| 1 |
შევიდნენ ეკბატანაში და მიადგნენ რაღუელის სახლს. სარა გამოეგება მათ და მიესალმა,
მათაც სალამი უთხრეს და სახლში შეუძღვა მათ.
|
1 |
და ვითარცა მოვიდეს იგინი ეკბატანად და მიიწივნეს ჰრაგუელისსა, პოვეს იგი
მჯდომარე კართა წინაშე ეზოსათა, და მოიკითხეს იგი და მანცა მოიკითხნა იგინი და
ჰრქუა მათ: ძმანო, მშჳდობით შემოხუედით სახლსა ძმისა თქუენისასა! და ვითარცა შევიდა
სახიღ
|
| 2 |
უთხრა რაღუელმა ყადნას, თავის ცოლს: როგორ ჰგავს ეს
ყმაწვილი ტობითს, ჩემს ნათესავს. |
2 |
და ჰრქუა ჰრაგუელ ანეს, ცოლსა თჳსსა; ვითარ ესე ჭაბუკი
ჰგავს ტობის, ძმასა ჩემსა? |
| 3 |
ჰკითხა მათ რაღუელმა: საიდან ხართ, ძმებო? მიუგეს:
ნაფთალიანები ვართ, ნინევეში გადასახლებულთაგან. |
3 |
ჰკითხვიდა მას ანნა და ჰრქუა: ვინანი ხართ თქუენ, ძმანო?
ხოლო მათ თქუეს: ნინევით, ნატყუენავისაგანნი ძეთაგან ნეფთალიმისნი. |
| 4 |
უთხრა მათ: იცნობთ, ტობითს, ჩვენს ძმას? მათ კი მიუგეს:
ვიცნობთ. |
4 |
და ანე ჰრქუა მათ: იცით ტობი, ძმა ჩუენი? ხოლო მათ თქუეს:
ვიცით. |
| 5 |
ჰკითხა: ჯანმრთელადაა? მათ მიუგეს: ცოცხალია და
ჯანმრთელი. ხოლო ტობიამ თქვა: მამაა ჩემი. |
5 |
და თქუა: ცოცხლებით არს: და უთხრა ტობი, ვითარმედ მამა
მისი არს. |
| 6 |
წამოდგა ფეხზე რაღუელი, გადაჰკოცნა და დალოცა იგი, უთხრა:
ო, კეთილო და ღირსეული კაცის შვილო. რომ გაიგო ტობითის დაბრმავების ამბავი,
შეწუხდა და ატირდა. |
6 |
და აღდგა რაგუელ და ამბორს-უყო მას, ტიროდა. |
| |
|
7 |
და ჰრქუა: კურთხეულ იყავ შენ, შვილო კაცისა კეთილისა და
სახიერისაო, ჵ დიდთა ბოროტულ, რამეთუ დაბრმა კაცი მართალი, რომელი იქმოდა
მოწყალებასა. და შეიტკბო ძე ძმისა თჳსისა და ტიროდა ქედსა მისსა ზედა და
ამბორს-უყოფდა მას. |
| 7 |
ტიროდა ყადნაც, მისი ცოლი და სარა, ასული მისი.
გაუმასპინძლდნენ ტობიას საკადრისად. |
8 |
და ანეცა, ცოლი მისი, და სარა, ასული მისი, ტიროდეს და
შეიწყნარნეს იგინი გულსმოდგინედ. |
| 8 |
დაუკლეს ცხვარი და დიდებული სუფრა გაუმზადეს. |
9 |
და შემდგომად ზრახვათასა რაგუელ უთხრა. დაკლეს ვერძი და
იბანნეს და ღასხდეს სერობად. |
| 9 |
უთხრა ტობიამ რაფაელს: ძმაო ყაზარია, უთხარი რაღუელს,
მომათხოვოს სარა, ჩემი და. |
10 |
და თქუა ტობია: არა ვჭამო, არცა ვსუა, ვიდრემდის
დაამტკიცო სიტყაჲ ჩემთჳს, |
| 10 |
გაიგონა ეს სიტყვა რაღუელმა და უთხრა ყმაწვილს: ჭამე და სვი, და გაიხარე. შენ
შეგფერის ჩემი შვილის თხოვა. მაგრამ გეტყვი სიმართლეს.
