ღირსი მამა სიმეონ მესვეტე (459)

კაპადოკიის ქვეყანაში, სოფელ სისანში, ცხოვრობდა ქრისტიანი ცოლ-ქმარი სუსოტიონი და მართა. ღმერთმა მათი შეუღლება ვაჟის მიცემით აკურთხა, რომელსაც სიმეონი დაარქვეს და ქრისტიანული წესის მიხედვით ნათლობის საბანელით განბანეს. ყრმა არა წიგნების კითხვით, არამედ უბრალოდ და უბოროტოდ იზრდებოდა, მაგრამ ღვთის სიბრძნე ხშირად სწორედ უბრალო ადამიანებში მკვიდრდება და მათ თავის იარაღად ირჩევს, რათა ამსოფლიური სიბრძნე შეარცხვინოს. როცა სიმეონს ჩვიდმეტი წელი შეუსრულდა, მეტყველ ცხოვართა მომავალი მწყემსი (1), მამის ცხვრის ფარას დაუდგა მწყემსად. იაკობის, მოსესა და დავითის მსგავსად, რომელნიც ასევე ცხვრებს მწყემსავდნენ და ღვთაებრივი გამოცხადების ღირსნი გახდნენ, ღმერთმა სიმეონსაც მოუწოდა. ერთხელ ზამთარში, იმის გამო, რომ დიდი თოვლი მოვიდა, რამდენიმე დღის განმავლობაში ცხვარი საძოვარზე ვერ გარეკეს. რაკი საქმისაგან მოიცალა, ნეტარი ყმაწვილი დედ-მამას ეკლესიაში გაჰყვა. ყოველივეს, რაც ეკლესიაში იგალობეს და წაიკითხეს, სიმეონმა დიდი ყურადღების მოუსმინა, მოუსმინა ასევე წმიდა სახარებასაც, რომელიც ღატაკებს, მტირალებს, მშვიდთა და გულით წმიდათა ნეტარებს უწოდებს. მან გვერდით მდგომ პატიოსან ბერ ჰკითხა, რას ნიშნავდა ეს სიტყვები. ღვთის სულით დამოძღვრილმა ბერმა სიმეონს ახსნა დაუწყო და დიდხანს ასწავლიდა, აჩვენებდა რა გზას სულით სიგლახაკისა, სიწმიდისა, ღვთის სიყვარულისა და სათნოებით აღსავსე ცხოვრებისაკენ. ბერის შეგონებათა კეთილი თესლი კეთილ ნიადაგზე დაეცა, რადგან სიმეონის სულში მაშინვე ღვთისკენ გულმოდგინე სწრაფვა და მტკიცე სურვილი დაიბადა, დადგომოდა ვიწრო ბილიკს, რომელსაც მასთან მივყავართ. მან გადწყვიტა დაუყოვნებლივ დაეტოვებინა ყველა და მხოლოდ თავისი სურვილის აღსრულებისათვის ეზრუნა. სიმეონმა პატიოსან ბერს თაყვანი სცა, სასარგებლო სწავლებისათვის მადლობა შესწირა და უთხრა:

- შენ ჩემთვის ახლა დედაცა ხარ და მამაც, მასწავლებელი კეთილი საქმეებისა და წინამძღვარი ჩემი გადარჩენისა.

ამის შემდეგ იგი მაშინვე გამოვიდა ეკლესიიდან და ისე რომ შინ არ შეუვლია, ლოცვისთვის შესაფერი ადგილას განმარტოვდა. აქ იგი მკლავებგაშლილი დაეცა მიწაზე მსგავსად ჯვარისა (2) და ღმერთს ტირილით ევედრებოდა ეჩვენებინა გზა ხსნისა. დიდხანს იწვა ასე და ლოცულობდა. ბოლოს ჩაეძინა და ძილში ასეთი ჩვენება იხილა: რომელიღაცა შენობისათვის თხრილს თხრიდა და აი, მოესმა ხმა, რომელიც ეუბნება: „უფრო ღრმად ამოთხარე!“ დაიწყო უფრო ღრმად ამოთხრა. როცა იფიქრა, რომ საკმარისი იყო, გაჩერდა, მაგრამ ისევ მოესმა ხმა, რომელიც კიდევ უფრო ღრმად ამოთხრას უბრძანებდა. მან თხრა განაგრძო და როცა ისევ შეჩერდა, იმავე ხმამ მესამედ უბრძანა გაეგრძელებინა დაწყებული საქმე. ბოლოს მან გაიგონა:

