ნეტარი თეოფილაქტე ბულგარელი

მარკოზის სახარების განმარტება

თავი მეცხრე

(თ. 9, მ. 1)

ესაუბრება რა საკუთარ დიდებაზე და სურს რა ასწავლოს, რომ იგი ტყულად არ ახსენებს მას, უფალი ამის შემდეგ ეუბნება: „არიან ვინმე აქა მდგომარეთაგანი“, ანუ პეტრე იაკობი, იაონე, რომლებიც არ მოკვდებიან, სანამ მე არ ვუჩვენებ მათ ჩემი ფერისცვალებით, თუ როგორი დიდებით მოვალ მეორედ მოსვლისაა. რამეთუ ფერისცვალება სხვა არაფერია, თუ არა წინასწარი უწყება მეორედ მოსვლისა. ასე გაბრწყინდება მაშინ თავად და ასე გაბრწყინდებიან მართლებიც.

(თ. 9, მ. 2-3)

ლუკა მახარებელი ამბობს, რომ ეს იყო რვა დღის შემდეგ. თუმცაღა ის არ ეწინააღმდეგება მარკოზს, არამედ სავსებით ეთანხმება მას. მისი ნაამბობი მოიცავს იმ დღესაც, როდესაც უფალმა აუწყა თავისი მოსალოდნელი ფერიცვალების შესახებ და იმასაც, როცა აღიყვანა (მოწაფეები მთაზე), მაშინ როდესაც მარკოზი საუბრობს მხოლოდ შუალედურ დღეებზე. უფალს მიჰყავს და აჰყავს მაღალ მთაზე მხოლოდ სამი რჩეული მოციქული - პეტრე, როგორც მისი აღმსარებელი და შემყვარებელი, იაონე, როგორც მის მიერ შეყვარებული და იაკობი, როგორც დიდი მქადაგებელი და ღმრთისმეტყველი, რომელიც იმდენად სამძიმო იყო იუდეველთათვის, რომ ჰეროდემ, რომელსაც სურდა მოეგო იუდეველთა გული, მოკლა იგი. ისინი აჰყავს მაღალ მთაზე, რათა სასწული მით უფრო დიდებული იყოს, ხოლო „მარტონი“ (განმარტოებით) აჰყავს იმიტომ, რომ სურს საიდუმლო განუცხადოს. თავად ფერიცვალების ქვეშ იგულისხმება არა ასრებითი ცვლილება ქრისტეს იერსახისა, არამედ მისი გაბრწყინება გამოუთქმელი ნათლით, ამასთან ბუნებრივი იერსახე მისი იგივე რჩებოდა, რაც ადრე იყო.

(თ. 9, 4-8)

