე თავს ხორციელი ნების ყოველგვარი ვნებიანი მოძრაობის უარყოფასა და დამარცხებას არ აიძულებს. იმიტომაც აღწევენ ცოტანი ქრისტიანულ სრულყოფილებას, რომ სიბრალულის გამო არ სურთ, აიძულონ თავი და უარი თქვან იმ მცირე თუ დიდ ვნებაზე, რომელსაც მანამდე სიამოვნებით და ხალისით იკმაყოფილებდნენ. როდესაც ასეთი ადამიანი ძნელად გაიმარჯვებს დიდ ვნებიან მიდრეკილებებზე, აღარ სურს მცირესთან საბრძოლველად აიძულოს თავი, რადგან ისინი უმნიშვნელო ჰგონია. არადა, მცირე ვნებები დიდის გამოხატულება და ნაშობია, აკმაყოფილებს და ასაზრდოებს მათ და დიდი ვნებებიც, მართალია, ძლივსშესამჩნევად, მაგრამ მაინც კვლავ არსებობენ და მოქმედებენ ადამიანის გულში. გული ვნებიანი და არაწმინდაა, და რაც მთავარია, ოდნავადაც არაა მისგან განშორებული თავმოთნეობა და თვითსიბრალული. ეს უკანასკნელნი კი ღვთისთვის სათნო ნებისმიერ საქმეს საეჭვო ღირსებას სძენენ.
მაგალითად, არიან ადამიანები, რომლებიც სხვისას არაფერს მიითვისებენ, გადაჭარბებით უყვართ საკუთარი და ძალზედ სასოებენ ამით, მაგრამ, ამასთანავე, ხელმომჭირნენი არიან ქველმოქმედებისას. სხვები არ ცდილობენ არაკეთილსინდისიერი გზით პატივისა და დიდების მოხვეჭას, თითქოს არაფრად მიაჩნდეთ ეს, მაგრამ ხშირად სურთ, რომ თუ მოხერხდება, ვითომცდა მათი ნების საწინააღმდეგოდ, მიიღონ ამგვარი პატივი. ზოგი ხანგრძლივად მარხულობს, თუმცა უარს არ ამბობს გემრიელ და ნოყიერ სადილზე, რითაც მარხვას სრულიად აუფასურებს. სხვა უბიწოებას იცავს, თუმცა აგრძელებს ურთიერთობას და ნაცნობობას მათთან, ვინც მოსწონს, ტკბება მათით და არ სურს შეიგნოს, რომ ასეთი საქციელით ღმერთთან ერთობისა და სულიერ ცხოვრებაში სრულყოფილების მიღწევის გზაზე დაბრკოლებას იქმნის.
აქვე აღვნიშნავ ზოგიერთის უყურადღებობას საკუთარი ხასიათის ბუნებრივი ნაკლოვანებებისადმი. მართალია, ეს ნაკლოვანებები ნებაზე არ არის დამოკიდებული, მაგარმ შეუძლიათ ადამიანი დამნაშავედ აქციონ. ასეც მოხდება, თუ ხედავენ, რომ ეს თვისებები ხელს უშლის მათ სულიერ ცხოვრებას და, არ ეცდებიან, ღთის მადლის დახმარებით, საკუთარი თავისადმი ჯეროვანი ყურადღებითა და მოშურნეობით, სრულიად გაანადგურონ ან გააუვნებელჰყონ ისინი. ამგვარი ნაკლოვანებებია: უჟმური ხასიათი, სიფიცხე, შთაბეჭდილებიანობა და მათ შედეგად - სიტყვის, მოძრაობისა და საქმის განუსჯელი სისწრაფე, ბუზღუნი, პირქუშობა, კამათი, სიჯიუტე და სხვა. მსგავს ბუნებრივ უძლურებათა და ნაკლოვანებათა გამოსწორება ზედმეტის მოცილებითა და ნაკლულოვაის შევსებითაა შესაძლებელი, რის შემდეგაც ორივე კეთილ თვისებად იქცევა. ვერანაირი თვისება, რაც უნდა ჯიუტი და ველური იყოს, ვერ გაუძლებს ნებას, როდესაც ეს უკანასკნელი, ღვთის მადლით აღჭურვილი, მოშურნეობით, მთელი გულისყურითა და მონდომებით შეებრძოლება მას.