- შეჩერდი. ახლა უკეთუ შენობის აგება გსურს, ააგე, მაგრამ გულმოდგინედ იშრომე, რადგან გარეშე შრომისა ვერაფერს მიაღწევ. ეს სასწაულებრივი ხილვა თავად სიმეონზე ახდა. თავისი ღრმა მორჩილებით მან საკუთარი თავისა და სხვის სრულყოფას ისეთი საფუძველი დაუდო, რომ მისი სათნოებანი და ღვაწლი თითქოს კაცობრივ ბუნებაზე მაღლა იდგა. (3)

ამ ხილვის შემდეგ იგი წამოდგა და თავის მშობლიურ მხარეში ერთ-ერთ მონასტერს მიაშურა. ამ მონასტრის წინამძღვარი ნეტარი ტიმოთე იყო. სიმეონი მონასტრის ჭიშკართან მიწაზე დაეცა და ითმენდა რა შიმშილსა და წყურვილს, ასე იწვა შვიდი დღე. მერვე დღეს მონასტრიდან იღუმენი გამოვიდა და სიმეონს გამოჰკითხა: საიდან იყო, სად მიდიოდა, რა ერქვა, ხომ არ ჰქონდა ჩადენილი რაიმე ბოროტება და ბატონებისაგან გამოქცეული მონა ხომ არ იყო. სიმეონი ფეხებში ჩაუვარდა იღუმენს და ტირილით უთხრა:

- არა მამაო, მე ამათთაგანი არა ვარ, ბოროტება არავისთვის მიმიყენებია, არამედ მსურს ღმერთს გულმოდგინედ ვემსახურო; შემიწყალე მე ცოდვილი. მომეცი ნება მონასტერში შემოსვლისა, რათა ყველას მსახური ვიყო.

მიხვდა რა რომ იგი ღვთისაგან იყო მოწოდებული, იღუმენმა ხელი მოჰკიდა, მონასტერში შეიყვანა და ძმებს უთხრა:

- ასწავლეთ ამას ბერული ცხოვრება და მონასტრის წესები.

დამკვიდრდა რა მონასტერში, სიმეონი ყველას უსიტყვოდ ემორჩილებოდა და ემსახურებოდა. მოკლე დროში მან მთელი ფსალმუნი ზეპირად ისწავლა. თვრამეტი წლის ასაკში იგი უკვე ბერად აღიკვეცა და მალე მკაცრი ცხოვრებით მონასტრის ყველა ბერს გადააჭარბა. ასე რომ, თუ ძმათაგან ერთნი საზრდოს დღეში მხოლოდ ერთხელ იღებდნენ, ხოლო სხვანი - სამ დღეში ერთხელ, იგი მთელი კვირის მანძილზე პირს არაფერს აკარებდა.

მშობლები ორი კვირის მანძილზე ეძებდნენ სიმეონს, მაგრამ ვერ იპოვეს, რადგან ღმერთმა დამალა იგი. ბევრი იტირეს მთა თავიანთი შვილის გამო და მისი გაუჩინარება ისე ძლიერ განიცადეს, რომ მამა დარდისაგან მოკვდა, სვიმეონმა კი მამად ღმერთი შეიძინა და თავისი თავი ჭაბუკობიდანვე მთლიანად მას მიუძღვნა.

სვიმეონი სხეულს ისე აძაბუნებდა, რომ წინამძღვარი შეშინდა, სხვებს, უფრო სუსტებს, არ მიებაძათ მისთვის და თავის მკვლელები არ გამხდარიყვნენ. ამიტომ მან სიმეონს მონასტრიდან წასვლა უბრძანა. მონასტრის დატოვების შემდეგ სიმეონმა უდაბნოსა და მთებში ბევრი იხეტიალა, სანამ ბოლოს ერთი დამშრალი ჭა არ იპოვა, რომელშიც ქვეწარმავლები ბინადრობდნენ. იგი ამ ჭაში ჩავიდა და ღმერთს აქედან ევედრებოდა.