ელია და მოსე ბევრი მიზეზის გამო გვევლინებიან ქრისტესთან მოსაუბრედ მაგრამ ორი მათგანის ხსენებაც საკმარისია. რამდენადაც მოწაფეებს უხაროდათ, რომ ხალხში ზოგს იგი ელიად მიაჩნდა, - სხვანი კი - წინასწარმეტყველთაგან ერთ-ერთად აღიარებდნენ, იგი მოუვლენს მათ უდიდეს წინასწარმეტყველებს, რათა მოწაფეებმა, ყოველ შემთხვევაში ამ გზით მაინც შეიცნონ განსხვავება მონასა და მეუფეს შორის. აი პირველი მიზეზი, მეორე: რამდენადაც მრავალნი თვლიდნენ ქრისტეს ღმრთის წინააღმდგომად, თითქოსდა საბათის დამსხნელად და სჯულის დამარღვეველად, ის უჩვენებს მათზე ისეთ წინასწარმერტყველებს, რომელთაგან ერთი იყო სჯულის მდებელი, ხოლო მეორე - მოშურნე; ასეთი წინასწარმეტყველები კი არ დაიწყებდნენ მასთან საუბარს, იგი რომ სჯულის დამრღვევი ყოფილიყო და არ შეესრულებინა ის, რაც იქადაგეს. პეტრეს კი ეშინოდა მთიდან ჩამოსვლა (ვინაიდან შიში ჰქონდა უფლის ჯვარცმისა) და ამიტომ თქვა: „კეთილ არს ჩვენდა აქა ყოფაი“ და ნუ ჩავალთ კვალად უფლის გარემოცვაში; რადგან შენი მტრები აქ რომც მოვიდნენ. ჩვენ გვყავს მოსე, ეგვიპტელთა დამმარცხებელი, გვყავს ელია ზეციდან ცეცლის გარდამომვლენელი და ორმოცდაათმეთაურთა მომსვრელი. რაზე საუბრობდნენ მასთან წინასწარმეტყველნი? ისინი საუბრობდნენ მის ჯვარცმასა და სიკვიდლზე. ხოლო პეტრე რას ამბობდა თავადაც არ იცოდა, იმიტომ, რომ ყველა ისინი (მოწაფეები) შეშინებული იყვნენქრისტეს ხელთუქმნელი ნათლითა და დიდებით. მას არ სურდა, რომ იესო ჩამოსულიყო მთიდან, რათა ჯვარცმულიყო ჩვენი გამოხსნისათვის, არამედ სურდა მუდამ მთაზე დარჩენა. მაგრამ მივმართოთ ჩვენი გონება (იდუმალი) ჭვრეტისაკენ. ამ ქვეყნის აღსასრულის შემდგომ, რომელიც ექვს დღეში შეიქმნა, აღგვიყვანს ჩვენ იესო, უკეთუ თუკი (ჭეშმარიტი) მოწაფეები ვართ, „მაღალ მთაზე“ ანუ ზეცად და გამოგვეცხადება უბრწყინვალესი სახით. ახლა იგი დამდაბლებული სახით მოგვევლინა, როგორც ჯვარცმული და დურგლის შვილი, ხოლო მაშინ ვიხილავთ მის დიდებას, როგორც მხოლოდშობილისა; ვიხილავთ აგრეთვე სჯულს და წინასწარმეტყველბსაც მასთან მოსაუბრეს, ანუ მასზე მოსესა და წინასწარმეტყველთა მიერ თქმულს, მაშინ გულისხმავყოფთ და ვპოვებთ მათი წინასწარმეტყველების სრულ განხორცილებას. მაშინ გავიგონებთ მამის ხმასაც, რადგან მამა განგვიცხადებს ძეს და გვაუწყებს: „ესე არს ძე ჩემი“. როგორ გვაუწყებს ამას? ღრუბელი, ანუ სული წმიდა დაგვრჩდილავს, ვინაიდან იგია წყარო ცხოვრებისა.

(თ. 9, მ. 9-10)

და გარდამო-რაი-ვიდოდეს მიერ მთით, ამცნო მათ, რაითა არავის უთხრან, რაი-იგი იხილეს, გარნა ოდეს ძე კაციასაი მკუდრეთით აღდგეს. და სიტყუაი იგი დაიმარხეს თავისა თვისისა თანა და გამოეძიებდეს ურთიერთას, ვითარმედ, რაი არს იგი: ოდეს მკუდრეთით აღდგეს? რატომ ამცნებს იესო მოწაფეენს არავის უთხრან ფერიცვალების შესახებ? იმიტომ, რომ ხალხი გაიგებს რა, ქრისტეს ამგვარი დიდების შესახებ, შემდგომში არ დაბრკოლდეს, როდესაც ჯვარცმულს იხილავს. მკვდრეთით აღდგომის შემდგომ მოსახერხებელი იქნება განცხადება ამ მეტად დიდებული მოვლენის შესახებ, რომელიც ქრისტეს ჯვარცმამდე მოხდა. ამრიგად, მოციქულებმა „ეს სიტყვა ტავისთან დაიმარხეს (საიდუმლო ინახავდნენ რა ამ მოვლენას) და ერთმანეთს ეკითხებოდნენ, რას ნიშნავს „მკვდრეთით აღდგეს“, რამეთუ იგი ჯერ კიდევ ვერ გულისხმაყოფდნენ მის სიტყვებს, რომ იგი მკვდრეთით უნდა აღმდგარიყო.

