| 1 |
მიხვდა იოაბ ცერუიას ძე, რომ გული მოულბა მეფეს აბესალომზე.
|
1 |
ოდეს სცნა იოაბ, ძემან შარუელისმან, რამეთუ გული მეფისა მოლბა აბესალომისთჳს,
|
| 2 |
გაგზავნა კაცი თეკოაყში და ერთი ჭკვიანი ქალი მოაყვანინა იქიდან. უთხრა: თავი
მოიმგლოვიარე, ჩაიცვი სამგლოვიარო სამოსელი, ზეთს ნუ იცხებ და ისე იყავი, როგორც
დიდიხნის მგლოვიარე ქალია. |
2 |
მიავლინა იოაბ თეკუედ და მოიყვანა მუნით დედაკაცი ერთი
ბრძენი და ჰრქუა მას, ვითარმედ: მგლოვარედ იპყარ თავი შენი და შეიმოსე
სამოსელი საგლოველი და ნუცა იცხებ საცხებელსა და იყავ ვითარცა დიაცი ვინმე
მრავლის ჟამითგან მწუხარე მკუდარისათჳს. |
| 3 |
მიდი მეფესთან და უამბე ეს ამბავი და ბაგეებში ჩაუდო
იოაბმა საამბობელი. |
3 |
და შეხჳდე შენ წინაშე მეფისა და იტყოდე, რომელი მე გასწაო
შენ! და გულისხმა-უყვნა სიტყუანი იგი, რომელ თქუმად ესხნეს პირით მისით. |
| 4 |
შევიდა თეკოაყელი ქალი მეფესთან, დაემხო მიწაზე,
თაყვანისცა და უთხრა: მიშველე, მეფეო. |
4 |
და მოვიდა დედაკაცი იგი თეკველი წინაშე მეფისა და დავარდა
პირსა ზედა თჳსსა და თაყუანი-სცა მას, ევედრებოდა მას და ეტყოდა: განმარინე
მე, მეფე, განმარინე! |
| 5 |
ჰკითხა მეფემ: რა გჭირს? უთხრა ქალმა: ერთი ქვრივი ქალი
ვარ, ქმარი მომიკვდა. |
5 |
და ჰრქუა მას მეფემან: რა არს? რა შეგემთხჳა? მაშინ თქუა
დედაკაცმან მან: ნანდვილვე ქურივი იგი მე ვარ, რამეთუ ქმარი ჩემი მოკუდა. |
| 6 |
ორი ვაჟიშვილი ჰყავდა შენს მორჩილს, მინდორში წაეკიდნენ
ერთმანეთს, გამშველებელი არავინ იყო, დაჰკრა ერთმა მეორეს და მოკლა. |
6 |
და დამშთეს მჴევალსა ამას შენსა ორ ძე და იბრძოდეს
ურთიერთას უდაბნოსა, და არა ვინ იყო, რომელმანცა განაშველნა იგინი. და სცა
ერთმან მან და მოკლა ძმა თჳსი. |
| 7 |
აღდგა შენი მორჩილის წინააღმდეგ მთელი ნათესაობა და
მეუბნებიან: მოგვეცი ძმის მკვლელი, რომ მოკლული ძმის შური ვიძიოთ და
მოვსპოთ, თუმცა მემკვიდრეა იგი. ამ ნაპერწკალსაც ჩამიქრობენ, რომელიც
დამრჩა; სახელს და შთამომავლობას არ დაუტოვებენ ჩემს ქმარს ამ ქვეყანაზე. |
7 |
და მეტყჳან მე ნათესავნი მისნი, ვითარმედ მოგუეც ჩუენ ძმა
იგი მისი და მოვკლათ იგი მოკლულისა მისთჳს ძმისა მისისა, რათამცა არა დაშთა
მკჳდრი ქმრისა ჩემისა ქუეყანასა ზედა. |
| 8 |
უთხრა მეფემ ქალს: წადი შინ, განკარგულებას გავცემ შენს
გამო. |
8 |
მიუგო მეფემან და ჰრქუა დედაკაცსა მას; წარვედ შენ სახიდ
შენდა მშჳდობით და მე ვბრძანო შენთჳს! |
| 9 |
უთხრა თეკოაყელმა ქალმა მეფეს: ჩემზე, მეფევ-ბატონო, და მამაჩემის სახლზე იყოს
ცოდვა. მეფე და მისი ტახტი უდანაშაულოა. |
9 |
და ჰრქუა დედაკაცმან მეფესა: უფალო ჩემო მეფე, ჩემ ზედა
იყავნ შეცოდება იგი და სახლსა ზედა მამისა ჩემისასა! მეფე და საყდარი მისი
უბრალო იყავნ! |
| 10 |
უთხრა მეფემ: აქ მომიყვანე შენი მომჩივანი და ვეღარ
გაბედავს შენს შეწუხებას. |
10 |
მიუგო მეფემან და ჰრქუა: რომელი გეტყოდა სიტყუასა მაგას, მოიყვანე იგი აქა ჩემს
წინაშე და არღარა შეგეახლოს შენ! |
| 11 |
უთხრა ქალმა: ახსენე, მეფეო, უფალი შენი ღმერთი, ვინძლო არ გამრავლდნენ
შურისმგებელნი და არ დამიღუპონ შვილი. უთხრა მეფემ: უფალს ვფიცავ, შენი შვილის თმის
ერთი ღერიც არ დავარდება მიწაზე.