რამდენიმე ხანი რომ გავიდა, იღუმენმა ღამით ჩვენება ნახა, თითქოს მონასტერს იარაღასხმული ხალხი შემორტყმოდა, რომლებსაც ხელში სანთლები ეჭირათ და ყვიროდნენ:

- სადაა სიმეონი, მონა ღვთისა? გვიჩვენეთ იგი, ვინც ღმერთსა და ანგელოზებს ასე ესათნოება. თუ არ გვიჩვენებთ, თქვენც გადაგწვავთ და თქვენს მონასტერსაც. სიმეონი ყველა თქვენგანზე მაღლა დგას და ღმერთი მის მიერ მრავალ სასწაულს მოახდენს დედამიწაზე.

დილით იღუმენმა თავისი საზარელი ხილვა ძმებს მოუთხრო და ამცნო რა საშინელება გადაიტანა სიმეონის გამო. მის მოსაძებნად მან ძმები ყველგან დაგზავნა და თვითონაც გაემართა. იღუმენი რამდენიმე ძმასთან ერთად უდაბნოსა და გამოქვებულებში დადიოდა და მოღვაწეს ეძებდა. მალე იგი მწყემსებს შეხვდა, რომელნიც ცხვრის ფარას ედგნენ და მათგან შეიტყო, რომ სიმეონი ცარიელ ჭაში იმყოფებოდა. იღუმენი სწრაფად გაეშურა ჭისაკენ და სიმეონს ჩასძახა:

- აქა ხარ, მონავ ღვთისაო?

- დამტოვეთ, წმიდა მამებო, - უპასუხა სიმეონმე. ცოტაღა დამრჩა ვიდრე სულს უფალს გადავმცემდე. სული ჩემი დაუძლურდა, რადგან განვარისხე მე უფალი.

მაგრამ ბერებმა იგი ძალით ამოიყვანეს ჭიდან და მონასტერში მიიყვანეს. რამდენიმე ხნის შემდეგ ნეტარი სიმეონი მოანსტრიდან ფარულად წავიდა და კვლავ უდაბნოსა და მთებში დახეტიალობდა. წარემართებოდა რა სულითა ღვთისათა, ბოლოს იგი სოფელ ტალანისის ახლოს მდებარე მთაზე ავიდა, სადაც კლდეში გამოკვეთილი კელია იპოვა და იქ ჩაიკეტა.

ამ კელიაში მან სამი წელი დაჰყო. ერთხელ მან გაიხსენა თუ მოსემ და ილიამ ორმოცი დღე როგორ იმარხულეს (გამოსვ. 24, 18; 19, 8) და თავისი თავის ასეთივე მარხვით გამოცდა მოისურვა. ამ დროს ტალანისში იმ მხარის ეპისკოპოსი, სახელად ვასი, ჩამოვიდა, რომელიც ეკლესიათა მოსანახულებლად სოფლებსა და ქალაქებში დადიოდა. ნეტარ სიმეონზე რომ მოისმინა, ეპისკოპოსი მასთან მივიდა. სიმეონი შეევედრა, რომ მისი კელიის კარები ორმოცი დღის მანძილზე დაეკეტათ და არავითარი საჭმელი არ მიეცათ, მაგრამ ეპისკოპოსი არ დაეთანხმა:

- არ შეიძლება, - თქვა მან, - რომ ადამიანმა უზომო მარხვით მოიკლას თავი, რადგან ეს უფრო ცოდვაა, ვიდრე სათნოება.

- მაშინ მამაო, მხოლოდ წყალი და პური დამიდგი, რათა თუ აუცილებელი იქნება სხეულის საჭმლით განმტკიცება შემეძლოს. - სთხოვა ღირსმა მამამ.