(თ. 9, მ. 11-13)

იუდეველტა შორის დადიოდა ხმა, რომ ქრისტეს მოსვლის წინ მოვიდოდა ელია. თუმცა ფარისევლები ისე არ განმარტავდნენ, როგორც საჭირო იყო, ელიას შესახებ დაწერილს, არამედ ბოროტრი განზრახვით ამახინჯებდნენ (წერილის აზრს), მალავდნენ რა ჭეშმარიტებას. რამეთუ ქსრისტეს მოსვლა ორია: ერთი - პირველი (რომელიც უკვე იყო), ხოლო მეორე ჯერ კიდევ წინაა. პირველის წინამორბედი იყო იოანე, მეორეს წინამორბედი კი იქნება ელია. მაგრამ ქრისტე ელიას უწოდებს იოანეს, როგორც მახარებელს, მოშურნესა და მეუდაბნოეს. ამრიგად უფალი უარყოფს ფარისეველთა შეხედულებას, რომლებიც ფიქრობდნენ, რომ ქრისტეს პირველად მოსვლის წინამორბედი ელია უნდა ყოფილიყო. როგორ უარყოფს? იგი ამბობს: „ელია მოვიდეს და კვალად ააგოს ყოველნი; და ვითარ წერილ არს ძისა კაცისათვის, რაითა ფრიად ევნოს და შეურაცხ იქმნეს“ ეს ნიშნავს აი რას: როდესაც მოვა ელია თეზბიტელი, იგი დააოკებს ურჩ იუდეველბს, მოაქცევს მათ რწმენაზე და ამრიგად, ქრისტეს მეორედ მოსვლის წინამორბედი გახდება, მაგრამ თუ თეზბიტელი, რომელმაც უნდა აღადგინოს ყოველივე, პირველი მოსვლის წინამორბედი იყო, მაშინ როგორღაა დაწერილი, რომ ძე კაცისაი უნდა იტანჯოს? ამრიგად,ორიდან ერთია, ან ელია არ უნდა იყოს პირველი მოსვლის წინამორბედი, თუკი წერილი ჭეშმარიტებას ღაღადებს, რომ ქრისტე უნდა იტანჯებოს, ანდა ფარისეველთა სიტყვებს უნდა დავუჯეროთ, რომ პირველი მოსვლის წინამორბედი თეზბიტელია და მაშინ არარ იქნება ჭეშმარიტება წერილში, რომელიც ღაღადებს, რომ ქრისტე დაიტანჯება. რამეთუ ელიამ უნდა აღადგინოს ყოველივე, და მაშინ აღარ იქნება არც ერთი ურწმუნო ებრაელი, არამედ ყველა ირწმუნებს ქადაგებას, ვინც კი მას ელიასაგან გაიგონებს. უკუაგდეს რა, ამრიგად, ფარისეველთა დამახინჯებულ შეხედულებას, უფალი ამბობს, რომ „ელია (ანუ იოანე) მოვიდა და უყვეს მას რაოდენი უნდა“, რამდენადც არ დაუჯერეს მას და მან მიიღო აღასასრული თავის მოკვეთით, გახდა რა გართობის მსხვერპლი (ჰეროდესი).