|
11 |
მიუგო დედაკაცმან და ჰრქუა: მოიჴსენე, მეფე, უფალი ღმერთი შენი, ნუუკუე
განმრავლდენ შურისმეძიებელნი სისხლისა მისისანი და შენ მოკლა ძე იგი ჩემი? მიუგო
მეფემან და ჰრქუა: ცხოველ არს უფალი ღმერთი ჩემი, ვითარმედ არა დავარდეს თმა ერთი
თავისა მისისა ქუეყანასა ზედა!
|
| 12 |
უთხრა ქალმა: ერთი სიტყვაც ათქმევინე მეფე-ბატონისთვის შენს მორჩილს. უთხრა: თქვი. |
12 |
მიუგო დედაკაცმან და ჰრქუა: მიბრძანე, რათა თქუას
მჴევალმან შენმან სიტყუაჲ ერთი შენს წინაშე! და ჰრქუა მეფემან: იტყოდე! |
| 13 |
თქვა ქალმა: რისთვის ფიქრობ ამგვარად ღვთის ერზე? სცოდავს ამის მთქმელი მეფე, თუ
თავის განდევნილს უკან არ აბრუნებს. |
13 |
მიუგო დედაკაცმან და ჰრქუა: რადმე იზრახა ესევითარი
ზრახვა ერსა ამას ზედა უფლისასა? და თანაწარჴდა სიტყუაჲ ესე მეფესა
დამტკიცებად, რათა არღარა მოიქცეს განშორებული შენგან. |
| 14 |
ყველანი დავიხოცებით და მიწაზე დაღვრილი წყალივით აღარ შევგროვდებით. მაგრამ ღმერთი
არ გასწირავს კაცის სიცოცხლეს; იმას ფიქრობს, რომ განდევნილიც კი არ მოიკვეთოს
თავისგან საბოლოოდ. |
14 |
რამეთუ მოკუდა ძე იგი შენი და, ვითარცა წყალი რა დაითხიის
ქუეყანასა ზედა, ვერღარა შეკრბის, და არცაღა მიაქციოს თავადმან სული მისი.
და აწ იზრახა მეფემან განშორებად განშორებულისა მისთჳს. |
| 15 |
ახლა მოვსულვარ, რომ ეს სიტყვები ვუთხრა ჩემს მეფეს, რადგან მაშინებს ხალხი. იფიქრა
შენმა მორჩილმა, ვეტყვი მეფეს, ვინძლო აღასრულოს მეფემ თავისი მხევლის
სათხოვარი-მეთქი. |
15 |
და აწ რომლისათჳს მოვსულ ვარ სიტყუად მეფისა უფლისა
ჩემისა, მიხილონ მე ერმან ამან და მრქვან მჴევალსა შენსა, ვითარმედ:
იტყოდეს მჴევალი შენი წინაშე უფლისა ჩემისა მეფისა, რათა ყოს მეფემან
სიტყუაჲ მჴევლისა თჳსისა. |
| 16 |
რომ მოუსმინოს მეფემ თავის მხევალს და დაგვიხსნას მათგან, ვინც მე და ჩემს შვილს
ღვთის სამკვიდროდან ამოძირკვას გვიპირებს. |
16 |
რათა ისმინოს მეფემან და იჴსნეს მჴევალი თჳსი კაცთა
მათგან, რომელნი ეძიებდეს ძესა ჩემსა მოკლვად ერთბამად სამკჳდრებელისა
მისგან უფლისა. |
| 17 |
იფიქრა შენმა მორჩილმა, ნუგეში იქნება-მეთქი მეფე-ბატონის სიტყვა, რადგან ღვთის