ვასი ასეც მოიქცა: კელიაში პური და წყალი დაუდგა, კარებზე ლოდები ააფარა და თავისი გზით გაეშურა. გავიდა თუ არა ორმოცი დღე, მან წმიდანს ისევ მიაკითხა, ქვები გადააგორა, კარები გააღო და კელიაში შევიდა. წმინდანი, ვითარცა მკვდარი, მიწაზე იწვა, ხოლო პური და წყალი ხელუხლებლად იდო იქ, სადაც დატოვა. ვასმა ღრუბელი აიღო და წმიდანს ბაგენი დაუსველა, ხოლო როცა გონს მოვიდა, აზიარა. იღებდა რა მსუბუქ საზრდელს, სიმეონი ნელ-ნელა გამომჯობინდა. ეპისკოპოსმა სიმეონის ამ საოცარი თავშეკავების ამბავი მრავალ ძმას უამბო, ხოლო წმიდანი აქედან მოყოლებული ორმოცი დღის მანძილზე ყოველ წელს ასე მახულობდა - სრულიად უჭმელ-უსმელი დროს მხოლოდ განუწყვეტელ ლოცვაში ატარებდა. ამასთან ოცი დღე ფეხზე იდგა, ხოლო ოცი დაქანცულობის გამო იჯდა.

თავის ვიწრო კელიაში გატარებული სამი წლის შემდეგ სიმეონი მთის წვერზე ავიდა. იქედან რომ აღარ ჩამოსულიყო, ოცი წყრთის სიგრძის რკინის ჯაჭვი აიღო, რომლის ერთი ბოლო ფეხზე მიიბა, ხოლო მეორე - მთაზე. ამგვარ მდგომარეობაში მყოფ წმინდანს თვალები მუდამ ზეცისაკენ ჰქონდა აპყრობილი და გონებით მისკენ წარემართებოდა, ვინც ზეცაზე მაღლაა.

მოღვაწის ამბავი რომ შეიტყო, მასთან თვით ანტიოქიის ეკლესიის მწყემსმთავარი ნეტარი მელეტი მივიდა. როცა მან მთაზე მიჯაჭვული სიმეონი იხილა, თქვა:

- თავისი თავის ფლობა ადამიანს ჯაჭვის გარეშეც შეუძლია და ისიც შესაძლებელია, რომ საკუთარი თავი ერთ ადგილზე არა რკინით, არამედ გონებით და ნებით მიაჯაჭვო.

ეს რომ მოისმინა, წმიდანი შეგონებებით სარგებლობას დაეშურა. სურდა რა, რომ ქრისტეს ნებაყოფლობითი ტყვე ყოფილიყო, მან ბორკილები მოიხსნა და თავი მხოლოდ ნებით შეიკრა: გულის სიტყუათა დავარღუევთ და ყოველსა სიმაღელსა, აღმაღლებულსა მეცნიერებასა ზედა ღმრთისასა და წარმოვსტყუენავთ ყოველსავე ცნობასა მორჩილებად ქრისტესა (2 კორ. 10, 5).

წმიდა მოღვაწის ამბავი ყველგან გავრცელდა. მასთან არა მხოლოდ იმ მხარის მცხოვრებნი, არამედ შორეული ქვეყნების მკვიდრნიც მოდიოდნენ, რომელთაც ამისთვის გრძელი გზის გავლა სჭირდებოდათ. ნაწილს ავადმყოფები თან მოჰყავდა, ნაწილი შინ დატოვებულ სნეულთა კურნებას ითხოვდა, სხვანი და სხვანი ან ურვითა და მწუხარებით იყვნენ შეპყრობილნი, ან ავი სულებისაგან იტანჯებოდნენ. და არავინ, ვინც კი წმინდანთან მიდიოდა, უკან ნუგეშისცემის გარეშე არ ბრუნდებოდა, არამედ ყოველი მათგანი იღებდა მას, რასაც ითხოვდა: ვინ განკურნებას, ვინ ნუგეშს, ვინ სასარგებლო შეგონებას, სხვა კიდევ რომელიმე სხვა შემწეობას. შინ ყველანი სიხარულით ბრუნდებოდნენ და ღმერთს ადიდებდნენ. წმინდანი კი ყველას, ვინც მისი ლოცვით განიკურნებოდა, ეუბნებოდა:

- ადიდე უფალი, რომელმაც კურნება მოგანიჭა და თუ გინდა, რომ დიდი უბედურება არ შეგემთხვეს, არ გაკადნიერდე და არ თქვა, რომ სიმეონმა განგკურნა.