(თ. 9, მ. 14-18)

იესო, მივიდა რა მოწაფეებთან, იმ ცხრასთან, რომლებიც მასთან ერთად არ ასულან მთაზე, ნახა ისინი ფარისევლებთან მოპაექრენი. ვინაიდან, იესოს არყოფნისას ფარისევლები, მიადგნენ მის მოწაფეებს და თავს ესხმოდნენ, რათა გადაებირებინათ ისინი თავის მხარეს. ამასთანავე, ხალხმა დაინახა თუ არა ის, მაშინვე მიესალმა. ხალხი უყურებდა მას და ესალმებოდა, როგორც შორიდან დაბრუნებულს. ზოგიერთთა აზრით კი, თვითონ იერიც მისი, ფერიცვალების მადლისაგან, გახდა რა კიდევ უფრო მშვენიერი, იზიდავდა ხალხს მისასალმებლად „მი-ვინმე-უგო მას ერთმან მის ერისაგანმან“... ამ ადამიანს სუსტი რწმენა გააჩნდა, როგორც უფალიც მოწმობს, ამბობს რა: „ჰოი, ნათესავი ურწმუნოი“ და კიდევ ამბობს: „შემეწიე ურწმუნოებასა ჩემსა“. იგი მოწაფეებსაც (იესოსი) აბრალებს, თიტქოს ყველა ისინი ურწმუნონი იყვნენ. მას კი მართებდა ყველას თვალწინ კი არ დაედო ბრალი, არამედ ცალკე, განმარტოებით. ამრიგად, ის ადამიანი, მივიდა რა იესოსთან, ბრალს სდებდა მოწაფეებს, რომ მათ ვერ შეძლეს მისი ძის განკურნება. მაგრამ ქრისტე თავად მის წინაარმდეგ აყენებს ბრალდებას და თითქოსდა ეუბნება: შენ არა გაქვს რწმენა და ამიტომ, თავად შენ ხარ დამნაშავე იმაში, რომ შენი შვილი არ განიკურნა. თუმცა, იესოს სიტყვები მხოლოდ ამ ადამიანს არ ეხება, არამედ ამას იგი საერთოდ ყველა იუდეველზე ამბობს, საყვედურობს რა მათ ურწმუნოებისდა გამო. ვინაიდან მრავალნი იქ2ა მდგომარენნი შეიძლება დაბრკოლებულიყვნენ ამ შემთხვევით.

(თ. 9, მ. 19-27)

ხოლო როდესაც ამბობს იესო: „ვიდრემდე ვიყო თქუენდა“, ამით გამოხატავს, რომ მისთვის სასურველია სიკვდილი, ანუ თიტქოსდა ამბობს: სამძიმოა ჩემთვის ცხოვრება თქვენთან, ურწმუნოებთან. თუმცა ის არ კმაყოფილდება მხოლოდ საყვედურებით, არამედ კურნებას ანიჭებს, აღმოაჩენს რა ყრმის კურნებაში არა მაღალ გონიერებას, არამედ უფრო მეტად - სიმდაბლეს. ვინაიდან დააკვირდი არა თავის ზალას, არამედ იმ ადამიანის რწმენას მიაწერს კურნების აღსრულებას, ამბობს რა: „ყოველივე შესაძლებელ არს მორწმუნისა“. ამასთან შერისხა არაწმიდა სულს, როდესაც დაინახა, რომ მასთან ხალხი იკრიბებოდა; კვლავ და კვალ იმიტომ, რომ არ სურდა განეკურნა დიდძალი ხალხის წინაშე, რათა ეჩვენებინა თავისი ძალა და მოეხვეჭა დიდება, ხოლო აკრძალვით და სიტყვებით: „განვედ მაგისგან და ნურარა შეხვალ მაგისას“ გვაუწყებს, რომ ამ ადამიანის ურწმუნოებისდა გამო ეშმაკს კვლავ შეეძლო მასში შესვლა, თუკი შერისხული არ იქნებოდა მისი აკრძალვით. მაგრამ მან მიუშვა ეშმაკი დაეკვეთებინა ყრმა, რათა ყველანი მიმხვდარიყვნენ ეშმაკის ცდუნებას და იმას, რომ ეშმაკს შეეძლო მოეკლა ადამიანი, ღმრთის ხელი რომ არ იფარავდეს მას. გადატანითი მნშჲვნელობით რომ ვთქვათ, ეშმაკი აგდებს ადამიანებს მრისხანებისა და ავხორცობის ცეცხლში და ყოფით საქმეთა მშფოთვარე ტალღებში. ეს ეშმაკი მუნჯია და ყრუ, - ყრუა, როგორც ის, ვისაც არ სურს ისმინოს ღმართაებრივი სიტყვები; მუნჯუ, როგორც ის, ვისაც არ ძალუძს სხვასაც ასწავლოს რაიმე სულისთვის სარგო. მაგრამ როდესაც იესო, ანუ სახარებისეული სიტყვა, უპყრობს ხელს ადამიანს, ანუ წარმართავს მის ქმედით ძალებს, მაშინ ის ტავისუფლდება ეშმაკისაგან. დააკვირდი აგრეთვე, რომ ღმერთი მზად არის დაგვეხმაროს, მაგრამ ჩვენ თავად ვამბობთ უარს ვაკეთოთ კეთილი საქმეები. ვინაიდან ნათქვამია: „წამოაყენა“ იგი იესომ, - აი ღმრთის შეწევნა, „და ისიც წამოდგა“. ანუ თავად ადამიანში აღიძრა გულმოდგინება კეთილი საქმისადმი.

