| 1 |
იყო ვინმე სიმონი, პოლიტიკური მეტოქე ონიასი, მშვენიერი და კეთილი კაცისა, რომელსაც
მღვდელმთავრობა ეჭირა მთელი სიცოცხლე. რაკი მრავალგვარი ცილისწამებით მან ვერ
მოახერხა სახელი გაეტეხა ონიასთვის ხალხის თვალში, გაიქცა სამშობლოდან მის
საღალატოდ.
|
|
|
| 2 |
წავიდა აპოლონიოსთან - სირიის, ფინიკიის და კილიკიის
განმგებელთან და უთხრა: |
|
|
| 3 |
სამეფო ხელისუფლების ერთგული მოვსულვარ, რათა მოგახსენო,
იერუსალიმის საგანძურებში დიდძალი კერძო ქონებაა შენახული, რომელიც არ არის
ტაძრის საკუთრება, არამედ მეფე სელევკოსს ეკუთვნის. |
|
|
| 4 |
როცა წვრილად გამოიკითხა ეს ამბავი აპოლონიოსმა, შეუქო
სიმონს მეფისადმი ერთგულება, ეახლა სელევკოსს და მოახსენა საგანძურის
ამბავი. |
|
|
| 5 |
და მიიღო უფლება სასწრაფოდ წამოსულიყო ჩვენს სამშობლოზე
დიდძალი ლაშქრით, წყეულ სიმონთან ერთად. |
|
|
| 6 |
განაცხადა, რომ მეფის ბრძანების თანახმად არის მოსული,
რათა საგანძურიდან კერძო პირთა ქონება წაიღოს. |
|
|
| 7 |
ამ სიტყვამ აღაშფოთა ხალხი, ისინი შეეწინააღმდეგენ
აპოლონიოსს; მათი აზრით, ეს გაძარცვა იქნებოდა იმათი, ვინც წმიდა საგანძურს
მიაბარეს თავიანთი ქონება; და ისინი არასგზით არ დათმობდნენ მას. |
|
|
| 8 |
მაშინ აპოლონიოსი მუქარით დაიძრა ტაძრისაკენ. |
|
|
| 9 |
ხოლო მღვდლები ქალებთან და ბავშვებთან ერთად ტაძარში
ევედრებოდნენ ღმერთს, რათა დაეფარა მას ხელყოფისგან ეს წმიდა ადგილი. |
|
|
| 10 |
და როცა ჯარის თანხლებით ამოვიდა აპოლონიოსი განძის დასატაცებლად, გამოჩნდნენ ცით
მომავალი, ცხენზე ამხედრებული ანგელოზები ელვარე იარაღით ხელში, დიდი შიშისა და
ზარის მომგვრელნი. |
|
|
| 11 |
მაშინ დაემხო ცოცხალ-მკვდარი აპოლონიოსი ტაძრის საერთო
ეზოში, იწვდიდა ზეცისკენ ხელებს და აცრემლებული ევედრებოდა ებრაელებს,
ელოცათ მისთვის ზეციური მხედრობის მოსალმობიერებლად. |
|
|
| 12 |
ამბობდა, სიკვდილის ღირსი ცოდვა ჩავიდინე, და გადავრჩი, ამ კურთხეულ ადგილს მთელი
ხალხის წინაშე განვადიდებო. |
|
|
| 13 |
ამ სიტყვებით შეძრულმა ონია მღვდელმთავარმა თუმცა იჭვნეულად, მაგრამ მაინც ილოცა
მისთვის, რათა სელევკოსი დარწმუნებულიყო, რომ აპოლონიოსი ადამიანურმა მუხანათობამ
კი არ დაამხო, არამედ ღვთიურმა სამართალმა. |
|
|
| 14 |
სასწაულით გადარჩენილი აპოლონიოსი უკან გამობრუნდა, მეფისთვის რომ მოეხსენებინა
მომხდარი. |
|
|
| 15 |
სელევკოს მეფე რომ გარდაიცვალა, ხელმწიფება მიიღო მისმა
ძემ - ანტიოქოს ეპიფანემ, თავხედმა და სასტიკმა ადამიანმა. |
|
|
| 16 |
მან გადააყენა მღვდელმთავრის თანამდებობიდან ონია და დანიშნა ონიას ძმა, იასონი. |
|
|
| 17 |
რომელსაც მღვდელმთავრობის საფასურად ყოველწლიურად
სამიათას ექვსას სამოცი ტალანტი უნდა ეძლია მისთვის. |
|
|
| 18 |
ამგვარად, უბოძა მან იასონს მღვდელმთავრობა და ხალხის
წინამძღოლობა. |
|
|
| 19 |
ააცდინა იასონმა სწორ გზას ხალხი და ყოველგვარი
ურჯულოებით განაგებდა საზოგადო საქმეებს. |
|
|
| 20 |
არა მხოლოდ გიმნაზიონი აშენდა ჩვენი სამშობლოს მთაზე,
არამედ სატაძრო სამსახურიც კი გაუქმდა. |
|
|
| 21 |
გაუწყრა ხალხს ამის გამო ღვთიური სამართალი და ანტიოქოსი
გამოალაშქრებინა მათზე. |
|
|
| 22 |
რადგან, როცა პტოლემეოსს ეომებოდა ეგვიპტეში, გაიგო, რომ
ხალხში ცრუ ხმები გავრცელდა, მოკვდაო ანტიოქოსი, და რომ მისი სიკვდილის
ამბავი დიდი სიხარულით მიიღეს იერუსალიმელებმა. ამიტომაც მაშინვე
გამოილაშქრა მათზე. |
|
|
| 23 |
და როცა დაარბია ისინი, განკარგულება გასცა სიკვდილით
დაესაჯათ ნებისმიერი მოქალაქე, ვინც მამა-პაპის რჯულის დამცველი
აღმოჩნდებოდა. |
|
|
| 24 |
მაგრამ ვერანაირი განკარგულებით ვერ აიძულა ხალხი
მშობლიური რჯულისადმი მორჩილება დაერღვიათ; პირიქით, დარწმუნდა, რომ
არაფრად მიიჩნევდნენ ისინი მეფის მუქარასა და სასჯელებს. |
|
|
| 25 |
დედებს თავიანთი შვილების წინდაცვეთის გამო ჩვილებთან
ერთად კლდიდან ისროდნენ, მაგრამ მაინც არ არღვევდნენ ამ რჯულს, თუმცა
წინასწარ იცოდნენ, რა სასჯელიც მოელოდათ. |
|
|
| 26 |
რაკი არად ჩააგდო ხალხმა მეფის განკარგულებანი, მან
დაიფიცა, რომ თავისი ხელით იძულებით შეაჭმევდა თითოეულ მათგანს უსურმაგის
ხორცს და იუდაელობას დააგმობინებდა. |
|
|