ვითარცა მდინარენი ისე მოიდენებოდნენ სიმეონთან სხვადასხვა ხალხისა და ტომის შვილები: მოდიოდნენ არაბეთიდან და სპარსეთიდან, სომხეთიდან და იბერიიდან, იტალიიდან და ესპანეთიდან, ბრიტანეთიდან. ასე განადიდა უფალმა მადიდებელი მისი. ხალხის ასეთმა სიმრავლემ, როცა ყოველი მათგანი ცდილობდა შეხებოდა, რათა მისგან კურთხევა მიეღო, ამგვარმა თაყვანისცემამ და მღელვარებამ ნეტარი სიმეონი დაამძიმა. და აი, მან კაცობრივი ამაოებისაგან გასათავისუფლებლად მანამდე გაუგონარი საშუალება მოიფიქრა. იმისათვის, რომ მისულებს მისი შეხება არ შესძლებოდათ, მან სვეტის აშენება და ზედ შედგომა გადაწყვიტა. სვეტზე მან სიგრძით ორი წყრთის ვიწრო საცხოვრებელის მოიწყო და იქ დაიწყო ცხოვრება მარხვითა და ლოცვით. და იყო იგი პირველი ამგვარი განდეგილი. თავდაპირველად სვეტს, რომელზეც სიმეონმა რამდენიმე წელი გაატარა, ექვსი წყრთის სიმაღლე ჰქონდა. შემდეგ სვეტის სიმაღლე ჯერ ოც წყრთამდე, ხოლო შემდეგ 36 წყრთამდე გაიზარდა. ამგვარად, სხვადასხვა სიმაღლის სვეტებით, როგორც კიბეებით, წმიდანი ზეციურ ქვეყანაში ადიოდა. ზაფხულში წვიმით გალუმპული და ხვატით, ხოლო ზამთარში ყინვით დამზრალი, იგი ტანჯვას მოთმინებით იტანდა. მისი საზრდელი გამხმარი ხილი იყო, ხოლო სასმელი - წყალი. მალე მისი სვეტის გარშემო ორი ზღუდე აშენდა. როცა სიმეონის ამგვარი ცხოვრების შესახებ უდაბნოში მცხოვრებმა წმიდა მამებმა შეიტყვეს, მისი უჩვეულო ღვაწლით გაოცენულნი დარჩნენ, რადგან მანამდე სვეტზე შედგომა არავის მოფიქრებია. გამოცდის მიზნით მათ სიმეონს მოციქულების მიუგზავნეს და ჰკითხეს:

- რატომ ჩვენი მამების გზას არ დაადექი და სხვა ახალი გამოიგონე? ჩამოდი სვეტიდან და ძველ მეუდაბნოეთა ცხოვრებას მიბაძე.

ამასთან მოციქულები დაარიგეს, რომ თუ სიმეონი არ მოუსმენდა მათ, ძალით ჩამოეყვანათ სვეტიდან, ხოლო თუ მოუსმენდა და ჩამოსვლას მოისურვებდა, დაეტოვებინათ, რადგან მაშინ, მათივე თქმით, ცხადი გახდებოდა, რომ მისი ცხოვრების ახალი სახე ღვთისაგან იყო. როცა წარგზავნილები სიმეონთან მივიდნენ და წმიდა მეუდაბნოე მამათა კრებულის მიერ მიღებული გადაწყვეტილება ამცნეს, მან კიბეზე ფეხი მაშინვე ჩამოდგა და ჩამოსვლა მოისურვა.

ეს რომ დაინახეს, მოციქულებმა დაუძახეს:

- ნუ, ნუ ჩამოხვალ, წმიდაო მამაო, არამედ სვეტზე დარჩი; ახლა ჩვენ ვიცით, რომ შენს მიერ დაწყებული საქმე ღვთისგანაა. დაე, იგი ბოლომდე გეწეოდეს.

სიმეონს წმ. მელეტის მემკვიდრე, ანტიოქიის პატრიარქი დომნინიც ესტუმრა. როცა მისი სამყოფელი მოინახულა, პატრიარქი გაოცდა და მესვეტეს სულისათვის სასარგებლო თემებზე ხანგრძლივად ესაუბრა. შემდეგ მან ღვთისმსახურება აღასრულა, რომელზეც ორივენი ეზიარნენ.