სწორედ ამიტომაა, რომ ზოგიერთი კი აკეთებს სათნო საქმეებს, მაგრამ ეს საქმეები არასრულყოფილია და გადაჯაჭვულია ავხორცობასთან, რაც გამეფებულია ამსოფლად (იოან.2,16). ამიტომ ასეთები ცხონების გზაზე ოდნავადაც ვერ წარემატებიან, ერთ ადგილზე იტკეპნებიან, ხშირად კი კვლავ ძველ ცოდვებს უბრუნდებიან. მათ თავიდანვე მთელი გულით არ შეიყვარეს ქრისტესმიერი ცხოვრება, მტკიცე გადაწყვეტილებით არ შეუდგნენ მუშაკობას მხოლოდ ღვთის სათნოსაყოფად და სრულად არ აღივსნენ უფლისადმი მადლიერების გრძნობით, რაც სატანის ძალაუფლებისაგან იხსნიდა. ამიტომ ასეთნი მუდამ სათნოებაში განუსწავლელნი და ბრმანი რჩებიან და საფრთხეს ვერ ხედავენ. ჰგონიათ, რომ მათი მდგომარეობა მყარია და არანაირი უბედურება არ ემუქრებათ.
ამიტომ, ქრისტესმიერ საყვარელო ძმაო, თუ დამარცხება არ გსურს, გარწმუნებ, შეიყვარო სიმძიმე და სიძნელეები, რომლებიც აუცილებლად თან სდევს ჩვენს შინაგან ბრძოლას. ზირაქის სიბრძნეც ამას გვირჩევს: ნუ შეიძულებ მძიმე სამუშაოს (7,15), ამ ბრძოლაში ყველაფერი ამაზეა დამყარებული, როგორც საფუძველზე. რაც მეტად შეიყვარებ სიძნელეებს და ღვაწლისას თავის მიმართ დაუნდოებლი იქნები, მით სწრაფ და სრულ გამარჯვებას მოიპოვებ საკუთარ თავზე და მასზე, რაც შენში უმაღლეს სიკეთეს ებრძვის. შედეგად კი ყოველგვარი სათნოებით აღივსები და ღვთაებრივი სიმშვიდე დაისადგურებს სულში.
ყოველთვის, როდესაც უტყვი გრძნობადი სურვილი და სინდისით ნაკარნახევი ღვთის ნება შენს თავისუფალ ნებელობას ებრძვის, ცდილობს, თავისკენ მიიზიდოს და დაძლიოს, თუ სიკეთის ჭეშმარიტი მოშურნე ხარ, შესაბამისი ხერხი უნდა იხმარო, რათა ღვთაებრივი ნების გამარჯვებას შეუწყო ხელი.
ა) როგორც კი უმდაბლეს გრძნობად და ვნებიან სურვილს იგრძნობ, მაშინვე მთელი ძალით შეეწინააღმდეგე და არ დაუშვა, რომ შენი ნებელობა თუნდაც ოდნავ გადაიხაროს მისკენ. ნებისყოფის მტკიცე დაძაბვით ჩაახშე, მოთოკე, განიშორე ვნებიანი სურვილები.
ბ) შენი მცდელობა რომ წარმატებით დასრულდეს და კეთილი ნაყოფი გამოიღოს, ვნებების მსგავსი მოძრაობის წინააღმდეგ სულიერი არაკეთილგანწყობით აღივსე, განურისხდი, როგორც მტრებს, რომელთაც შენი სულის მიტაცება და დაღუპვა სურთ.
გ) ამასთანავე, არ დაივიწყო საკუთარი კეთილი ნების დასახმარებლად, განსამტკიცებლად და დასაცავად, საშველად მოუხმო ჩვენს მხსნელს - უფალ იესო ქრისტეს, ურომლისოდაც ვერაფერში წარვემატებით.
დ) სულში წრფელად წარმოშობილი ეს სამი სახის შინაგანი ქმედება ყოველთვის გაგამარჯვებინებს უკეთურ მოძრაობებზე. მაგრამ ეს მხოლოდ მტრის უკუქცევაა. თუ გსურს, გული გაუგმირო მათ, მაშინვე ამის საპირისპირო რამ მოიმოქმედე, რამაც ვნებიანი მოძრაობა წარმოშვა და შეეცადე, მუდმივად ასე მოიქცე. ეს საბოლოოდ გიხსნის მტრის მსგავსი თავდასხმებისაგან.