ანგელოზივით არის ჩემი მეფე-ბატონი, და გაარჩევს კეთილს და ბოროტს. შენთან იყოს
უფალი, შენი ღმერთი. |
17 |
და თქუას მჴევალმან შენმან, ვითარმედ: იყავნ სიტყუაჲ
უფლისა ჩემისა მეფისა, ვითარცა შესაწირავი მსხუერპლთა და ვითარცა ანგელოზი
უფლისა, ეგრეცა უფალი ჩემი მეფე მსმენად კეთილისა და ბოროტისა! და იყავნ
უფალი ღმერთი შენ თანა! |
| 18 |
მიუგო მეფემ ქალს და უთხრა: ერთ რამეს გკითხავ და ნუ დამიმალავ. უთხრა ქალმა:
მკითხოს მეფე-ბატონმა. |
18 |
მიუგო მეფემან დედაკაცსა მას და ჰრქუა: ნუ დამიმალავ მე
ერთსაცა სიტყუასა, რომელსა გკითხავ შენ! და ჰრქუა დედაკაცმან: იტყოდენ
უფალი ჩემი მეფე! |
| 19 |
ჰკითხა მეფემ: იოაბის ხელი ხომ არ ურევია შენთან ერთად ამ საქმეში? მიუგო ქალმა და
უთხრა: მეფე-ბატონს ვფიცავ, თუ მარჯვნივ ან მარცხნივ გადაუხვიოს ვინმემ
მეფე-ბატონის ნათქვამს. სწორედ შენმა მორჩილმა იოაბმა დამარიგა და მან ჩააგონა შენს
მორჩილს ეს სიტყვები. |
19 |
თქუა მეფემან: ნუთუ იოაბისნი არიანა ეგე სიტყუანი, ანუ
ჴელცემული რაჲ არს შენდა? თქუა დედაკაცმან მან: ცხოველ არს სული შენი,
უფალო ჩემო მეფე! არასადათ მივაქციე გარნა, რომელნი-იგი შეამრგვალნა პირსა
შინა ჩემსა მონამან შენმან იოაბ. |
| 20 |
ნართაულად რომ ეჩვენებინა საქმე, იმიტომ მოიქცა ასე იოაბი. მაგრამ ღვთის
ანგელოზივით ბრძენია ჩემი ბატონი და ყველაფერს მიხვდება ამ ქვეყანაზე. |
20 |
და თჳთ შენ მეცნიერ ხარ და ბრძენ მსგავსად ანგელოზისა
ღმრთისათა და უწყი ყოველივე, რაჲ არს ქუეყანასა ზედა! |
| 21 |
უთხრა მეფემ იოაბს: რაკი შენ მოგიწყვია ეს საქმე, წადი და დააბრუნე ის ყმაწვილი,
აბესალომი.
|
21 |
მაშინ ჰრქუა მეფემან იოაბს: ნება-გეყავნ სიტყჳსაებრ
შენისა, მივედ და მოიყვანე ყრმა იგი აბესალომ! |
| 22 |
პირქვე დაემხო იოაბი, თაყვანისცა მეფეს და მადლი მოახსენა. უთხრა იოაბმა: ახლა
სჯერა შენს მორჩილს, რომ მადლი მიპოვნია ჩემი ბატონის, მეფის თვალში, რადგან
აასრულა მეფემ თავისი მორჩილის სათხოვარი. |
22 |
და დავარდა იოაბ პირსა ზედა თჳსსა და თაყუანი-სცა მას და აკურთხა მეფე იგი და
თქუა იოაბ: აწ უწყი, რამეთუ ვპოვე მადლი წინაშე მეფისა, რამეთუ ყო მეფემან სიტყუაჲ
მონისა თჳსისა.