ამის შემდეგ პატრიარქი ანტიოქიაში დაბრუნდა, წმინდანი კი აღიჭურვა რა უხილავი მტრის წინააღმდეგ, კიდევ უფრო დიდ ღვაწლს მიეცა. მაშინ ყოველგვარი სიკეთის მოძულე ეშმაკმა ნათლის ანგელოზის სახე მიიღო და წმინდანს ცეცხლოვან ცხნებშებმულ ცეცხლოვან ეტლში ეჩვენა, რომელიც თითქოს ზეციდან ჩამოდიოდა და უთხრა: - მისმინე სიმეონ! ცისა და ქვეყნის ღმერთმა, როგორც ხედავ ცხენებშებმული ეტლით შენთან გამომგზავნა, რათა ვითარცა ელია ზეცად აგიყვანო, რამეთუ შენი წმინდა ცხოვრების გამო ამგვარი პატივი დაიმსახურე. უკვე დადგა ჟამი, რომ ნაყოფი შენი ღვაწლისა იგემო და გვირგვინი დიდებისა უფლის ხელიდან მიიღო. მაშ, მონავ ღვთისა, ისწრაფე ხილვა შემოქმედისა შენისა და თაყვანისცემა მისი, ვინც თავის ხატად შეგქმნა. შენი ხილვა ანგელოზებსა და მთავარანგელოზებს, წინასწარმეტყველებს, მოციქულებსა და მოწამეებს სურთ.

წმიდანმა მტრის ცდუნება ვერ გამოიცნო და თქვა:

- უფალო, ნუთუ ჩემი, ცოდვილის ზეცად აყვანა გსურს? მაგრამ როცა სიმეონმა მარჯვენა ფეხი ასწია ცეცხლოვან ეტლზე დასადგმელად თან პირჯვარიც გადაისახა, მაშინ ვითარცა მტვერი ეშმაკი ეტლიდან გაქრა. სიმეონი მიხვდა, რომ ეშმაკი აცდუნებდა, შეინანა და ფეხი, რომლითაც ეშმაკის ეტლზე აბიჯება სურდა, იმით დასაჯა, რომ მთელი წელი მხოლოდ მასზე იდგა. ეშმაკმა მისი ამგვარი ღვაწლი ვერ აიტანა და წმიდანს ფეხზე საშინელი წყლული გაუჩნდა; დაპალ ხორცში მრავალი მატლი გაჩნდა და სვეტიდან მიწაზე წყლულებიდან გადმოსული მატლებიანი ჩირქი მოედინებოდა. ერთი ჭაბუკი, სახელად ანტონი, მოწამის ბრძანებით მიწაზე ჩამოვარდნილ მატლებს აგროვებდა და ისევ მასთან აჰქონდა სვეტზე. წმინდანი კი, რომელიც ვითარცა მეორე იობი, სენს უდიდესი მოთმინებით იტანდა, მატლებს ისევ ჭრილობაშივე ისვამდა და ეუბნებოდა: „ჭამეთ, რაც ღმერთმა გამოგიგზავნათ“.

ამ დროს სიმეონთან სარაცინების (4) მთავარი ვასილიკი მივიდა, რომელსაც წმინდანზე ბევრი რამ გაეგონა, ესაუბრა და დიდი სარგებელიც მიიღო, რადგან ქრისტე ირწმუნა. როცა მთავარმა მიწაზე ჩამოვარდნილი მატლი დაინახა, ხელში აიღო და წავიდა. წმინდანმა იგი მოაბრუნა და ჰკითხა: რატომ აიღე შენი პატიოსანი ხელებით ჩემი დამპალი ხორციდან ჩამოვარდნილი მყრალი მატლი?

ვასილიკმა ხელი გაშალა, მასში ძვირფასი მარგალიტი იპოვა და თქვა:

- ეს მატლი კი არა, მარგალიტია.

- ეს შენი რწმენის გამო მოხდა. - უპასუხა წმინდანმა.

სარაცინმა მისგან კურთხევა მიიღო და წავიდა.

გავიდა მრავალი წელი და როცა მართამ, წმინდანის დედამ, შვილის ამბავი შეიტყო, სანახავად მივიდა. იგი ზღუდის შესასვლელთან გაჩერდა და მწარედ ატირდა, მაგრამ სიმეონმა მისი ნახვა არ მოისურვა და შეუთვალა:

- ახლა ნუ შემაწუხებ დედაო და თუ დავიმსახურებთ, ერთმანეთს იმ ქვეყნად შევხვდებით.

