| 1 |
დავითისა. კურთხეული არს უფალი, ბურჯი ჩემი, რომელმაც
ასწავლა ჩემს ხელებს ბრძოლა, ჩემს თითებს - ომი.
|
1 |
კურთხეულ არს უფალი ღმერთი ჩემი, რომელმან ასწავა ჴელთა ჩემთა ღუაწლი და თითთა
ჩემთა - ბრძოლა.
|
| 2 |
მწყალობელო ჩემო და სიმაგრევ ჩემო, მცველო ჩემო და
მხსნელო ჩემო; ჩემი ფარი ხარ და მასზე ვარ დანდობილი, ის ჩემს ხალხს გახდის
მორჩილად ჩემდა. |
2 |
წყალობაო ჩემო და შემწეო ჩემო, და მჴსნელო ჩემო;
შესავედრებელი ჩემი, და მე ვესავ მას, რომელმან დაამორჩილა ერი მისი ჩემ
ქუეშე. |
| 3 |
უფალო, რა არის კაცი, რომ იცნო ის, ძე ადამისა, რომ
მიიჩნიო ის? |
3 |
უფალო, რა არს კაცი, რამეთუ ეცნობე მას, ანუ ძე კაცისა,
რამეთუ შეჰრაცხე იგი? |
| 4 |
ადამიანი ჰგავს ამაოებას, მისი დღეები - ვითარცა ჩრდილი
გარდასული. |
4 |
კაცი ამავოებასა მიემსგავსა, და დღენი მისნი, ვითარცა
აჩრდილნი, წარვლენ. |
| 5 |
უფალო, მოდრიკე ცანი შენნი და გადმოდი, შეეხე მთებს, რომ
აკვამლდნენ. |
5 |
უფალო, მოდრიკენ ცანი და გარდამოჴედ, შეახე მთათა და
კუმოდიან. |
| 6 |
გამოაელვე ელვანი და გაფანტე ისინი, გამოუშვი ისარნი
შენნი და თავზარი დაეცი მათ. |
6 |
გამოაბრწყინვენ ელვანი და განაბნინე იგინი, გამოავლინენ
ისარნი შენნი და შეაძრწუნენ იგინი. |
| 7 |
გამოიწოდე შენი ხელი მაღლიდან; მიხსენი და გადამარჩინე
მრავალ წყალთაგან, უცხო ტომთა ხელიდან. |
7 |
გამოავლინე ჴელი შენი მაღლით, მიჴსენ და განმარინე მე
წყალთაგან მრავალთა, ჴელთაგან შვილთა უცხოთესლთასა, |
| 8 |
რომელთა ბაგენი ტყუილს ლაპარაკობენ და რომელთა მარჯვენა
სიცრუის მარჯვენაა. |
8 |
რომელთა პირი იტყოდა ამაოებასა, და მარჯუენე მათი იყო
მარჯუენე სიცრუისა. |
| 9 |
ღმერთო, ახალ გალობას გიგალობებ შენ, ათსიმიან ჩანგზე
გიგალობებ შენ. |
9 |
ღმერთო, გალობითა ახლითა გაქებდე შენ, |
| 10 |
რომელიც უბოძებს ხსნას მეფეებს, იხსნის დავითს - თავის
მორჩილს ბოროტი მახვილისაგან. |
10 |
რომელმან მისცა ცხორებაჲ მეფეთა, რომელმან იჴსნა, დავით,
მონა თჳსი, მახჳლისაგან ბოროტისა. |
| 11 |
მიხსენი და გადამარჩინე უცხოელთა ხელიდან, რომელთა
ბაგენი ტყუილს ლაპარაკობენ და რომელთა მარჯვენა სიცრუის მარჯვენაა. |
11 |
მიჴსენ და განმარინე მე ჴელთაგან შვილთა უცხოთესლთასა,
რომელთა პირი იტყოდა ამაოებასა, და მარჯუენე მათი იყო მარჯუენე სიცრუისა. |
| 12 |
რომ ჩვენი ვაჟები ნერგებივით იზრდებოდნენ მათს
სიჭაბუკეში; ჩვენი ასულნი, ვითარცა ოსტატურად თლილი სვეტები სასახლისა. |
12 |
რომელთანი ძენი მათნი, ვითარცა ახალნერგნი, განმტკიცებულ
არიან სიჭაბუკესა შინა მათსა, ასულნი მათნი განშუენებულ არიან და აღმკულ,
ვითარცა მსგავსებაჲ ტაძრისა, |
| 13 |
ჩვენი ბეღლები სავსე იყოს ნაირნაირი მოსავლით. ცხვარნი
ჩვენნი ათასობდნენ, ათიათასობდნენ ჩვენს საძოვრებზე. |
13 |
საუნჯენი მათნი სავსე არიან და გარდაეცემიან ურთიერთას,
ცხოვარნი მათნი მრავლისმშობელ არიან, განმრავლებულ გამოსავალსა მათსა, |
| 14 |
ჩვენი ხარები დტვირთულნი იყვნენ. არც ზარალი და არც
დანაკლისი, არც გოდება ჩვენს ქუჩებში. |
14 |
და ზროხანი მათნი ზრქელ არიან, არა არს დაცემა ზღუდისა,
არცა განსავალ, არცა ღაღადებაჲ უბნებსა მათსა. |
| 15 |
ნეტარ არს ხალხი, რომლისთვისაც ასეა. ნეტარ არს ხალხი,
რომელსაც ჰყავს უფალი, თავისი ღმერთი. |
15 |
ჰნატრეს ერსა მას, რომლისა-ესე ესრეთ არს; ნეტარ არს
ერისა მის, რომლისა არს უფალი ღმერთი მათი. |