| 1 |
ან იქნებ არ იცით, ძმებო, - რაკიღა რჯულის მცოდნეთ მივმართავ, - რომ ვიდრე კაცი
ცოცხალია, სიკვდილი მბრძანებლობს მასზე. |
1 |
ანუ არა უწყითა, ძმანო, - რამეთუ მეცნიერთა მათ შჯულისათა ვეტყჳ, - ვითარმედ
შჯული უფლებს კაცსა ზედა, რაოდენ ჟამ ცოცხალ არს იგი? |
| 2 |
რადგანაც გათხოვილი ქალი ქმრის სიცოცხლეში რჯულითაა
შეკრული მასთან, ხოლო თუ ქმარი მოუკვდა, განთავისუფლებულია ცოლ-ქმრობის
რჯულისაგან. |
2 |
რამეთუ ქმრის ცოლი დედაკაცი სიკუდილადმდე ქმრისა შეკრულ
არს შჯულითა; ხოლო უკუეთუ მოკუდეს ქმარი იგი, განთავისუფლებულ არს იგი
შჯულისა მისგან ქმრისა. |
| 3 |
ამიტომაც, თუ ქმრის სიცოცხლეში სხვას გაჰყვა, მეძავად
იწოდება, ხოლო თუ ქმარი მოუკვდა, განთავისუფლებულია რჯულის მიერ, და სხვას
რომ გაჰყვეს, აღარ იწოდება მეძავად. |
3 |
აწ უკუე ცხორებასა ქმრისასა მემრუშედ ეწოდოს, შე-თუ-ეყოს
ქმარსა სხუასა; ხოლო უკუეთუ მოკუდეს ქმარი მისი, თავისუფალ არს იგი შჯულისა
მისგან, რაჲთა არა იყოს იგი მემრუშე, შე-თუ-ეყოს ქმარსა სხუასა. |
| 4 |
თქვენც, ძმანო ჩემნო, ასევე მოკვდით რჯულისათვის ქრისტეს
სხეულის მეოხებით, რათა ეკუთვნოდეთ სხვას, მკვდრეთით აღმდგარს, და,
ამრიგად, ნაყოფი მოგვქონდეს ღვთისათვის. |
4 |
ამისთჳს თქუენცა, ძმანო ჩემნო, მოჰკუედით შჯულისაგან
ჴორცითა მით ქრისტესითა, რაჲთა იყვნეთ თქუენ სხჳსა მის მკუდრეთით
აღდგომილისა, რაჲთა ნაყოფი გამოვიღოთ ღმრთისა. |
| 5 |
ვინაიდან, სანამ ხორციელად ვცოცხლობდით, რჯულის მიერ
გამჟღავნებული ცოდვის ვნებები მოქმედებენ ჩვენს ასოებში, რათა გამოგვეღო
სიკვდილის ნაყოფი. |
5 |
რამეთუ ვიდრე-იგი ვიყვენით ჴორცთა შინა, ვნებანი იგი
ცოდვათანი შჯულისა მისგან იქმნებოდეს ასოთა შინა ჩუენთა, რაჲთა ნაყოფი
გამოვიღოთ სიკუდილისა; |
| 6 |
ახლა კი, რჯულისთვის მკვდარნი, რომლითაც შეკრულნი
ვიყავით, გავთავისუფლდით მისგან, რათა ვმონებდეთ ღმერთს სულის სიახლით და
არა ასოს სიძველით. |
6 |
ხოლო აწ განთავისუფლებულ ვართ შჯულისა მისგან და
მოვკუედით, რომლითა-იგი შეპყრობილ ვიყვენით, რაჲთა ვჰმონებდეთ ჩუენ
განახლებულითა სულითა და არა დაძუელებულითა წიგნითა. |
| 7 |
მერედა, რას ვიტყვით? ნუთუ რჯული ცოდვაა? არამც და არამც,
მაგრამ მე მხოლოდ რჯულით შევიცან ცოდვა, და სურვილსაც ვერ შევიცნობდი,
რჯულს რომ არ ეთქვა: ნუ გსურს. |
7 |
რაჲ-მე უკუე ვთქუათ? შჯული ცოდვა-მე არსა? ნუ იყოფინ!