მართას შვილის ნახვა კიდევ უფრო ძლიერ მოუნდა, ხოლო ნეტარმა ისევ ვედრებით შეუთვალა, რომ ცოტა ხანი უხმოდ მოეცადა. დედა ზღუდის კარების წინ დაწვა და სული უფალს მიაბარა. მისი აღსასრულის შესახებ წმიდა სიმეონმა მაშინვე შეიტყო და გვამის სვეტთან მისვენება ითხოვა. როცა მან დედა დაინახა, ცრემლებით დაიწყო ლოცვა მისთვის. ლოცვის ჟამს წმიდა მართას სხეული შეინძრა, ხოლო სახეზე ღიმილი გამოესახა. ყველა, ვინც ეს იხილა, გაოცდა და ღმერთს ადიდებდა. იგი სვეტთან დამარხეს და წმინდანი დედას ყოველდღე ლოცვებში ორჯერ იხსენიებდა. ამის შემდეგ სიმეონს სვეტი ისევ შეუცვალეს და ახალი, უკვე ორმოცი წყრთის სიმაღლისა აუშენეს. ამ სვეტზე იგი ვიდრე აღსასრულამდე იდგა.

იმ ადგილის ახლო-მახლო, სადაც წმინდანმა თავისი საოცარი ცხოვრება გაატარა, წყალი არ იყო. იგი შორიდან მოჰქონდათ, რის გამოც მიმსვლელებიცა და მათი ცხოველებიც ძლიერ იტანჯებოდნენ. როცა სიმეონმა უწყლობით გამოწვეული ამგვარი ტანჯვა იხილა, ღმერთს გულმოდგინედ შეევედრა, რათა მას, ისევე როგორც ოდესღაც უდაბნოში მწყურვალე ისრაელისათვის, წყალი მოეცა. და აი, დაახლოებით ათ საათზე დედამიწა უცებ შეირყა და ზღუდის აღმოსავლეთით გაიბზარა; გაჩნდა გამოქვაბული, რომელშიც სრულიად მოულოდნელად დიდი წყალი აღმოჩნდა. წმინდანმა ბრძანა, რომ ეს ადგილი ირგვლივ შვიდ წყრთაზე კიდევ გაეთხარათ, რის შემდეგაც იქიდან წყალი უხვად გადმოდინდა.

ერთმა ქალმა, რომელსაც ღამით მოწყურდა, წყალთან ერთად პატარა გველიც გადაყლაპა. იგი ქალის მუცელში გაიზარდა. ქალი ბალახივით გამწვანდა. მრავალი ექიმი მკურნალობდა, მაგრამ ამაოდ. ნეტარმა თქვა: „აქაური წყალი დაალევინეთ“. როცა დედაკაცმა წყლის სმა დაიწყო, მისგან დიდი გველი გამოვიდა, სვეტთან მიხოხდა და მყისვე ნაწილებად დაიშალა.

იმ მხარეში ერთი ლეოპარდი ცხოვრობდა, მხეცი დიდი და ფრიად საშინელი, რომელიც ადამიანებსა და საქონელს მუსრს ავლებდა. ვერავინ ბედავდა იმ ადგილებში გავლას, სადაც მხეცი ბინადრობდა, ბევრი უბედურება მიაყენა მან ამ არემარეში მცხოვრებთ. როცა მის შესახებ წმინდანს აცნობეს, მან ბრძანა მისი გალავნიდან მიწა და წყალი აეღოთ და იმ ადგილას, სადაც მხეცი ცხოვრობდა, ირგვლივ მოეყარათ და დაეფშვნათ. ასეც მოიქცნენ. ცოტა ხნის შემდეგ, როცა მხეცი აღარ გამოჩნდა, მოსაძებნად წავიდნენ და მკვდარი იპოვნეს. ლეოპარდი იმ მიწაზე იწვა, რომელიც წმინდანის გალავნიდან იყო აღებული. ამ სასწაულის მნახველი ყველა ღმერთს ადიდებდა.

