| 1 |
ამრიგად, რაკი ეს აღთქმანი გვაქვს, საყვარელნო, განვიწმიდოთ ხორცისა და სულის
ყოველგვარი მწიკვლისაგან და სრულვყოთ სიწმიდე ღვთის მოშიშებით. |
1 |
ესე რაჲ უკუე გუქონან აღთქუმანი, საყუარელნო, განვიწმიდნეთ თავნი ჩუენნი
ყოვლისაგან შეგინებისა ჴორცთაჲსა და სულისა და აღვასრულებდეთ სიწმიდესა შიშითა
ღმრთისაჲთა. |
| 2 |
შეგვითვისეთ: არავის მოვქცევივართ უსამართლოდ, არავისთვის
გვივნია რამე და არც ანგარება გამოგვიჩენია ვისიმე მიმართ. |
2 |
შემინდვეთ ჩუენ: არავის რაჲ ვავნეთ, არავინ განვხრწენით,
არავინ მოვიანგაჰრეთ. |
| 3 |
განსაკითხავად როდი ვამბობ: ვინაიდან უწინაც მითქვამს,
რომ ჩვენს გულებში ხართ, რათა ერთად მოვკვდეთ და ერთად ვიცოცხლოთ. |
3 |
არა დასაშჯელად ვიტყჳ, რამეთუ წინაწარ ვთქუ, ვითარმედ:
გულთა შინა ჩუენთა ხართ, თანა-მოსიკუდიდ და თანა-ცხორებად. |
| 4 |
დიდი იმედი მაქვს თქვენი, დიდად ვიქადი თქვენით; ნუგეშითა
ვარ სავსე და, მთელი ჩვენი გაჭირვების მიუხედავად, სიხარულით ვარ აღვსილი. |
4 |
მრავალი კადნიერებაჲ მაქუს თქუენდა მიმართ, მრავალი
სიქადული თქუენთჳს, სავსე ვარ ნუგეშინის-ცემითა, გარდამრევიეს სიხარული
ყოველთა ზედა ჭირთა ჩუენთა. |
| 5 |
რადგანაც მაკედონიაში ჩასვლისას ვერავითარი სიმშვიდე ვერ
ჰპოვა ჩემმა ხორცმა, არამედ ყოველი მხრიდან შევიწროებულნი ვიყავით: გარედან
- თავდასხმები, შიგნით კი - შიში. |
5 |
და რამეთუ რაჟამს მოვედით ჩუენ მაკედონიად, არცა ერთი რაჲ
ლხინებაჲ აქუნდა ჴორცთა ჩუენთა, არამედ ყოვლითავე ვიჭირვოდეთ: გარეშე -
ბრძოლანი, შინაგან - შიშნი. |
| 6 |
მაგრამ მდაბალთა მანუგეშებელმა გვანუგეშა ჩვენ ღმერთმა
ტიტეს მოსვლით; |
6 |
არამედ რომელმან-იგი ნუგეშინის-სცის მდაბალთა,
ნუგეშინის-მცა ჩუენ ღმერთმან მოსლვასა მას ტიტესსა; |
| 7 |
და არა მარტო მოსვლით, არამედ ნუგეშითაც, რომლითაც
ნანუგეშები იქნა ჩვენგან, - როცა გადმოგვცა თქვენი სურვილი, თქვენი გოდება,
თქვენი თავგამოდება ჩემს მიმართ, ასე რომ, უმეტესად გავიხარე. |
7 |
არა ხოლო მოსლვითა მისითა, არამედ ნუგეშინის-ცემითა მით,
რომლითა ნუგეშინის-ცემულ იქმნა თქუენ ზედა: მითხრობდა ჩუენ თქუენსა მას
სურვილსა, თქუენსა მას გოდებასა, თქუენსა მას შურსა ჩუენთჳს, ვიდრეღა მე
უფროჲსად განვიხარე. |
| 8 |
ამიტომ, თუ ჩემი წერილით დაგამწუხრეთ, არ ვნანობ, თუმცა
კი ლამის ვინანე, რადგანაც ვხედავ, რომ ჩემმა წერილმა დაგამწუხრათ, თუნდაც
დროებით. |
8 |
რამეთუ დაღათუ შეგაწუხენ თქუენ წიგნითა მით, არა ვინანი,
დაღათუმცა ვინანდი; ვხედავ, რამეთუ წიგნმან მან დაღათუ შეგაწუხნა თქუენ,
ჟამ ერთ. |
| 9 |
ახლა კი ვხარობ, არა იმიტომ, რომ დამწუხრდით, არამედ
იმიტომ, რომ სინანულისათვის დამწუხრდით; რადგანაც დამწუხრდით ღვთის
