| 1 |
ადგა და წავიდა იონათანი, და მივიდა ქალაქს.
|
1 |
და მოვიდა დავით ნობად აბიმელიქსა მღდელისა, და განუკჳრდა აბიმელიქს მღდელსა
მისლვა იგი დავითისი და ჰრქუა: რად ეგრე? რაჲსათჳს მარტო მოხვალ და არა ვინ არს შენ
თანა?
|
| 2 |
ხოლო დავითი ნომბაში წავიდა ახიმელექ მღვდელთან. შიშით
გამოეგება ახიმელექი დავითს და ჰკითხა: მარტო რატომ ხარ? რატომ არავინ
გახლავს? |
2 |
მიუგო დავით და ჰრქუა აბიმელიქს, მღდელსა ღმრთისასა:
სიტყუაჲ ერთი მიბრძანა მე მეფემან საიდუმლო და მომავლინა, და მონანი ჩემნი
განვიშვენ, და მელიან მე ადგილსა, რომელსა ჰრქჳან სარწმუნო ღმრთისა. |
| 3 |
მიუგო დავითმა ახიმელექ მღვდელს: საქმე დამავალა მეფემ და
მითხრა: არავინ იცოდეს, რა საქმეა, რაზედაც გგზავნი და რასაც გავალებ.
ამიტომაც ამა და ამ ადგილს დავიბარე მსახურები. |
3 |
და აწ თუ გიც ხუთი ჴვეზა პურისა და სხუაცა თუ რამე არს
ჴელთა შენთა, მომეც. |
| 4 |
ახლა, რა გექნება სახელდახელოდ? მომეცი ხუთი პური ან რაც
მოგეძევება. |
4 |
მიუგო მღდელმან მან და ჰრქუა: არა არს პური შერეული ჴელთა
შინა ჩემთა, გარნა პური იგი შესაწირავისანი. აწ წმიდა თუ არიან ყრმანი
შენნი დედათაგან, მიიღეთ და ჭამეთ. |
| 5 |
მიუგო მღვდელმა დავითს და უთხრა: სადაგი პური არა მაქვს
ახლა, მხოლოდ ნაკურთხი პური მაქვს. ოღონდ ცოლებს ხომ არ გაჰკარებიან შენი
მსახურები? |
5 |
მიუგო დავით მღდელსა და ჰრქუა: დედათაგან წმიდა ვართ,
გუშინდლითგან და ძოღანდლითგან, ვინათგან გამოვედით გზასა ამას, წმიდა ვართ,
და გზათა, თუ ესე საეჭველ არს, ხოლო დღეს წმიდა ვართ, და ყრმანიცა ჩემნი
განწმედილ არიან. |
| 6 |
მიუგო დავითმა მღვდელს და უთხრა: ცოლებთან არ მივსულვართ
არც გუშინ და არც გუშინწინ, იმ დროდან, რაც გზას ვადგავარ. ჩემი მსახურების
ჭურჭლები წმიდაა; ეგ პურიც სადაგად ჩაითვლება, რადგან დღეს ხომ ახალი უნდა
იკურთხოს ჭურჭელში. |
6 |
ამოიღო პური იგი აბიმელიქ და მისცა მას პური იგი, რომელ
დაგებულ იყო წინაშე უფლისა, რამეთუ სხუაჲ პური შერეული არა იდვა, გარნა
პური იგი, რომელ დაგებულ იყო წინაშე უფლისა. |
| 7 |
მისცა მას მღვდელმა ნაკურთხი პური, რადგან არ იყო იქ სხვა
პური, გარდა საუფლო პურისა, რომელსაც იღებენ ხოლმე უფლის ტაბლიდან, რომ მის
ნაცვლად ახალი პური დააწყონ. |
7 |
და იყო ვინმე მუნ მონათა მათგანი საულისთა კაცი ერთი,
სულით სნეული, შეკრული წინაშე უფლისა, და სახელი მისი დოიკ იდუმელი, მეჯორე
საულისი. |
| 8 |
იყო იქ იმ დღეს უფლის წინაშე ერთი კაცი, საულის
მორჩილთაგანი, სახელად დოეგი, ედომელი, საულის მწყემსების უფროსი. |
8 |
და ჰრქუა დავით აბიმელიქს: იხილე შენ, არს თუ სადა შენ
თანა ჰოროლი, ანუ ჴმალი, ანუ ლახვარი, რამეთუ ჴმალი ჩემი და საჭურველი ჩემი
არა მოვიღე ჩემ თანა, რამეთუ ბრძანებაჲ იგი მეფისა მსწრაფლ იყო. |
| 9 |
უთხრა დავითმა ახიმელექს: ხომ არ გაქვს სადმე შუბი ან მახვილი, რადგან არც მახვილი
წამომიღია და არც სხვა რამ საჭურველი, ისე სასწრაფო იყო სამეფო საქმე.