|
11 |
ვითარცა ესმა სიტყუანი ესე რაგუელს, შეშინდა ამისთჳს, რამეთუ შემთხუეოდა შჳდთა
მათ ქმართა მისთა, რომელნი მის თანა შესულ იყუნენ, და ეშინოდა ამისიცა, რათა არა
ეყოს მასცა. ამა ეჭჳსათჳს არარა სიტყუაჲ მიუგო.
|
| 11 |
შვიდ ქმარს იყო მითხოვებული და ვინც კი მიეკარებოდა მას,
იმავე ღამეს კვდებოდა. ახლა კი გაიხარე. |
|
|
| |
|
12 |
და მიუგო ანგელოზმან მას და ჰრქუა: ნუ გეშინინ მისა
მიცემად ამისთჳს, რომელ ვინათგან შიში აქუს ღმრთისა. ამისა ჯერ-არს
მიყვანება ასულისა შენისა. ამისთჳს სხუათა ქმართა ვერ უძლეს შეხებად. |
| |
|
13 |
და ჰრქუა მას რაგუელ: მიმიცემიეს იგი შენდა სჯულისაებრ,
რამეთუ ძმა ხარ ქალისა, და შენი არს. |
| 12 |
უთხრა ტობიამ: საჭმელს არ მივეკარები, ვიდრე არ
მოილაპარაკებთ და თანხმობას არ მომცემთ. თქვა რაღუელმა: ახლავე წაიყვანე
იგი რჯულისამებრ. შენ ხარ მისი ძმა და შენია იგი. მოწყალე ღმერთმა
მოგმადლოთ ყოველავე სიკეთე. |
14 |
და მრწამს, რამეთუ ამისთჳს მოუვლინებიხარ. რათა შეერთდეთ
თჳსსავე ტომთა სჯულისაებრ მოსესისა. |
| 13 |
მოუხმო სარას, თავის ასულს და დაიჭირა მისი ხელი, მისცა
ქალი ტობიას ცოლად და თქვა: აჰა, მოსეს რჯულისამებრ მიიღე იგი და მიიყვანე
მამაშენთან. და დალოცა ისინი. |
15 |
მოუწოდა სარას, ასულსა თჳსსა, და ეპყრა ჴელი მისი და
მისცა იგი ტობიას ცოლად და ჰრქუა: აჰა, სჯულისაებრ მოსესსა მიიყვანე ესე
მამისა შენისა თანა. და აკურთხნა იგინი. |
| 14 |
მოუხმო ყადნას, თავის ცოლს, აიღო წიგნი, დაწერა პირობა და
დაბეჭდა. |
16 |
და მოუწოდა დედასა მისსა და ჰრქუა გამოღება წიგნისა და
დაწერა წიგნი შერთვისა, რათა მისცეს იგი მას ცოლად სამართლისაებრ სჯულისა
მოსესისა. და მოიღო მან, დაწერა და დაბეჭდა. |
| |
|
17 |
და მაშინ ჭამეს და სვეს და იხარებდეს წინაშე ღმრთისა. |
| 15 |
მოუხმო რაღუელმა ყადნას, თავის ცოლს, და უთხრა: დაო,
გაამზადე სხვა საძინებელი და შეიყვანე ასული. |
18 |
და ჰრქუა რაგუელ ანეს, ცოლსა თჳსსა: მზა-ყავ საუნჯე სხუაჲ
და შეიყვანე ასული ჩუენი მუნ. |
| 16 |
ასე გააკეთა ყადნამ, როგორც ეთქვა მას, და შეიყვანა იგი
საძინებელში, და ატირდა. მიიღო ცრემლი თავისი ასულისა და უთხრა: |
19 |
და მან ყო ეგრე და შეიყვანა იგი სასუენებელსა მას და
შეიტკბო იგი, ტიროდა |
| 17 |
გამაგრდი შვილო, მეუფე ცისა და მიწისა მოგანიჭებს შენ
წყალობას ამ შენი დარდის სანაცვლოდ. გამაგრდი, შვილო. |
20 |
და თქუა: ნუ გეშინინ, ასულო! ყავნ ღმერთმან ცათამან ამას
ღამესაწყალობა და მოგხედენ შენ და მოგეცინ შენ სიხარული მწუხარებისა მის
წილ შენისა პირველისა. |
