იობი

თავი მეშვიდე

1. კაცის ცხოვრება ჯარის სამსახურია ამქვეყნად, მისი დღეები ქირისკაცის დღეებია.

2. როგორც მონას სწყურია ჩრდილი და როგორც ქირისკაცი ელის გასამრჯელოს,

3. ასე მხვდა წილად ფუჭი თვეები და მძიმე ღამეები მომეთვალა.

4. თუ ვწევარ, ვამბობ, როდის ავდგები? გრძელია ღამე და გამძღარი ვარ ფორიაქით განთიადამდე;

5. მატლებით არის ჩემი ხორცი შემოსილი და მიწის მტვერით, სკდება ჩემი კანი და იხრწნება;

6. ჩემი დღეები ჯარაზე სწრაფია და უიმედოდ იწურებიან;

7. გახსოვდეს, ქარია ჩემი სიცოცხლე, არ მობრუნდება ჩემი თვალი სიკეთის სანახავად;

8. ვეღარ მიხილავს ჩემი დამნახველი თვალი, თვალს მომკრავ და, აჰა, აღარა ვარ!

9. განქარდება ღრუბელი და მიდის, ასე ჩადის შავეთში და აღარ ამოდის,

10. აღარ ბრუნდება თავის სახლში და ვეღარ ცნობილობს მას მისი ადგილი.

11. მეც აღარ დავაყენებ ჩემს პირს, ვილაპარაკებ სულშეჭირვებული, ვიღაღადებ სიცოცხლეგამწარებული.

12. განა ზღვა ვარ ან გველეშაპი, ყარაული რომ დამიყენე?

13. როცა ვიტყვი, მანუგეშებს ჩემი საწოლი-მეთქი, ამატანინებს მწუხარებას ჩემი სარეცელი-მეთქი,

14. მაშინ მაფრთხობ სიზმრებით და მოჩვენებებით მაშინებ,

15. დახრჩობას ირჩევს ჩემი სული და სიკვდილს - ჩემი ძვლები!

16. მომძულდა! არ ვიცოცხლებ სამარადისოდ. დამეხსენი, რადგან ფუჭია ჩემი სიცოცხლე.

17. რა არის ადამიანი, რომ ასე განადიდე და მისკენ მიგიპყრია გულისყური?

18. რომ მოინახულებ ყოველ დილით და გამოსცდი ყოველ წამს?

19. როდის მომაშორებ მზერას, როდის მომეშვები, რომ ნერწყვი მაინც გადავყლაპო?

20. თუ შევცოდე, შენ რა დაგიშავე, ადამის მოდგმის მცველო? რისთვის დამისვი შენს სამიზნედ, რისთვის შევიქენი ტვირთად ჩემივე თავისთვის?

21. რატომ არ მომიტევებ შეცოდებას და არ წარმიხოცავ დანაშაულს? რადგან ახლა მიწაში რომ ვიწვე, დილით დამიწყებდი ძებნას და აღარ ვიქნებოდი.