|
9 |
მიუგო მღდელმან მან და ჰრქვა: აჰა, ეგერა, ჴმალი იგი გოლიადისა, უცხოთესლისა
მის, რომელ შენ მოჰკალ ღელესა მას ელისსა, წარგრაგნილი სამოსლითა ძეს, იგი თუ
მიგაქუს, მიიღე; ხოლო მახჳლი არა არს ჩემ თანა, თჳნიერ მისა. მიუგო დავით და ჰრქუა:
მომართუ მე იგი, რამეთუ არა არს მისა უმჯობესი! მოიღო აქიმელექ ჴმალი იგი და მისცა
მას.
|
| 10 |
უთხრა მღვდელმა: იმ ფილისტიმელი გოლიათის მახვილია აქ, მუხნარის ველზე რომ
დაამარცხე; აგერ დევს, ეფოდის უკან, მოსასხამში გახვეული. თუ წაღება გინდა,
წაიღე, რადგან მის გარდა სხვა არაფერი გვაქვს. თქვა დავითმა: არაფერია ამის
მსგავსი. მომეცი. |
|
|
| 11 |
ადგა დავითი და გაიქცა იმ დღეს საულისგან, და მოვიდა აქიშთან, გათის
მეფესთან. |
10 |
და ადგა დავით სწრაფით და ივლტოდა საულისგან, და მოვიდა იგი ანქუშისა,
მეფისა მის გეთელთასა. |
| 12 |
უთხრეს აქიშს მისმა მორჩილებმა: ეს დავითი არ არის ქვეყნის მეფე? მას არ უმღეროდნენ
როკვისას: საულმა სძლია ათასს, დავითმა ათი ათასსო? |
11 |
მაშინ ჰრქუეს ანქუშს მონათა მათ მისთა: არა ესე არს დავით მეფე იგი
ქუეყანისა? არა ამას გამოეგებვოდეს მაქებელნი იგი, რომელ იტყოდეს: საულ
დასცა ათასები, ხოლო დავით დასცნა ბევრეულნი? |
| 13 |
გულში ჩაიდო დავითმა ეს სიტყვები და ძლიერ ეშინოდა აქიშისა, გათის მეფისა. |
12 |
და ვითარცა ესმა დავითს სიტყუაჲ ესე, შეეშინა ფრიად ანქუშისა, მეფისა გეთელისა. |
| 14 |
გონება შეიშალა დავითმა მათ თვალში, თავი მოიგიჟიანა, ხაზებს ავლებდა
ჭიშკრის კარებზე და წვერებზე დორბლი ჩამოსდიოდა. |
13 |
და განიმრუდა პირი მისი წინაშე მათსა და მოიცოფა თავი
თჳსი, როკავნ და იქცევინ იგი კარით კარად მიბჭედმდე ქალაქისა, მერმე იწყო
ოთხითა სლვად, გორვად და პეროად და აღავსებდა პერითა მით წვერთა მისთა. |
| 15 |
უთხრა აქიშმა თავის მორჩილთ: ხომ ხედავთ, რომ შეშლილია ეს კაცი. რისთვის
მოიყვანეთ ჩემთან? |
14 |
და ჰრქუა ანქუშ მონათა თჳსთა: სადა ჰპოვეთ კაცი ეგე
სულითა სნეული, რამეთუ მოიყვანეთ ეგე ჩემ წინაშე? |
| 16 |
შეშლილებიღა მაკლდნენ, რომ მოგიყვანიათ და გიჟობს ჩემს წინაშე? ეს უნდა
შემოსულიყო ჩემს სახლში? |
15 |
ნაკლულ ნურა ვიყვენით ჩუენ ესევითარითა სნეულითა, რად
გამოიყვანედ ესევითარი სნეული წინაშე ჩემსა? აწ ნურღარა შემოვალნ ეგე
სახლსა ჩემსა. |
