| 1 |
რადგანაც მელქისედეკი, მეფე სალემისა, უზენაესი ღმერთის მღვდელი, შეეგება
აბრაამს, მეფეთა შემუსვრის შემდეგ შემოქცეულს, და აკურთხა იგი. |
1 |
რამეთუ ესე მელქისედეკ, მეფე სალემისაჲ, მღდელი ღმრთისა მაღლისაჲ, რომელი შეემთხჳა
აბრაჰამს, მო-რაჲ-ქცეულ იყო იგი მოწყუედისა მისგან მეფეთაჲსა, და აკურთხა იგი, |
| 2 |
ხოლო აბრაამმა ყველაფრის მეათედი უწილადა მას, ვისი
სახელიც, უწინარეს ყოვლისა, განიმარტება როგორც „სიმართლის მეფე“, შემდეგ
კი - „მეფე სალემისა“, ანუ „მშვიდობის მეფე“. |
2 |
რომელსაცა-იგი ათეული მისცა ყოვლისა მისგან ნაწილად
აბრაჰამ, პირველად უკუე ითარგმანების „მეუფე სიმართლისაჲ“, და მერმე -
„მეფე სალემისაჲ“, რომელ არს მეუფე მშჳდობისაჲ, |
| 3 |
უდედმამო, უგვარტომო, რომელსაც არც დღეთა დასაბამი აქვს
და არც სიცოცხლის დასასრული, არამედ, მსგავსად ღვთის ძისა, მღვდლად რჩება
უკუნისამდე. |
3 |
უმამო, უდედო, ნათესავ-მოუჴსენელებელ; არცა დასაბამი
დღეთაჲ, არცა აღსასრული ცხორებისაჲ აქუს, ხოლო მიმსგავსებულ არს იგი ძესა
ღმრთისასა და ჰგიეს იგი მღდელად სამარადისოდ. |
| 4 |
მაშ, იხილეთ, რაოდენ დიდია ის, ვისაც მამამთავარმა
აბრაამმა თავისი ნადავლის მეათედი უწილადა. |
4 |
იხილეთ-ღა, რაბამ იყო ესე, რომელსა-იგი ათეულიცა მისცა
აბრაჰამ რჩეულთა მათგან მამათმთავარმან. |
| 5 |
ლევის ძეთა შორის მღვდლობის მიმღებთ მცნებადა აქვთ,
მეათედს კრეფდნენ ხალხისგან, ანუ თავიანთი ძმებისაგან, თუმცა ესენიც
აბრაამის წიაღიდან არიან გამოსულნი. |
5 |
და რომელნი-იგი ლევის ძეთაგანნი მღდელობასა მიიღებენ,
მცნებაჲ აქუს ათეულისა მიღებად ერისაგან მსგავსად რჩულისა, ესე იგი არს,
ძმათაგან თჳსთა, და გამოსრულთა მათგანღა წელთაგან აბრაჰამისთა. |
| 6 |
იმან კი, ვინც არ არის მათი გვარისა, აბრაამისგან მიიღო
მეათედი და აკურთხა აღთქმის მქონე. |
6 |
ხოლო ნათესავ-მოუჴსენებელმან მან მათგან ათეული მიიღო
აბრაჰამისგან და აკურთხა, რომელსა-იგი აღთქუმანი აქუნდეს. |
| 7 |
ხოლო, ყოველგვარი ცილობის გარეშე, უმცირესი იკურთხება
უმეტესის მიერ. |
7 |
ხოლო თჳნიერ ყოვლისა ცილობისა უმცირესი იგი უმჯობესისაგან
იკურთხევის. |
| 8 |
აქ მეათედს იღებენ მოკვდავი კაცნი, იქ კი - ვისაც აქვს
მოწმობა, რომ ცოცხალია. |
8 |
და აქა რომელნი-იგი მოსწყდებიან კაცნი, ათეულსა მიიღებენ;
ხოლო მუნ წამებულ არს, ვითარმედ ცხოველ არს. |
| 9 |
და, ასე ვთქვათ, ლევიმაც, რომელიც იღებს მეათედს,
აბრაამის მეშვეობით გასცა მეათედი. |
9 |
და, რაჲთა მოკლედ ვთქუათ, აბრაჰამისთჳს და ლევისთჳს, და რომელი ათეულსა მიიღებს,