მოვუხმოთ მაგალითს: ვთქვათ, ვინმემ მცირე ან დიდი შეურაცხყოფა მოგაყენა. შენ უკმაყოფილებისა და გაღიზიანების გრძნობა და სამაგიეროს მიგების სურვილი გაგიჩნდა. შეეცადე, სწრაფად შეიგნო, რომ ამგვარ განცდებს სურთ, უკეთურებისკენ გიბიძგონ, ამიტომ ბრძოლისა და თავდაცვისთვის მოემზადე: ა) მოიკვეთე ეს მოძრაობა, ნუ შეუშვებ შიგნით და საშუალებას ნუ მისცემ ნებელობას, მას მიემხროს, როგორც მართალს. ეს იქნება მათთვის წინ აღდგომა. ბ) მაგრამ ისინი ჯერ კიდევ შენს თვალწინ არიან და თავდასხმისთვის ემზადებიან. თავდაცვის გრძნობით, სიძულვილით აღივსე და განურისხდი, როგორც მტრებს, რათა შეგეძლოს გულწრფელად თქვა: ცოდვაჲ მოვიძულე და მოვიძაგე (ფს. 118, 163); სიძულილითა სრულითა მოვიძულენ, და იგინი მტერად შემექმნნეს მე (ფს. 138,22). ეს მათთვის მძიმე დარტყმა იქნება და, მართალია, არ გაქრებიან, უკან კი დაიხევენ. გ) შემდგომ უფალს მოუხმე: ღმერთო, შეწევნასა ჩემსა მომხედენ, უფალო, შეწევნად ჩემდა ისწრაფე (ფს. 69,1) და ნუ შეწყევტ მოხმობას, ვიდრე მტრის კვალიც არ გაქრება და სულში მშვიდობა არ დაისადგურებს. დ) ასე დაწყნარებულმა, მეგობრული სიტყვით, დახმარებით ან სხვაგვარად კეთილგანწყობა და სიმშვიდე გამოხატე საკუთარი შეურაცხმყოფელის მიმართ. ეს იქნება იმის აღსრულება, რასაც დავით წინასწარმეტყველი გვასწავლის: მოიქეც ბოროტისაგან და ქმენ კეთილი (ფს. 33,14). სწორედ ასეთი ქმედებები შეგვაჩვევს იმ სათნოეებბს, რომლებიც ჩვენი შემაშფოთებელი ვნებიანი მოძრაობების საპირისპიროა. სათნო ჩვევები კი გულს უგმირავს და მოაკვდინებს მათ. შეეცადე, მსგავსი ქმედებები წინასწარ აიცილო თავიდან ან ისეთი შინაგანი გადაწყვეტილებით დაასრულო, რომელიც ვნებებს სამუდამოდ მოუსპობს აღძვრის შესაძლებლობას. კერძოდ კი, საკუთარი თავი ნებისმიერი შეურაცხყოფის ღირსად ჩათვალე, ისურვე, რომ უსამართლოდ შურაცხყოფილი იყო. მზად იყავი, სიხარულით შეხვდე შეურაცხყოფას და ისე მიიღო, როგორც მაცხოვნებელი მკურნალობა. სხვა შემთხვევაშიც შესაბამისი გრძნობები და განწყობები აღძარი და დაამკვიდრე საკუთარ თავში. ასე შეძლებ გულიდან ვნებების განდევნას და მასში სათნოებების დამკვიდრებას, რაც არის კიდეც უხილავი ბრძოლის მიზანი.
შემოგთავაზებ ზოგად რჩევას, რაც წმიდა მამებისგან გვსმენია: ჩვენი სული სამი ნაწილისგან შედგება, ანუ მასში სამი სახის ძალა მკვიდრობს: აზრისმიერი, სურვილისმიერი და გრძნობადი (აღგზნებად - გაღიზიანებადი). მათი დაზიანებულობის გამო ამ სამი ძალიდან სამი სახის არასწორი გულისსტიყვები და მოძრაობები იშვება. აზრისმიერი ძალა შემდეგი შემდეგი სახის გულისსიტყვების მშობელია: უმადურობა ღვთისადმი და დრტვინვა, ღვთის დავიწყება, ღვთაებრივი საგნების ვერშეცნობა, განუსჯელობა, ყოველგვარი საძრახისი აზრები. სურვილისმიერი ძალისგან იშვება გემოთმოყვარეობა, დიდებისმოყვარეობა, ვერცხლისმოყვარეობა, უამრავი სახეცვლილებით, რაც ერთიანობაში თავმოთნეობას წარმოადგენს. გრძნობადი ძალისგან იშვება მრისხანება, სიძულვილი, შური, შურისძიება, ბოროტისმიგება, ღვარძლიანობა და ზოგადად ბოროტი გულისსიტყვები. ყველა ეს გულისსიტყვა და ვნება რომ დაძლიო, წინ უნდა აღუდგე თითოეულს და გულში მათი საპირისპირო სათნო გრძნობები და განწყობები აღძრა: ურწმუნოების მაგივრად - ღვთის მტკიცე რწმენა, დრტვინვის მაგივრად - ყველაფრისათვის ღვთისადმი მადლიერება, ღვთის დავიწყების მაგივრად - მუდმივი შინაგანი ხსოვნა ყოვლადძლიერი და ყოვლისმპყრობელი უფლისა, უმეცრების