|
| 23 |
ადგა და წავიდა იოაბი გეშურს და მოიყვანა აბესალომი იერუსალიმში. |
23 |
და წარვიდა იოაბ გედსურად და მოიყვანა აბესალომ
იერუსალჱმდ. |
| 24 |
თქვა მეფემ: დაბრუნდეს თავის სახლში, ოღონდ ნუ იხილავს ჩემს სახეს. დაბრუნდა
აბესალომი თავის სხლში და ვერ იხილა მეფის სახე. |
24 |
და ჰრქუა მეფემან: მივედინ აბესალომ და იყავნ სახლსა შინა
თჳსსა და პირსა ჩემსა ნუ იხილავნ! და მივიდა სახიდ თჳსა და პირი მეფისა არა
იხილა. |
| 25 |
არავინ იყო მთელს ისრაელში ისეთი ნაქები კაცი სილამაზით, როგორც აბესალომი. თხემით
ტერფამდე უნაკლო იყო. |
25 |
არა იყო სხუა კაცი ქმნულკეთილ, ვითარ აბესალომ, ისრაჱლსა
შორის ფერჴითგან ვიდრე თავადმდე. და არა იყო ბიწი მის თანა. |
| 26 |
როცა თავს გაიკრეჭდა ხოლმე (წლიდან წლამდე იკრეჭდა თმას, რადგან ამძიმებდა),
მოკრეჭილი თმა ორას შეკელს იწონიდა სამეფო საწონით. |
26 |
არა იკვეცის თმა თჳსი ვიდრე წელიწადამდე და მაშინღა
იკვეცის თმა თჳსი, რამეთუ დაუმძიმდის და, რაჟამს იკუეცის, არნ იგი
სასწორითა სამეფოთა ორასი სიკილა. |
| 27 |
შეეძინა აბესალომს სამი ვაჟიშვილი და ერთი ქალი სახელად, თამარი. ძალიან ლამაზი
შესახედავი ქალი იყო იგი. |
27 |
და ესხნეს აბესალომს სამ ძე, ერთ ასულ, და სახელი მისი
თამარ, და იყო იგი ქმნულკეთილ ფრიად. |
| 28 |
ორ წელს ცხოვრობდა აბესალომი იერუსალიმში, მაგრამ მეფის სახე არ უხილავს. |
28 |
და ჯდა აბესალომ იერუსალჱმს ორ წელ ოდენ და პირი მეფისა
არა იხილა. |
| 29 |
დაიბარა აბესალომმა იოაბი მეფესთან გასაგზავნად, მაგრამ არ ინდომა იოაბმა მისვლა.
მეორედ დაიბარა, არც ახლა ინდომა მისვლა. |
29 |
და მოუწოდა აბესალომ იოაბს თჳსთა თანა, რათამცა შეავლინა
იგი მეფისა. ხოლო იოაბ არა მივიდა. და მერმე მიავლინა მისა მეორედ და მან
არავე ინება მისლვად მისა. |
| 30 |
უთხრა თავის მორჩილთ: მოათვალიერეთ იოაბის ყანა, ჩემს მეზობლად რომ არის. ქერი
უკეთესია იქ. მიდით და გადასწვით. გადაწვეს ეს ყანა აბესალომის მორჩილებმა. |
30 |
მაშინ ჰრქუა აბესალომ მონათა თჳსთა: გვალე, მივედით და
მოწუთ ყანა იგი იოაბისი ქრთილად თესილი, რომელ არს მახლობელად აგარაკსა
ჩუენსა! და ყვეს ეგრე მონათა მათ აბესალომისათა, ვითარცა უბრძანა მათ. და
უთხრეს იოაბს მონათა მისთა, ვითარმედ: მოწვეს ცეცხლითა ყანა იგი ჩუენი
მონათა აბესალომისათა. |
| 31 |
ადგა იოაბი და მივიდა აბესალომთან სახლში და უთხრა: რატომ გადამიწვეს ყანა შენმა
მორჩილებმა? |
31 |
მსწრაფლ მივიდა იოაბ აბესალომისა და ჰრქუა: რასთჳს
მომიწვეს მონათა შენთა ყანა იგი ჩემი ცეცხლითა! |
| 32 |
უთხრა აბესალომმა იოაბს: დაგიბარე, რომ მოსულიყავი და მეთხოვა, მეფესთან გამეგზავნე
და გეთქვა: რისთვის მოვედი გეშურიდან? მიჯობდა იქ დავრჩენილიყავ. ახლა მინდა მეფის
სახე ვიხილო. თუ დამნაშავე ვარ, ბარემ მომკალი. |
32 |
და ჰრქუა აბესალომ იოაბს: მივავლინე შენდა ერთგზის და
ორგზის და ვთქუ, ვითარმედ: მოვედ და მიგავლინო შენ მეფისა, რათამცა ჰრქუა
მას, ვითარმედ: რასათჳს წარმოვედ მე გესურით და ვზი აქა? უმჯობესი იყო
ჩემდა მუნ ჯდომა ვიდრე აქა მოსლვასა და მეფისა არახილვასა! და თუ არს რამე
შეცოდება ჩემ თანა, სიკუდილით მომაკუდინენ მე! |
| 33 |
მივიდა იოაბი მეფესთან და მოახსენა; უხმო აბესალომს, ისიც მივიდა მეფესთან, მდაბლად
თაყვანისცა მეფეს და გადაკოცნა მეფემ აბესალომი. |
33 |
და მივიდა იოაბ მეფისა და უთხრა ესე ყოველი სიტყუაჲ. და
უბრძანა მეფემან მოწოდება აბესალომისი და შევიდა იგი წინაშე მეფისა,
თაყუანი-სცა პირსა ზედა თჳსსა, და მიუწოდა მეფემან აბესალომს და შეიტკბო
იგი და ამბორს-უყო მას. |