ათეულადვე შეწირულ არს; |
| 10 |
ვინაიდან ჯერ კიდევ მამის წიაღში იყო, როცა შეეგება მელქისედეკი. |
10 |
რამეთუ წელთაღა შინა მამისათა იყო, ოდეს-იგი შეემთხჳა მას მელქისედეკ. |
| 11 |
ამრიგად, სრულყოფა რომ ლევიტელთა მღვდელმსახურებით მიიღწეოდეს (ვინაიდან ხალხს მის
მიერ მიეცა რჯული), რა საჭირო იქნებოდა მელქისედეკის წესისამებრ აღმდგარიყო სხვა
მღვდელი, ნაცვლად იმისა, რომ აარონის წესით წოდებულიყო? |
11 |
რამეთუ, უკუეთუმცა განსრულებაჲ ლევიტელთაგან მღდელობისაჲ იყო, - რამეთუ ერი იგი მას
ზედა შჯულ-დებულ არს, - რადღა საჴმარ იყო მერმე წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა
სხუაჲ აღდგინებად მღდელი და არა წესსა მას ზედა აჰრონისსა თქუმად? |
| 12 |
ვინაიდან მღვდლობის შეცვლასთან ერთად უთუოდ უნდა შეიცვალოს რჯულიც. |
12 |
რამეთუ ცვალებასა თანა მღდელობისასა ჩანს იძულებით, რამეთუ შჯულისაცა ცვალებაჲ
იქმნების, |
| 13 |
რადგან ვისზედაც ეს ითქვა, სხვა ტომს ეკუთვნოდა, საიდანაც არავინ მიახლებია
საკურთხეველს. |
13 |
რომელსა ზედა თქუმულ არს ესე: სხჳსა ნათესავსამან დაიპყრა, რომლისაგანი არასადა
საკურთხეველსა წარდგომილ იყო. |
| 14 |
ვინაიდან ცნობილია, რომ უფალი ჩვენი ამობრწყინდა იუდას ტომიდან, რომლის მღვდლობაზეც
სიტყვა არ დასცდენია მოსეს. |
14 |
წინაწარ ჩანს, რამეთუ იუდაჲს ნათესავისაგან აღმოგჳბრწყინდა უფალი ჩუენი, რომლისა
ნათესავისაჲ მღდელობისათჳს არაჲ აჴსენა მოსე. |
| 15 |
და ეს მით უფრო ცხადია, რომ, მელქისედეკის მსგავსად, დგება სხვა მღვდელი, |
15 |
და უმეტესადღა ცხად არს, უკუეთუ მსგავსად მელქისედეკისა აღდგეს სხუაჲ
მღდელთმოძღუარი, |
| 16 |
რომელიც ხორციელი აღთქმის რჯულისამებრ კი არ გახდა მღვდელი, არამედ წარუვალი
სიცოცხლის ძალით. |
16 |
რომელი არა შჯულისა მისებრ მცნებისა ჴორციელისა იყოს, არამედ ძალისა მისებრ
ცხორებისა წარუვალისა. |
| 17 |
რადგანაც გვაქვს მოწმობა: „შენა ხარ მღვდელი უკუნისამდე, წესისამებრ
მელქისედეკისა“. |
17 |
რამეთუ ეწამების, ვითარმედ: შენ ხარ მღდელ უკუნისამდე წესსა მას ზედა
მელქისედეკისსა. |
| 18 |
უწინდელი აღთქმა კი მისი უმწეობისა და უსარგებლობის გამო უქმდება, |
18 |
რამეთუ შეურაცხებაჲ იქმნების პირველისა მის მცნებისაჲ უძლურებისა მისისათჳს და
ურგებობისა, |
| 19 |
რადგანაც ვერარა სრულყო რჯულმა; მაგრამ შემოდის უმჯობესი სასოება, რომლის
მეოხებითაც მივეახლებით ღმერთს. |
19 |
რამეთუ არარაჲ სრულ ყო შჯულმან; ხოლო შემოსლვაჲ უმჯობესისა სასოებისაჲ, რომლისა