(თ. 9, მ. 28-29)

მოწაფეებს ეშინოდათ, ხომ არ დაკარგეს მადლი, რომელიც ღმრთისაგან ჰქონდათ მინიჭებული, და ამიტომ ხომ არ იყო, რომ ვერ შეძლეს ეშმაკის განგდება. დააკვირდი მათ კრძალულებას იმაშიც, რომ იესოსთან ისინი განმარტოებისას მიდიან - „ესე ნათესავი“ რომელია? ნათესავი, რომელიც ესმაკეული ხდებოდა ყოველი ახალი მთვარის დროს, თუ საერთოდ ეშმაკთა მთელი მოდგმა, რომელიც სხვაგვარად არ განიდევნება, თუ არა ლოცვითა და მარხვით. უნდა იმარხულოს მაინც, ვისაც სურს განიკურნოს; ერთსაც და მეორესაც ეს სჭირდება, განსაკუთრებით კი მოეთხოვება ეს თავად დამაშვრალს; მხოლოდ კი არ უნდა ვიმარხულოთ, არამედ ვილოცოთ კიდეც. და არა მხოლოდ ვილოცოთ, არამედ ვიმარხულოთ კიდეც. რამეთუ ჭეშმარიტი ლოცვა მაშინ აღესრულება, როდესაც მარხვასთანაა შეერთებული; როდესაც მლოცველი საკვებით არ არის დამძიმებული, ლოცულობს ადვილად და საძნელის გარეშე.

(თ. 9, მ. 30-31)

ყველგან, სიტყვას თავის ვნებაზე, იესო აერთებდა სასწულებთან, რათა არ ეფიქრათ, რომ იგი უძულურებისდა გამო ევნო. და ახლა ეუბნება რა სამწუხარო სიტყვას, რომ „მოკლავენ“ მას, აყოლებს სასიხარულოსაც - რომ „მესამე დღესა აღდგეს“, რათა ვიცოდეთ, რომ მწუხარებას ყოველთვის სიხარული მოჰყვება, და ამიტომ არ დავეცეთ სულით, ტყულუბრალოდ, მწუხარებისას, არამედ რაიმე სასიხარულოსაც მოველოდეთ.

(თ. 9, მ. 32-37)

