| 1 |
მბრძანებლის შეგონებებზე ამ პასუხისათვის მცველებმა ძალით მიათრიეს ელეაზარი
საწამებელ იარაღებთან. |
|
|
| 2 |
ჯერ შესამოსელი შემოაძარცვეს მოხუცს, ყოველი სიკეთითა და
ღვთისმოსაობით შემკობილს. |
|
|
| 3 |
შემდეგ ყოველი მხრიდან დაუშინეს მას შოლტები. |
|
|
| 4 |
ხოლო მის წინ მაცნე გაჰყვიროდა: დაემორჩილეთ მეფის
ბრძანებებსო! |
|
|
| 5 |
დიდსულოვანი და კეთილშობილი ელეაზარი კი, როგორც
ჭეშმარიტი ელეაზარი, შეუძვრელი იყო, თითქოს სიზმარში ეწამებაო. |
|
|
| 6 |
მოხუცს თვალები მაღლა, ზეცისკენ ჰქონდა აპყრობილი, მისი
ხორცი კი შოლტებით იფლითებოდა, სისხლი ღვარად სდიოდა დასერილ ფერდებზე. |
|
|
| 7 |
თუმცა მიწაზე ეგდო, რადგან სხეულს აღარ შეეძლო წამების
ატანა, მისი გონება მტკიცე და შეურყეველი იყო. |
|
|
| 8 |
ვიღაც სასტიკი ჯარისკაცი ფერდებში წიხლის ცემით
წამოგდებდა ხოლმე ფეხზე, რომ ისევ ცემით მიწაზე დაეგდოთ. |
|
|
| 9 |
მაგრამ მოთმინებით იტანდა ტკივილს და, ძალადობის
არადჩამგდები, უძლებდა ტანჯვა-წამებას. |
|
|
| 10 |
მოხუცმა ღირსეული ათლეტის მსგავსად, თუმცა ნაცემი იყო, სძლია თავის მტანჯველებს. |
|
|
| 11 |
სახეზე ოფლმდინარი და სულთმობრძავი თავის მტანჯველებსაც
კი აოცებდა სულის სიმტკიცით. |
|
|
| 12 |
მაშინ, არ ვიცი, მისი ხანდაზმული ასაკის გამო შეიძრა სიბრალულით, |
|
|
| 13 |
არ ვიცი, მისი ნაცნობი იყო და მისი თანაგრძნობა სურდა, თუ მისმა მოთმინებამ გააოცა,
მეფის ერთი მხლებელთაგანი მივიდა მასთან და უთხრა: |
|
|
| 14 |
რად იღუპავ ასე უგუნურად თავს, ელეაზარ? |
|
|
| 15 |
ჩვენ ხომ შენ დიდებულ საჭმელს გთავაზობთ; დათანხმდი,
იქნებ გასინჯო ღორის ხორცი და გადაირჩინე თავი. |
|
|
| 16 |
ხოლო ელეაზარმა, თითქოს ამ რჩევამ უფრო გაამწარაო, წამოიყვირა: |
|
|
| 17 |
ნუ ვიფიქრებთ, აბრაამის ძენო, ასე ცუდად, თითქოს აქ
სულმოკლეობის გამო ჩვენთვის შეუფერებელი წარმოდგენა იყოს გამართული. |
|
|
| 18 |
უგუნურება ის იქნებოდა, რომ ახლა შევცვლილიყავით, როცა
ხანდაზმულობას მართალი ცხოვრებით მივაღწიეთ და აქამდე ღვთის დიდებას რჯულის
თანახმად ვინახავდით, |
|
|
| 19 |
და უღვთობის ნიმუშად მოვვლენოდით ახალგაზრდობას და
უწმიდურთმჭამელობის მაგალითი შევქმნილიყავით. |
|
|
| 20 |
სამარცხვინო იქნება, თუ მცირედი დროით სიცოცხლე
გავიხანგრძლივეთ და ამ ხნის მანძილზე ქვეყანამ დაგვცინა სულმოკლეობის გამო, |
|
|
| 21 |
და ჩვენმა მტარვალმაც კი შეგვიზიზღა, რომ ვერ დავიცავით
ჩვენი ღვთიური რჯული. |
|
|
| 22 |
დაე, ღირსეულად შევხვდეთ სიკვდილს ჩვენი რჯულისათვის,
აბრაამის ძენო! |
|
|
| 23 |
აბა, ნუღარ აყოვნებთ, მტარვალის მცველნო! |
|
|
| 24 |
როცა დაინახეს, რომ იგი ასე მხნედ შეხვდა განსაცდელს და
რომ მათმა სიბრალულმა არ შეცვალა, მცველებბა იგი კოცონთან მიიყვანეს. |
|
|
| 25 |
რაღაც უკეთური მანქანებით აღგზნებულ ცეცხლში შეაგდეს და თან რაღაც საზიზღარი სითხე
ჩააღვარეს ნესტოებში. |
|
|
| 26 |
მან კი, თითქმის ძვლებამდე დამწვარმა, უკვე გონსაც რომ
კარგავდა, ღვთის მიმართ აღაპყრო თვალები და თქვა: |
|
|
| 27 |
შენ უწყი, ღმერთო, შემეძლო მეხსნა თავი, მაგრამ
რჯულისთვის ვკვდები ცეცხლის მორევში. |
|
|
| 28 |
შეიწყალე შენი ხალხი და საკმარისი იყოს მათთვის ჩვენი
სასჯელი. |
|
|
| 29 |
ჩემი სისხლით განწმიდე ისინი და მათი სულის სანაცვლოდ
მიიბარე ჩემი სული. |
|
|
| 30 |
ესა თქვა წმიდა კაცმა და წამებაში ღირსეულად დალია სული,
გონებით დაითმინა რა სასიკვდილო წამებანი რჯულის გულისთვის. |
|
|
| 31 |
ამგვარად, ეჭვი არ არის, რომ ვნებათა მბრძანებელია
ღვთისმოსავი გონება. |
|
|
| 32 |
რადგან ვნებებს რომ დაეძლია გონება, მაშინ მათ
მბრძანებლობას დავადასტურებდით. |
|
|
| 33 |
მაგრამ ახლა ვნებებზე რომ გაიმარჯვა გონებამ, ჯეროვნად
მას უნდა მივანიჭოთ უპირატესობა. |
|
|
| 34 |
მართებულიცაა, ვაღიაროთ ძლიერება გონებისა, რომელიც
სძლევს, რა სასაცილოდაც უნდა მოგვეჩვენოს, გარედან თავსმოხვეულ ტანჯვას. |
|
|
| 35 |
მე იმასაც ვმოწმობ, რომ მარტო ტანჯვას კი არ სძლევს
გონება, არამედ სიამეთაც სძლევს იგი და მათ წინაშეც არ იხევს უკან. |
|
|