მაგივრად - მაცხოვნებელი ქრისტიანული ჭეშმარიტებების გონებრივი განხილვა და ნათელი ჭვრეტა, განუსჯელობის მაგივრად - კეთილისა და ბოროტის განსწავლის სურვილი, ყოველგვარი ბიწიერი გულისთქმის მაგივრად - ღვთის შესხმა და დიდებისმეტყველება, გემოთმოყვარეობის მაგივრად - თავშეკავება, მარხვა და თვითმოკვდინება, დიდებისმოყვარეობის მაგივრად - სიმდაბლე და უსახელოდ ყოფნის სურვილი, ვერცხლისმოყვარეობის მაგივრად - მცირედით კმაყოფილება და უპოვარება. ასევე: მრისხანების ნაცვლად - თვინიერება; სიძულვილისა - სიყვარული, შურისა - თანალმობა, შურისძიებისა - მიტევება და სიმშვიდე; ღვარძლიანობისა - თანგრძნობა, ბოროტისმიგების ნაცვლად - კეთლმოსურნეობა. ეს ყველაფერი წმიდა მაქსიმესთან მოკლედ ასეა გადმოცემული: საკუთარი აზრისმიერი ძალა ღვთისადმი მუდმივი ყურადღებით, ლოცვითა და ღვთაებრივი ჭეშმარიტებების ჭვრეტით შეამკე; სურვილისმერი ძალა - სრული თვითშეწირვითა და თავმოთნეობის ნებისმიერი გამოვლინების მოკვეთით; გრძნობადი ძალა - სიყვარულით, და მერწმუნე, არასოდეს დაიბინდება შენში გონების ნათელი და ვერც ხსენებული უკეთური გულისსიტყვები შეაღწევენ მასში. თუ დღის ნებისმიერ დროს თავადვე აღძრავ სარკუთარ თავში ამ კეთილ გრძნობებსა და განწყობებს, უხილავი მტერი ვერც მოგიახლოვდება, რადგან მიემსგავსები მხედართმთავარს, რომელიც მუდმივად ათვალიერებს ჯარის ნაწილებს და საბრძოლო მზადყოფნაშია. ასეთ დროს კი მტერი თავდასხმას ერიდება.
ყურადღება გაამახვილე უკანასკნელ პუნქტზე - იმის საწინააღმდეგო ქმედებებსა და გულში იმის საპირისპირო სურვილებისა და განწყობების დამკვიდრებაზე, რისკენაც ვნებიანი გულისსიტყვა გიბიძგებს. მხოლოდ ასე შეძლებ საკუთარ თავში ვნებების აღმოფხვრას და უფრო უსაფრთხო მდგომარეობის მოპოვებას. ვიდრე ვნებების ფესვი შიგნით რჩება, ყოველთვის წარმოშობს ახალ ამონაყარს და მით დაბინდავს სათნოებას, ხანდახან კი სულაც დაფარავს და გამოდევნის. ასეთ შემთხვევაში ძველ ცოდვებთან დაბრუნების საფრთხე გველის და ჩვენი შრომაც წყალში ჩაყრილი აღმოჩნდება.
ეს უკანასკნელი ხერხი ერთხელ კი არა, მუდმივად, მრავალგზის უნდა გამოიყენო. მანამ, ვიდრე საბოლოოდ არ გაანადგურებ, არ მოსპობ იმ მავნე ჩვევას, რომელსაც ებრძვი. როგორც ეს ჩვევა ცნობილი ქმედებების ხშირი განმეორებით და გულშივე არსებული ვნებების დაკმაყოფილებით დაეუფლა გულს, ასევე მის დასაძლევად და გასანადგურებლად, გულისმიერი წინააღმდეგობის გარდა, ძველი ვნებების საპირისპირო იმ ქმედებების გამოყენებაა საჭირო, რომლებიც ებრძვიან და ამარცხებენ მას. მათი სიხშირე ბოროტ ჩვევას, მის მამოძრავებელ ვნებას მოსპობს და გულში ვნების საწინააღმდეგო სათნოებას და მის შესაბამის ჩვევას დაამკვიდრებს. ამის თაობაზე მეტს აღარ ვისაუბრებ, ისედაც ნათელია, რომ კეთილი ჩვევის შესაძენად უფრო მეტი სათნო საქმეების კეთებაა აუცილეებლი, ვიდრე უკეთური ჩვევისთვის - ბოროტი საქმეები. ცუდი ჩვევა სწრაფად იდგამს ფესვს, რადგან ჩვენში არსებული ცოდვისადმი მიდრეკილება ან თავმოთნეობაა მისი მოკავშირე. რაც უნდა ძნელი და მოუხერხებელი გეჩვენოს ვნებების საპირისპირო ეს შრომა, ჯერ კიდევ სუსტი კეთილი ნებისა და მისი საწინააღმდეგო ვნებიანი, თავმოთნე ნების გამო, მაინც მონდომებით იღვაწე და მცდელობას ნუ დაიშურებ. მართალია, ეს ქმედებები თავიდან არასრულყოფილია, მაინც ყოველნაირად შეეწევა შენს სიმტკიცეს და სიმამაცეს და ბრძოლაში გამარჯვებისკენ მიმავალ გზას გაგიადვილებს.