არამედ ცოდვაჲ არა ვიცოდე, გარნა შჯულისაგან. რამეთუ გულის-თქუმაჲ არა
ვიცოდე, უკუეთუმცა არა შჯული იტყოდა, ვითარმედ: ნუ გული-გითქუამნ. |
| 8 |
მაგრამ ცოდვამ მცნებისგან მიიღო საბაბი და ჩამინერგა
ყველა სურვილი; რადგანაც რჯულის გარეშე ცოდვა მკვდარია. |
8 |
მიზეზი უკუე პოვა ცოდვამან მცნებისა მისგან და შექმნა ჩემ
თანა ყოველი გულის-თქუმაჲ: რამეთუ თჳნიერ შჯულისა ცოდვაჲ მკუდარ არს. |
| 9 |
ხოლო მე ოდესღაც რჯულის გარეშე ვცხოვრობდი, და როცა
მოიწია მცნება, ცოდვა გაცოცხლდა. |
9 |
ხოლო მე ცხოველ ვიყავ ოდესმე თჳნიერ შჯულისა, და ოდეს მოიწია მცნებაჲ იგი, ცოდვაჲ
განცოცხლდა, |
| 10 |
მე კი მოვკვდი და, ამრიგად, სასიცოცხლოდ მოცემული მცნება სასიკვდილოდ მექცა. |
10 |
და მე მოვკუედ; და მეპოვა მე მცნებაჲ იგი, რომელი იყო საცხორებელად, იგივე
სიკუდილად. |
| 11 |
რადგანაც ცოდვამ, მცნებისგან რომ მიიღო საბაბი, მაცდუნა და მის მიერ მომკლა. |
11 |
რამეთუ ცოდვამან მან მიზეზი მიიღო მცნებისა მისგან, მაცთუნა მე და მის მიერ მომკლა. |
| 12 |
ასე რომ, რჯული წმიდაა და მცნებაც წმიდაა, მართალი და კეთილი. |
12 |
ამიერითგან შჯული წმიდა არს, და მცნებაჲ იგი წმიდა და მართალ და კეთილ. |
| 13 |
ნუთუ სიკეთე სიკვდილად მექცა? არამც და არამც. არამედ ცოდვამ, იმისათვის, რომ
ცოდვად ჩანდეს, სიკეთის მეშვეობით მომაგო სიკვდილი, რათა უცოდვილესად წარმოჩენილიყო
მცნების წყალობით. |
13 |
აწ უკუე კეთილი იგი მე სიკუდილ მექმნაა? ნუ იყოფინ! არამედ ცოდვაჲ იგი, რაჲთა ჩნდეს
ცოდვა კეთილითა მით, რომელი იქმნა ჩემდა სიკუდილ, რაჲთა იყოს გარდარეულად ცოდვილ
ცოდვაჲ იგი მცნებისა მისგან. |
| 14 |
რადგანაც ვიცით, რომ რჯული სულიერია, მე კი ხორციელი ვარ და ცოდვას მიყიდული. |
14 |
ესე უწყით, რამეთუ შჯული სულიერ არს, ხოლო მე ჴორციელ ვარ და განფრდილ ცოდვასა
შინა. |
| 15 |
ვინაიდან არ მესმის რას ვაკეთებ: იმიტომ, რომ იმას კი არ ვაკეთებ, რაც მსურს,
არამედ იმას, რაც მძულს. |
15 |
რამეთუ რომელსა-იგი ვიქმნ, არა ვიცი; რამეთუ არა რომელი-იგი მე მნებავს, მას ვიქმ,
არამედ რომელი-იგი მძულს, მას ვჰყოფ. |
| 16 |
ხოლო თუ იმას ვაკეთებ რაც არა მსურს, მაშასადამე, ვაღიარებ, რომ რჯული კეთილია. |
16 |
ხოლო უკუეთუ, რომელი-იგი არა მნებავს და მას ვჰყოფ, თანა-მოწამე ვარ შჯულისა,
რამეთუ კეთილ არს. |
| 17 |
