| |
|
|
სიძე ეტყჳს სძალსა სულისა თჳსისათჳს:
|
| 1 |
მე ვარ ნარგიზი შარონისა და ღელეთა შროშანი.
|
1 |
სიძე ეტყჳს სძალსა სულისა თჳსისათჳს: მე - ყუავილი ველისაჲ და შროშანი ღელეთაჲ. |
| 2 |
როგორც შროშანი ეკალთა შორის, ასეა სატრფო ჩემი ასულთა
შორის! |
2 |
და ვითარცა შროშანი შორის ეკალთა, ესრეთ არს მახლობელი
ჩემი შორის ასულთა; |
| 3 |
როგორც ხე ვაშლისა ტყიურ ხეთა შორის, ასეა მეტრფე ჩემი
ჭაბუკთა შორის! მის ჩრდილში ჯდომა მიყვარდა და ვზივარ კიდეც, ნაყოფი მისი
ეტკბო ჩემს სასას. |
3 |
სძალი რტყჳს სიძესა: ვითარცა ვაშლი შორის ხეთა
მაღნარისათა, ესრეთ არს ძმისწული ჩემი შორის ძეთა. საგრილსა ქუეშე მისსა
გულმან მითქუა და დავჯედ; და ნაყოფი მისი ტკბილ არს სასასა ჩემსა. |
| 4 |
შემიყვანა მან ღვინის სახლში და აღმართა ჩემზე სიყვარულად
თავის ალამი. |
4 |
ქალწულთა ეტყჳს სძალი: შემიყვანეთ მე სახლსა ღჳნისასა,
განაწესეთ ჩემ ზედა სიყუარული, |
| 5 |
გამამაგრეთ ღვინით, გამაგრილეთ ვაშლებით, რადგან
დავსნეულდი სიყვარულისგან. |
5 |
დამამტკიცეთ მე ნელსაცხებელთა მიერ, გარემომასხთ მე
ვაშლი, რამეთუ დაწყლულ ვარ მე სიყუარულითა. |
| 6 |
ნეტავ თავქვეშ მედოს მისი მარცხენა და მარჯვენა მეხვეოდეს
მისი! |
6 |
მარცხენე მისი თავსა ჩემსა და მარჯუენემან მისმან
შემიწყნაროს მე. |
| 7 |
გაფიცებთ თქვენ, ასულნო იერუსალიმისა, ველის ნიამორებს და
ირმებს გაფიცებთ, არ გააღვიძოთ, არ აღძრათ სიყვარული, ვიდრემდის თავად არ
ინებოს. |
7 |
სძალი ეტყჳს ქალწულთა: გაფუცებ თქუენ, ასულნო
იერუსალიმისანო, ძალთა და სიმტკიცეთა აგარაკისათა, უკუეთუ აღსდგეთ და
განაღჳძოთ სიყუარული, ვიდრემდიცა ინებოს. |
| 8 |
აჰა, გაისმის ხმა ჩემი მეტრფისა, აჰა, მოდის იგი, მორბის
მთებზე, მოხტის ბორცვებზე. |
8 |
ესმა ჴმაჲ სიძისა და იტყჳს: ჴმაჲ ძმისწულისა ჩემისა: აჰა,
ესერა, ესე მოვალს ვლდომით მთათა ზედა და მორბის ბორცუთა. |
| 9 |
ვამსგავსე მეტრფე ჩემი ნიამორს ანუ ირმის ნუკრს. აჰა,
დგას იგი ჩვენს ზღუდის უკან, სარკმელში იჭვრიტება და ილანდება ცხაურებს
შორის. |
9 |
მსგავს არს ძმისწული ჩემი ქურციკსა, ანუ ნუკრსა ირმისასა
მთათა ზედა ბეთელისათა. სძალმან მოსცა სასწაული სიძისა მიერ ქალწულთა და
თქუა: აჰა, ესერა, ესე დგას უკუანა ზღუდესა ჩუენსა, და იხედავს სარკუმლით
გამო და გარდმოხედავს არდაბაგთაჲთ. |
| 10 |
მომიგებს მეტრფე ჩემი და მეტყვის: ადექი, სატრფოვ ჩემო, მშვენიერო ჩემო, და წამოდი! |
10 |
მომიგებს ძმისწული ჩემი და მეტყჳს: აღდეგ, მოვედ,
მახლობელო ჩემო, შუენიერო ჩემო, ტრედო ჩემო. |
| 11 |
რადგან აჰა, მიიწურა ზამთარი, ჟამი ნიაღვრისა გრდახდა,
თავისთვის წავიდა. |
11 |
რამეთუ, აჰა, ესერა, ზამთარი წარჴდა და წჳმა დასცხრა და წარვიდა გზასა თჳსსა. |
| 12 |
ყვავილები დაჩნდნენ მიწის პირზე, ჟამი გალობისა მოიწია და ხმა გვრიტისა ისმის ჩვენს
მხარეში. |
12 |
და ყუავილი გამოჩნდა ქუეყანასა ჩუენსა, ჟამი სხლვისაჲ მოიწია, ჴმაჲ გურიტისაჲ ისმა
ქუეყანასა ჩვენსა. |
| 13 |
ლეღვმა გამოიღო თავისი ყვავილი, ვაზის ყვავილი სურნელებით
ფშვენს. ადექი, სატრფოვ ჩემო, მშვენიერო ჩემო, და წამოდი! |
13 |
ლეღუმან გამოუტევა გაგაჲ თჳსი, ვენაჴნი ყუავიან, მოსცეს სულნელებაჲ თჳსი. აღდეგ,
მოვედ, მახლობელო ჩემო, შუენიერო ჩემო, ტრედო ჩემო, |
| 14 |
შენ, ჩემო მტრედო, შეხიზნულო ხეობის კლდეთა შორის!
მიჩვენე პირი შენი, მასმინე ხმა შენი! რადგან ტკბილია ხმა შენი და პირი
შენი - მშვენიერი. |
14 |
მოვედ თავით შენით, ტრედო ჩემო, საგრილსა ქუეშე კლდისასა, მახლობელად ზღუდისა,
მაჩუენე მე პირი შენი და მასმინე მე ჴმაჲ შენი, რამეთუ ტკბილ არს ჴმაჲ შენი სმენად
და პირი შენი შუენიერ. |
| 15 |
დაგვიჭირეთ პატარა მელიები, ვენახთა მომსპობი, რადგან
ჰყვავის ვენახები ჩვენი. |
15 |
ქალწულნი ეტყჳან სიძესა: მიპყრენით ჩუენ მელნი მცირნი, განმრყუნელნი ვენაჴთანი და
ვენაჴნი ჩუენნი ყუავიან. |
| 16 |
ჩემი მეტრფე ჩემია და მე მისი ვარ, ის მწყემსავს შროშანთა
შორის! |
16 |
სძალი ეტყჳს: ძმისწული ჩემი ჩემდა და მე - მისა, რომელი ჰმწყსი შროშანთა შორის. |
| 17 |
ვიდრეღა სუნთქავს დღე და ჩრდილნი იძვრიან, მოიქეც,
ემსგავსე, მეტრფევ ჩემო, ნიამორს, ანუ ირმის ნუკრს, ნაპრალოვან მთებზე
მოარულთ! |
17 |
ვიდრემდის წარჴდეს დღე და მოადგენ აჩრდილნი, მოიქეც და ემსგავსე შენ, ძმისწულო
ჩემო, ქურციკსა, ანუ ნუკრსა ირმისასა მთათა ზედა ღელოვანთა. |