მოწაფეები, სჯიდნენ რა ჯერ კიდევ კაცობრივად, კამათობდნენ თუ ვინ უფრო უმეტესი და პატივდებული იყო ქრისტეს წინაშე. მაგრამ უფალი, თუმცა არ ძრახავს ჩვენს მისწრაფებას, უმეტესი პატივისკენ (რამეთუ გვიბრძანებს გვსურდეს უმაღლესი), მაგრამ არ გვრთავს ნებას სხვას წავართვათ პირველობა; პირიქით, სურს, რომ სიმდაბლით მივაღწიოთ ამაღლებას. ამრიგად, მან მოწაფეთა შორის ბავშვი ჩააყენა და გვასწავლის მას მივემსგავსოთ. ბავშვი ჩააყენა და გვასწავლის მას მივემსგავსოთ. ბავშვი არც დიდებას ესწრაფვის, არც შურს, არც ბოროტი ახსოვს. და არა მხოლოდ მაშინ მიიღებთ, ამბობს იესო, უდიდეს ჯილდოს, როცა თავად იქნებით ისეთები, როგორი ბავშვია, არამედ თუკი სხვა თქვენს მსგავსთაც შეიწყნარებთ ჩემი გულისთვის. და ამისთვის მიიღებთ ცათა სასუფეველს, რამეთუ მე შემიწყნარებთ; ხოლო თუკი მე მიმიღებთ, ჩემს მომავლინებელსაც მიიღებთ, ხედავ რა ძალა აქვს სიმდაბლეს და ზნეს უბრალოდა და უეშმაკოს? ეს ჩვენში ჩაასახლებს ძესა და მამის და მაშასადამე სული წმიდასაც.

(თ. 9, მ. 38-40)

არც რაიმე შეჯიბრის და არც შურის გამო, ძე ქუხილისა არ უკრძალავს იმ ადამიანს, განასხას ეშმაკები. არამედ სურს, რომ ყველა, ვინც ქრისტეს სახელს მოუწოდებს ქრისტეს, გაყვეს და რომ ყველა მოწაფე ერთ სხეულს შეადგენდეს. სახარების ქადაგების დასაწყისში ხდებოდა ესეც, რომ ზოგიერთებს, დიდებისმოყვარების ვნებით აღძრულთ, სურდათ სასწაულები მოემოქმედებინათ, მაგრამ ხედავდნენ რა, თუ როგორი ძალა ჰქონდა იესოს სახელს, ისინი მოუწოდებდნენ მას და ამგვარად იქმოდნენ სასწაულებს, თუმცაღა უცხონი და უღირსნი იყვნენ უფლის ღამრთაებრივი მადლისა, ვინაიდან უფალს სურდა, რათა მოძღვება გავრცელებულიყო უღირსთა მიერაც. რა ქნა მაცხოვარმა? მან არ დართო ნება იოანეს აეკრძალა სასწაულთა მოქმედებისთვის: „ნუ აყენებთ მას, - ეუბნება, - რამეთუ არავინ არს, რომელმან ქნეს ძალი სახელითა ჩემითა და ხელ-ეწიფოს ბოროტის - სიტყუად ჩემდა“. ანუ როგორ გამლანძრავს ის, ვინც ჩემი სახელით დიდებას იხვეჭს და ჩემი მოწოდებით სასწაულებს იქმს. ისე ჩანს, თითქოს უფალი თავის თავს ეწინააღმდეგება, რამეთუ სხვა ადგილას ამბობს: “ვინც ჩემთან არ არის, ის ჩემ წინააღმდეგაა“. მაგრამ ეს სიტყვები ნათქვამია ეშმაკებზე, რომლებიც ცდილობენ განოშორონ არსნი უფლისაგან და განაბნევენ ღმრთის საკუთრებას, აქ კი საუბარია ადამიანებზე, რომლებიც სხვათა, სასწაულმოქმედთა, მეშვეობით უფალთან მიიყვანებიან.