ერთსაც დავუმატებ: მხნედ იდექი, ყურადღება მოიკრიბე და გმირულად ებრძოლე არა მხოლოდ დიდ და ძლიერ, შენი ვნებების ყველაზე სუსტ და მსუბუქ მოძრაობებსაც. იმიტომ, რომ მცირე გზას უხსნის დიდს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ჩვეულებად იქცევა. გამოცდილებამ არაერთხელ გვიჩვენა, რომ როდესაც ადამიანი დიდი ვნებების გადალახვისა და დამარცხების შემდეგ ნაკლებად ამახვილებს ყურადღებას და არ ზრუნავს გულიდან ვნებიანი სურვილების განდევნაზე, მტრის მოულოდნელი და უცაბედი თავდასხმის მსხვერპლი ხდება. ეს თავდასხმა ისეთი ძლიერია, რომ ხშირად კაცი ვერ უძლებს ბრძოლას და უწინდელზე უფრო მწარედ ეცემა.
შეგახსენებ იმიასაც, რომ აუცილებლად უნდა მოიკვეთო და მოაკვდინო ძლიერი სიყვარული, მიზიდულობა, თუნდაც ნებადართული, მაგრამ არააუცილებელი საგნებისადმი. რადგან მალევე შეამჩნევ, რომ ისინი ასუსტებენ შენს კეთილ ნებას, ყურადღებას გტაცებენ და შენს მიერ დამკვიდრებულ კეთილკრძალული ცხოვრების წესს გირღვევენ. ასეთია: სეირნობები,საღამოები, საუბრები, ნაცნობობა, ქეიფი, ძილი და სხვა. მათი მოკვდინებით დიდ სიკეთეს ნახავ და მორიგი მნიშვნელოვანი გამარჯვებისთვის მოემზადები; უფრო ძლიერი და გამოცდილი გახდები ცდუნებებთან ბრძოლაში, თავს დააღწევ ეშმაკის ბევრ მზაკვრობას, რომელიც სწორედ ამგვარ სილაღეში იფარება და, გარწმუნებ, ღვთისთვის სათნო საქმეების აღსრულებასაც შეძლებ.
ასე რომ, საყვარელო, თუ ჩემს დარიგებას შეისმენ და მხნედ შეუდგები ამგვარი გმირობის წმინდა გზას, მოკლე ხანში წარემატები და ჭეშმარიტი სულიერებით შეიმოსები, და არა მარტო გარეგნულად - ცრუდ და სიტყვით. იცოდე, უმთავრესი საკუთარი თავისადმი წინააღმდეგობა და თვითიძულებაა, რაც, თუნდაც სულიერი ცხოვრების თვალსაზრისით, ნებისმიერ თვითტკბობას გამორიცხავს. თუ მათ ერთმანეთში აღრევ, ან მხოლოდ სასიამოვნო ღვაწლს აირჩევ, თუნდაც სულიერი კუთხით, ყველაფერს წაახდენ. იშრომებ, მაგრამ ნამდვილ ნაყოფს ვერ იგემებ. სულიერად ვერ განმტკიცდები და ფუჭად დაშვრები. გეგონება, რომ გაქვს სულიერება, მაგრამ სინამდვილეში ასე არ იქნება, რადგან ყველაფერი ჭეშმარიტად სულიერი სულიწმიდის მადლით წარმოიშობა. ეს მადლი კი მხოლოდ მათში სახლდება, ვინც ყოველგვარი თვითშებრალების გარეშე, ტანჯვითა და საკუთარი ნება-სურვილის მოკვეთით ეცვა ჯვარს და სწორედ ამით შეუერთდა მათთვის ჯვარცმულ უფალს - ჩვენს მაცხოვარს.