მიერ მივეახლებით ღმერთსა. |
| 20 |
და რამდენადაც ეს არ მომხდარა ფიცის გარეშე, |
20 |
და რაოდენ-იგი არა თჳნიერ ფიცისა, - რამეთუ რომელნიმე თჳნიერ ფიცისა არიან მღდელ
ყოფილ; |
| 21 |
(ვინაიდან ისინი ფიცის გარეშე გახდნენ მღვდლები, ხოლო ეს - ფიცით მის მიერ, ვინც
უთხრა: „დაიფიცა უფალმა და არ შეინანებს: შენა ხარ მღვდელი უკუნისამდე, წესისამებრ
მელქისედეკისა)“, - |
21 |
ხოლო ესე - ფიცით მის მიერ, რომელმან-იგი ჰრქუა მას: ფუცა უფალმან და არა შეინანოს;
შენ ხარ მღდელ უკუნისამდე წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა, - |
| 22 |
იმდენადვე უმჯობესი აღთქმის თავმდები გახდა იესო. |
22 |
ესოდენ უმჯობესისა აღთქუმისა იქმნა თავს-მდებ იესუ. |
| 23 |
ეგეც არ იყოს, ვინ მოსთვლის, რამდენნი იყვნენ ის მღვდლები, რადგან სიკვდილი
გამორიცხავდა ერთის მღვდლობას, |
23 |
და რომელნიმე მრავალნი არიან მღდელად დადგინებულნი სიკუდილისაგან დაყენებითა
დადგრომად. |
| 24 |
ხოლო მას, როგორც მარადის მყოფს, მღვდლობაც წარუვალი აქვს. |
24 |
ხოლო ამას დადგრომისათჳს მისისა უკუნისამდე წარუვალად აქუს მღდელობაჲ იგი. |
| 25 |
ამიტომაც ძალუძს სრულიად იხსნას ყველა, ვინც მისი მეოხებით მიეახლება ღმერთს,
რადგანაც მარად ცოცხალია მათდა მეოხად. |
25 |
ვინაჲცა ყოვლითურთ ცხორებად შემძლებელ არს მათდა, რომელნი-იგი მის მიერ მოუჴდებიან
ღმერთსა, და სამარადისოდ ცხოველ არს მეოხად მათთჳს. |
| 26 |
სწორედ ასეთი მღვდელმთავარი გვშვენოდა: წმინდა, უმანკო, უმწიკვლო, ცოდვილთაგან
განრიდებული და ზეცათა უზენაესი, |
26 |
რამეთუ შე-ვე ესევითარი-ჰგვანდა ჩუენდა მღდელთმოძღუარი: წმიდაჲ, უმანკოჲ,
შეუგინებელი, განშორებული ცოდვათაგან და უმაღლესი ცათაჲ. |
| 27 |
რომელსაც იმ მღვდელმთავრებივით როდი სჭირდება ჯერ თავის, ხოლო შემდეგ ხალხის
ცოდვებისათვის ყოველდღე სწირავდეს მსხვერპლს, რადგან ეს ერთხელ და სამუდამოდ
აღასრულა, როცა შესწირა თავი. |
27 |
რომელსა არა უჴმს დღითი დღედ, ვითარცა მღდელთმოძღუართა მათ, პირველად თჳსთა
ცოდვათათჳს მსხუერპლისა შეწირვაჲ და მერმე ერისათჳს, რამეთუ თავადმან ერთგზის ყო
ესე და თავი თჳსი შეწირა. |
| 28 |
ვინაიდან რჯული მღვდელმთავრებად ადგენს უმწეო ხალხს, ხოლო ფიცის სიტყვა, რჯულის
შემდგომ, - ძეს, უკუნისამდე სრულქმნილს. |
28 |
რამეთუ შჯულმან კაცნი დაადგინნა მღდელთმოძღურად, რომელთა აქუნდა უძლურებაჲ, ხოლო
სიტყუამან ფიცისამან, რომელი-იგი შემდგომად შჯულისა იყო, - ძე უკუნისამდე
განსრულებული. |