(თ. 9, მ. 41-42)

მეო, ამბობს, არა მხოლოდ არ ვუკრძალავ მას, ვინც ჩემი სახელით სასწაულებს იქმს, არამედ თუკი ვინმე რაიმეს მოგცემთ, თუნდაც მცირედს ჩემი სახელისთვი და არა საერთო კაცთა გულისათვის, ისიც კი არ დაკარგავს თავის სასყიდელს, ხოლო სასმისით წყალზე თქვა, მხედველობაში ჰყავდა რა ადამიანები, რომლებიც სიღარიბეს იმიზეზებენ. თუკი, ამბობს, სასმისით წყალს მაინც მისცემ, - ამაზე ნაკლები კი უკვე არაფერი შეიძლება იყოს, - ესეც კი არ დაგეკარგება, ხოლო თუკი პატივს მიაგებ ერთს ამ მცირედთაგანს, ამით ღმრთის გულს მოიგებ; თუუკი აცდუნე ერთი მცირედთაგანი, სცოდე: უმჯობესი იქნებოდა წისქვილის ქვა დაეკიდათ კისერზე შენთვის. ამით გამოხატავს, რომ ჩვენ, ამ შემთხვევაში, უმძიმეს სასჯელს დავექვემდებარებით. უფალმა მიუთითა გრძნობად ტანჯვაზე იმიტომ, რომ დავეშინებინეთ ამ ხილული მაგალითით.

(თ. 9, მ. 43-50)

გამოთქვამს რა ამგვარ მუქარას მაცდუნებელთა წინააღმდეგ, რომ უმჯობესია მათთვის ზღვაში იქმნან შტაგდებულნი, უფალი მოძღვრავს ახლა მათ ვინც ცდუნდება, მოერიდონ ადამიანებს, რომლებიც მზად არიან აცდუნონ და გადაიყვანონ ისინი ჭეშმარიტი გზიდან. უკუეთუ მაცდუნებელი და შენი ცხონების გზაზე დამაბრკოლებელი შენი შინაურთაგანი, ან ხორციელ ახლობელთაგანი იქნება - მოიკვეთე იგი, ანუ უარყავი მისადმი სიყვარული და მეგობრობა. ხოლო მატლი და ცეცხლი ცოდვილებს, რომ სტანჯავს, თითოეულის სინდისის და ცხოვრებაში ცადენილ ბილწ საქმეათა გახსენებაა. იგი ღრღნის, როგორც მატლი და წვავს, როგორც ცეცხლი. ყოველივე, - ამბობს, - ცეცხლითა დაიმარილოს, ანუ გამოიცადოს, როგორც პავლე ამბობს, რომ ყოველივე ცეცხლმან გამოცადოს. (1, კორ. 3, 13) „და ყოველი შესაწირავი მარილით დაიმარილოს“ - ეს სიტყვები იესუმ ლევიტელთა წიგნიდან მოიყვანა (2, 13). ამრიგად, ჩვენი შესაწირავი ღვთაებრივი მარილით უნდა დავამარილოთ, ანუ შევწიროთ შესაწირავი არა მჭკნარი და სუსტი, არამედ მაგარი და ჯანმრთელი. მარილს, უფალი უწოდებს მოციქულებს და ყველა იმათ, ვისაც აქვთ მფარველი და შემაკავებელი ძალა. ვინაიდან, როგორც მარილი იცავს ხორცს და არ უშვებს, რომ მასში მატლებმა დაისადგურონ, ასევე მოძღვრის სიტყვა , თუკი იგი მტკიცე და შემადუღებელია, აკავებს რა ადამიანებს ხორციელ ვნებათაგან, არ ტოვებს მათში ადგილს დაუძინებელი მატლისათვის. თუკი თავად მოძღვარი იქნება უმარილო და არ ატარებს თავისში აღმძვრელ და შემაკავშირებელ ძალებს, მაშინ „რაითაღა დაიმარილოს“, ანუ რითიღა გამოვსწორდეთ? ამრიგად, გქნოდეთ თქვენში მარილი, ანუ განმამტკიცებელი და შემაკავშირებელი მადლი სულისა, რათა მშვიდობით იცხოვროთ ერთმანეთთან, დაუკავშირებთ, რა მოყვასს სიყვარულის კავშირით აი, რას ნისანვს გქნოდეს მარილი და აი რისთვისაა ნატქვამი სიტყვები: მშვიდბით იყვენით მოყვასთა მიმართ. ამგვარ ხალხზე სოლომონმა თქვა.