მალე ამ მხარეში მეორე, პირველზე უფრო მძვინვარე, მხეცი გამოჩნდა, მხეცი მეტყველი. ეს იყო ყაჩაღი ანტიოქიიდან, სახელად იონათანი. ქურდულად და მოულოდენლად ესხმოდა რა თავს სოფლებსა და გარეუბნებს, მან ბევრი ადამიანი გამოასალმა სიცოცხლეს. მისი დაჭერა ვერავინ შეძლო, თუმცა გზაზე მრავალი ჩაუსაფრდა. იონათანი ფრიად ძლიერი და მამაცი იყო, ასე რომ, მისთვის წინააღმდეგობის გაწევა ვერავინ შეძლო. როცა ანტიოქიის მოსახლეობა აღელდა და მის დასაჭერად მეომრები გააგზავნა, ყაჩაღმა, რომელმაც მრავალრიცხოვან მდევარს თავი ვერ დააღწია, წმიდა სვიმეონის გალავანთან მიირბინა. იგი სვეტს, ვითარცა მეძავი ქრისტეს ფეხებზე, ისე შემოეხვია და მწარედ ატირდა.

წმინდანმა მას სვეტიდან დაუძახა:

- ვინ ხარ, საიდან და რისთვის მოსულხარ?

მან უპასუხა:

- მე ყაჩაღი იონათანი ვარ, მრავალი ცოდვა ჩავიდინე და ახლა აქ მოვედი, რათა ცოდვები მოვინანიო.

როცა ამას ამბობდა, ანტიოქიელმა მეომრებმაც მოირბინეს და წმინდანს დაუძახეს:

- მამაო, მოგვეცი ჩვენი მტერი ყაჩაღი, რადგან ქალაქში მის დასაგლეჯად უკვე მხეცებიც მზად არიან.

მაგრამ ნეტარმა სიმეონმა მათ უპასუხა:

- შვილნო ჩემნო! იგი აქ მე არ მომიყვანია, არამედ ღმერთმა, რომელსაც ნებავს, რომ მან მოინანიოს, გამოგზავნა ჩემთან; წაიყვანეთ, თუკი შიგნით შემოსვლას შეძლებთ, მე კი არ შემიძლია გამოგიყვანოთ იგი, რადგან ვინ ჩემთან გამოგზავნა, იმისი მეშინია. ეს რომ გაიგონეს, არა თუ გალავანში შესვლა, არამედ წმინდანის საპასუხოდ ერთი სიტყვის თქმაც ვერ გაბედეს. შეშინებული მეომრები უკან გაბრუნდნენ და ყოველივე ანტიოქიელებს უამბეს. ყაჩაღმა სვეტთან შვიდი დღე დაჰყო. აღიარებდა რა ცოდვებს, იგი ტირილითა და გოდებით ღმერთს პატიებას ევედრებოდა. ყველას, ვინც იქ იყო და მის სინანულსა და ტირილს უყურებდა, გული მოულბა. შვიდი დღე რომ გავიდა, ყაჩაღმა წმინდანს დაუძახა:

 - მამაო, წასვლას ხომ არ მიბრძანებ?

- შენს ბოროტ საქმეებს ხომ აღარ დაუბრუნდები? - ჰკითხა მას სიმეონმა.

- არა მამაო, - უპასუხა მან, - ჩემმა ჟამმა მოაწია. ამას რომ ამბობდა, იოანათანმა სული უფალს მიაბარა. როცა წმიდა მამის მოწაფეები ყაჩაღის გვამს მიწას აბარებდნენ, ანტიოქიიდან მხედართუფროსები მოვიდნენ ყვირილით:

- მამაო, მოგვეცი ჩვენი მტერი, რომლის გამოც მთელი ქალაქი ღელავს.

მაგრამ წმინდანმა უპასუხა:

- ვინც იგი ჩემთან მოიყვანა, ზეციურ მხედრობასთან ერთად მოვიდა და მონანიებით განწმენდილი თავისთან წაიყვანა; ასე რომ ნუღარ შემაწუხებთ.

გარდაცვლილი ყაჩაღი რომ დაინახეს, მხედართუფროსები შეძრწუნდნენ და ღმერთს ადიდებდნენ, რომელმაც ცოდვილის სიკვდილი არ ინება. ისინი უკან გაბრუნდნენ და რაც წმინდანისაგან მოისმინეს და რაც ნახეს, ქალაქს აცნობეს.

(გაგრძელება)