გულისათვის, ისე, რომ არა გვნებიათ რა ჩვენგან. |
9 |
აწ მიხარის, არა თუ რომელ შესწუხენით, არამედ რამეთუ შესწუხენით სინანულად; და
რამეთუ ღმრთისათჳს შესწუხენით, რაჲთა არარაჲთ იზღვინეთ ჩუენგან. |
| 10 |
ვინაიდან წუხილი ღვთის გულისათვის დასაბამს აძლევს სინანულს, ამქვეყნიური წუხილი კი
სიკვდილის დასაბამია. |
10 |
რამეთუ ღმრთისა მიერი იგი მწუხარებაჲ სინანულისა ცხორებისასა შეუნანებელსა შეიქმნს,
ხოლო სოფლისა ამის მწუხარებაჲ სიკუდილსა შეიქმს. |
| 11 |
რადგანაც, აი, იმავე მწუხარებამ ღვთის გულისათვის რამდენი რამ გამოიწვია თქვენში:
როგორი გულმოდგინება და თავის მართლება, როგორი გულისწყრომა და შიში, როგორი
სურვილი, მოშურნეობა თუ შურისგება; ყოველმხრივ წმიდად წარმოაჩინეთ თავი ამ საქმეში. |
11 |
რამეთუ აჰა ესერა მანვე ღმრთისა მიერმან მწუხარებამან მაგან თქუენმან რაოდენი
შექმნა თქუენ შორის სწრაფაჲ, რაოდენი სიტყჳს-გებაჲ, რაოდენი შერისხვაჲ, რაოდენი
შიში, რაოდენი სურვილი, რაოდენი შური, რაოდენი შურის-გებაჲ, რაოდენი მომადლებაჲ,
გინა რაოდენი ლხინი! ყოველსა შინა წარუდგინენით თავნი თქუენნი წმიდად საქმესა მას. |
| 12 |
ასე რომ, თუკი მოგწერეთ, შეურაცხმყოფელისა და შეურაცხყოფილის გამო როდი მოგწერეთ,
არამედ რათა გამოჩენილიყო თქვენი გულმოდგინება ჩვენს მიმართ ღვთის წინაშე. |
12 |
და ღაცათუ მივწერე თქუენდა, გარნა არა სამე მავნებელისა მისთჳს, არცა ვნებულისა,
არამედ ამისთჳს, რაჲთა გამოჩნდეს მოსწრაფებაჲ თქუენი ჩუენდა მომართ წინაშე ღმრთისა. |
| 13 |
ამიტომაც ვინუგეშეთ თავი თქვენი ნუგეშით და უმეტესად გავიხარეთ ტიტეს სიხარულით,
რადგანაც ყველამ მოუფონეთ მის სულს. |
13 |
ამისთჳს ნუგეშინის-ცემულ ვართ ნუგეშინის-ცემასა მას თქუენსა ზედა; უმეტესადღა და
უფროჲს განვიხარეთ სიხარულსა მას ზედა ტიტესსა, რამეთუ განსუენებულ არს სული მისი
თქუენ ყოველთაგან. |
| 14 |
ამრიგად, თუკი თქვენს გამო რაიმე დავიქადე მის წინაშე, არ შევრცხვენილვარ; არამედ,
როგორც ყველაფერს ჭეშმარიტად გეუბნებოდით, ჭეშმარიტი აღმოჩნდა ჩვენი სიქადულიც
ტიტეს მიმართ. |
14 |
რამეთუ რაჲცა-იგი მისა მიმართ ვიქადე თქუენთჳს, არა მრცხუენა, არამედ ვითარცა
ყოველსავე ჭეშმარიტებით გეტყოდეთ თქუენ, ეგრეთცა სიქადული იგი ჩუენი ტიტეს მიმართ
ჭეშმარიტ იქმნა. |
| 15 |
თქვენდამი სიყვარულით ევსება გული, როცა იხსენებს თვითეული თქვენგანის მორჩილებასა
და იმას, თუ როგორი მოშიშებით და თრთოლვით მიიღეთ იგი. |
15 |
და მოწყალებაჲ მისი უმეტესადღა თქუენდა მიმართ არს, მოეჴსენების თქუენ ყოველთა იგი
მორჩილებაჲ, ვითარ-იგი შიშით და ძრწოლით შეიწყნარეთ იგი. |
| 16 |
ამრიგად, მოხარული ვარ, რომ შემიძლია ყველაფერში მოგენდოთ. |
16 |
მიხარის, რამეთუ ყოვლითავე კადნიერ ვარ თქუენ შორის. |