ასე რომ, მე კი არ ვაკეთებ ამას, არამედ ცოდვა, რომელიც მკვიდრობს ჩემში. |
17 |
აწ უკუე არღარა მე ვიქმ მას, არამედ რომელი-იგი დამკჳდრებულ არს ჩემ თანა ცოდვაჲ. |
| 18 |
რადგანაც ვიცი, რომ ჩემში, ესე იგი, ჩემს სხეულში არ არის კეთილი; არის ჩემში
სიკეთის ნდომა, მაგრამ როგორ აღვასრულო სიკეთე, ამას კი ვეღარ ვპოულობ ჩემში. |
18 |
რამეთუ უწყი, ვითარმედ არარაჲ დამკჳდრებულ არს ჩემ თანა, ესე იგი არს, ჴორცთა შინა
ჩემთა კეთილი, რამეთუ ნებაჲ იგი წინა მიც მე, ხოლო საქმედ კეთილისა მის არა ვჰპოებ. |
| 19 |
ვინაიდან კეთილს კი არ ვაკეთებ, რომელიც მსურს, არამედ ბოროტს, რომელიც არ მსურს. |
19 |
რამეთუ არა რომელი-იგი მნებავს კეთილი, მას ვჰყოფ, არამედ რომელი-იგი არა მნებავს
ბოროტი, მას ვიქმ. |
| 20 |
ხოლო თუ იმას ვაკეთებ, რაც არა მსურს, მე კი არ ვაკეთებ მას, არამედ ცოდვა, რომელიც
მკვიდრობს ჩემში. |
20 |
ხოლო უკუეთუ, რომელი-იგი მე არა მნებავს და მას ვჰყოფ, არღარა მე ვიქმ მას, არამედ
რომელი-იგი დამკჳდრებულ არს ჩემ თანა ცოდვაჲ. |
| 21 |
და ვპოულობ ამ რჯულს კეთილის ქმნა მსურს, მაგრამ ბოროტი კი მიდევს გვერდით. |
21 |
ვპოვო-მეა შჯული, რომელსა უნდეს ჩემდა ყოფად კეთილისა, რამეთუ მე ბოროტი წინა მიც? |
| 22 |
ვინაიდან, როგორც შინაგანი კაცი, ღვთის რჯულით ვტკბები. |
22 |
რამეთუ თანა-მნებავს მე შჯულსა ღმრთისასა შინაგანითა მით კაცითა. |
| 23 |
მაგრამ ჩემს ასოებში სხვა რჯულსა ვხედავ, რომელიც ეურჩება ჩემი გონების რჯულს, და
ცოდვის იმ რჯულის ტყვედ მაქცევს, რომელიც არის ჩემს ასოებში. |
23 |
და ვხედავ სხუასა შჯულსა ასოთა შინა ჩემთა, რომელი-იგი წინა-განეწყვების შჯულსა მას
გონებისა ჩემისასა და წარმტყუენავს მე შჯულითა მით ცოდვისაჲთა, რომელი-იგი არს
ასოთა შინა ჩემთა. |
| 24 |
ვაიმე, ბედკრულს! ვინ დამიხსნის სიკვდილის ამ სხეულისაგან? |
24 |
უბადრუკი მე ესე კაცი! ვინ-მე მიჴსნეს ჴორცთა ამათგან ამის სიკუდილისათა? |
| 25 |
ვმადლობ ღმერთს, ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს მიერ. ამრიგად, მე, ერთი და იგივე კაცი,
გონებით ღვთის რჯულს ვემონები, ხორცით კი - ცოდვის რჯულს. |
25 |
ხოლო ვჰმადლობ ღმერთსა ქრისტე იესუჲს მიერ უფლისა ჩუენისა. აწ უკუე თავადი მე
გონებითა ჩემითა ვჰმონებ რჩულსა ღმრთისასა, ხოლო ჴორცითა შჯულსა ცოდვისასა. |
